(arborystyka, pielęgnowanie drzew), aktywna i dynamiczna ochrona drzew zakłada rewitalizację siedlisk naturalnych w miastach z właściwym doborem gatunków i odmian roślin. Zachowane tereny o charakterze naturalnym i półnaturalnym oraz obszary zrewitalizowane mogą w coraz większym stopniu naturalizować sztuczny charakter antropogenicznych siedlisk miejskich. Prowadzenie działań w miejskich nasadzeniach zieleni wymaga podejścia kompleksowego, obejmującego: bezpieczeństwo metod prowadzenia zabiegów, edukację, kształtowanie poglądów społecznych, ochronę walorów estetycznych, ochronę wartości historycznej, ochronę bioróżnorodności roślinnej i zwierzęcej, ochronę walorów rekreacyjnych, ochronę wód, określenie sposobów zwalczania chorób i szkodników roślin.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), aktywność chemiczna tkanek w obrębie rany po cięciu gałęzi przejawia się w fizjologicznym ograniczeniu rozwoju grzybów patogenicznych poprzez wydzielanie związków chemicznych i ich indukcję w głębszych warstwach tkanek drzewnych. Odcięcie gałęzi powoduje wytwarzanie przez komórki w strefie rany związków fenolowych – fenoli prostych i ich pochodnych, tanin, flawonoidów i izoflawonoidów, które hamują rozwój mikroorganizmów. Zjawisko to jest łatwo zauważalne jako przebarwienie drewna na kolor sinoniebieski, zielony lub czerwonobrunatny. Aktywność chemiczna tkanek przyrannych została opisana jako teoria tworzenia przez drzewo barier ochronnych CODIT (Compartmentalization of Decay in Tree).

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), aleja jest silnie zgeometryzowaną formą przestrzenną założenia ogrodowego. Aleje tworzą sztucznie wprowadzone rzędy drzew sadzonych w równych odstępach, co formuje wyraźny powtarzalny rytm. Zazwyczaj skład gatunkowy alej jest niezróżnicowany. Aleje pełniły niegdyś funkcję osłony traktów komunikacyjnych i nadal stanowią częsty element krajobrazu przydrożnego.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), w metodach AfB (Arbeitsstelle für Baumstatik) i SIM (Static Integrated Measuring) wykonuje się test ciągnięcia, w wyniku którego określa się stabilność drzew. Pomiarowi podlega kąt przechylenia drzewa (zmiana kąta podstawy pnia w stosunku do gruntu w zakresie 0,1–0,25° (0,5°) mierzona jest z zastosowaniem inklinometru – czujnika o działce skali 1/100°) oraz zmiany długości włókien drewna w zewnętrznych rozciąganych strefach pnia (rejestrowane przy użyciu elastometru – czujnika o działce skali 1/1000 mm). Poprzez odniesienie uzyskanych wielkości do właściwego dla danego drzewa granicznego poziomu wytrzymałości na powstanie wykrotu określa się poziom stabilności charakterystyczny dla danego drzewa. Badanie obciążenia drzewa polega na skonstruowaniu jego cyfrowego obrazu, a następnie przeprowadzeniu analizy rozprzestrzenienia korony drzewa w odniesieniu do krzywej dystrybucji wiatru. Wnioskowanie opiera się na danych empirycznych – baza pomiarowa obejmuje kilka tysięcy drzew mierzonych w różnych warunkach wzrostowych. Jako zalety opisanego podejścia wymienić należy niedestrukcyjność, powtarzalność, obiektywizm zastosowanych pomiarów oraz powstanie bazy do testowania drzew. Ograniczenia metody polegają na znacznej koszto- i czasochłonności.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), w szacunkowej ocenie zagrożenia powstania wykrotu analizie podlega stan zdrowotny korzeni szkieletowych. Próbki ocenianego drewna pobiera się za pomocą świdra Presslera z nabiegów korzeniowych stanowiących z reguły przedłużenie korzeni szkieletowych. Stopień rozkładu drewna szacuje się zwłaszcza w zakresie udziału zgnilizny miękkiej i udziału ubytków całkowitych. Szczególnie duże zagrożenie występuje w sytuacji, gdy zniszczonych jest ponad 1/3 korzeni szkieletowych.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), ocena statyki drzewa VTA (Visual Tree Assessment) w zakresie zagrożenia powstania wykrotu polega na wizualnej ocenie wybranych cech budowy morfologicznej części nadziemnej i widocznych fragmentów systemu korzeniowego, klasyfikacji zmian oraz nieprawidłowości we wzroście i wyglądzie zewnętrznym organów drzewa. Ocenie podlegają: system korzeniowy (anomalie, widoczne ubytki systemu korzeniowego), podłoże w obrębie rzutu korony drzewa (pęknięcia, struktura gleby, obecność materiałów pobudowlanych), ekscentryczność lub deformacja korony oraz pochylenie drzewa (zwłaszcza na eksponowanych stanowiskach). Ocenę przeprowadza się wizualnie, poprzez porównanie wyglądu wybranych cech drzewa i podłoża w jego sąsiedztwie z zestawem grafów. W ocenie stosuje się skalę czterostopniową, w której stopień zerowy opisuje drzewo niezagrożone, natomiast trzeci odpowiada drzewu zagrożonemu w wysokim stopniu.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), metoda SIA (Static Integrated Assessment) bazuje na metodzie AfB (Arbeitsstelle für Baumstatik) i testach ciągnięcia, ale jest dużo prostsza w stosowaniu. Jest ona matematyczną symulacją zachowania obserwowanego drzewa przy założeniu obciążenia wiatrem o sile 32 m • s^–1. W metodzie tej łączy się dane uzyskane z oceny wizualnej (gatunek drzewa, grubość, wysokość, grubość korowiny, kształt korony, lokalizacja drzewa w terenie zurbanizowanym, położenie w szpalerze czy jako samotnik) i wynikające z badań eksperymentalnych uzyskanych metodą AfB. W toku analiz wykonuje się proste pomiary cech budowy morfologicznej drzewa, a następnie uzyskane dane odnosi się do serii diagramów. Badanie wykonuje się w czterech etapach:
- ustalenie związku pomiędzy wysokością, pierśnicą i kształtem korony,
- porównanie średnicy drzewa z drzewem modelowym, którego wytrzymałość ustalona w metodzie AfB wynosi 100%,
- analiza ubytków wgłębnych i określenie minimalnej szerokości zdrowej ścianki drewna,
- ustalenie minimalnego rozmiaru wymaganych cięć redukcyjnych.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), w szacunkowej ocenie zagrożenia złamania drzewa analizie podlega stan zdrowotny drewna pnia w odziomkowej części pnia. Próbki ocenianego drewna pobiera się za pomocą świdra Presslera z miejsc pomiędzy nabiegami korzeniowymi, które z reguły mają najmniejszy udział zdrowej ścianki drewna. Stopień rozkładu drewna szacuje się zwłaszcza w zakresie udziału zgnilizny miękkiej i udziału ubytków całkowitych. Szczególnie duże zagrożenie występuje w sytuacji, gdy dla przekroju pnia z najcieńszą zdrową ścianką drewna stosunek (W) zdrowej ścianki drewna do promienia pnia ze zgnilizną jest mniejszy od 0,3.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), ocena statyki drzewa VTA (Visual Tree Assessment) w zakresie zagrożenia powstania złamania polega na wizualnej ocenie wybranych cech budowy morfologicznej nadziemnej części drzewa, klasyfikacji zmian oraz nieprawidłowości we wzroście i wyglądzie zewnętrznym organów drzewa. Ocenie podlegają: ekscentryczność lub deformacja korony oraz pochylenie drzewa (zwłaszcza na eksponowanych stanowiskach), widoczne na pobocznicy pnia pęknięcia wzdłużne korowiny oraz zarośnięte listwy mrozowe, występowanie ubytków wgłębnych i stopień rozkładu drewna w ich obrębie. Ocenę przeprowadza się wizualnie, poprzez porównanie wyglądu wybranych cech drzewa z zestawem grafów. W ocenie stosuje się skalę czterostopniową, w której stopień zerowy opisuje drzewo niezagrożone, natomiast trzeci odpowiada drzewu zagrożonemu w wysokim stopniu.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), ARBORADIX ^TM jest urządzeniem służącym do określania przebiegu korzeni szkieletowych drzewa i określania przybliżonej wielkości obszaru zajmowanego przez system korzeniowy drzewa, co jest istotne zwłaszcza w sytuacji ograniczenia przestrzeni dostępnej dla rozwoju korzeni w warunkach miejskich. Podobnie jak w przypadku Arbotomu mierzony jest czas propagacji fali akustycznej w drewnie – tu pomiędzy daną strefą korzenia i czujnikami rozmieszczonymi na pniu drzewa. Impulsy mechaniczne są wzbudzane w ziemi poprzez uderzanie w metalowy słupek ustawiony na przypuszczalnej trasie przebiegu korzeni szkieletowych. Jeśli żaden impuls nie dotrze do drzewa, można przyjąć, że nie ma ono pod powierzchnią korzeni w miejscu, w którym wzbudzony został impuls. W celu stworzenia obrazu systemu korzeniowego, do programu wprowadzane są pozycje, na których zostały wzbudzone impulsy. System komputerowy generuje obraz przebiegu korzeni w postaci barwnej mapy, na której czerwone pola pokazują strefy podłoża, w których nie występują korzenie szkieletowe, natomiast zielone wskazują miejsca występowania korzeni. Ponieważ pomiar jest wykonywany zazwyczaj w odległości 1 m, 2 m i 5 m od drzewa, mapa systemu korzeniowego jest jedynie przybliżonym odwzorowaniem rozkładu systemu korzeniowego.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), dziedzina wiedzy zajmująca się zabiegami pielęgnacyjnymi, które umożliwiają wzmożenie sił witalnych i przedłużenie życia starych drzew. Podstawowe zadania arborystyki to aktywne i dynamiczne działania mające na celu poprawę stanu zdrowotnego drzew i ich siedliska oraz każde działania służące ochronie drzew i ich bezpośredniego środowiska.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), przedmiotem działania Architektury jest przestrzeń. Dotyczy to przestrzeni fizycznej, czyli całokształtu zależności uformowania i rozmieszczenia elementów środowiska naturalnego na powierzchni ziemi i nadania mu określonego ładu. W przestrzeni funkcjonują systemy środowiska naturalnego (przyrodniczego) i kulturowego (zantropogenizowanego). Ich świadome łączne kształtowanie jest przedmiotem architektury krajobrazu i jest zarazem najszerzej pojętym przedmiotem działania Architektury.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), węglowodany pozyskane przez drzewo w procesie fotosyntezy służą jako materiał budulcowy i zapasowy oraz energetyczny dla podtrzymania procesów fizjologicznych. Bilans energetyczny drzewa wynika z porównania produkcji masy i energii. W optymalnych warunkach wzrostu, przy braku istotnych zagrożeń biotycznych i abiotycznych bilans energetyczny zachowuje ogólny trend polegający na tym, że u młodych drzew przeważa wyraźnie produkcja masy w porównaniu z energią (90:10), w przypadku drzew dojrzałych produkcja masy i energii jest najbardziej zrównoważona, natomiast drzewa stare charakteryzuje przewaga produkcji energii.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), blokada tkanek przewodzących w sąsiedztwie miejsca cięcia gałęzi polega na funkcjonalnym przeciwdziałaniu rozwojowi grzybów patogenicznych. Odizolowanie zainfekowanych tkanek drzewnych następuje poprzez likwidację drożności naczyń, cewek i przewodów żywicznych w drewnie oraz wiązek sitowych w łyku. Zatykanie naczyń następuje w wyniku wrastania komórek miękiszu drzewnego (wcistki) przez jamki do światła przewodów. Zatykanie cewek następuje w efekcie wygięcia ścian w jamkach lejkowatych tak, że torusy zamykają wyloty jamek. Przewody żywiczne są zasklepiane przez wcistki. Z czasem wnętrze naczyń i cewek wypełnia się związkami twardzielowymi: żywicami, gumami, garbnikami i związkami mineralnymi. Przerwanie ciągłości tkanek jest związane z procesem twardzielowania, zachodzącym u niektórych gatunków drzew. Strefy drewna twardzielowego są w pewien sposób zabezpieczone przed infekcjami grzybowymi, jednak bariera ta w dłuższym okresie czasu jest nietrwała, a drewno ulega rozkładowi. Rany po wykonanych cięciach, podobnie jak w przypadku zranienia mechanicznego korowiny wraz z łykiem, powodują powstawanie tzw. fałszywej twardzieli, chociaż teoretycznie termin ten jest zarezerwowany dla drzew liściastych beztwardzielowych, a wywołana zmiana należy do tzw. zabarwień biologicznych.

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), bramy (ramy) i kulisy widoczne są jako przerwy w zwartej ścianie koron drzew. Bramę formują korony dwóch drzew, natomiast kulisę większa ich liczba. Stosuje się je w miejscach styku kilku niezależnych wnętrz krajobrazowych lub w sytuacji otwierania się osi widokowych na sąsiadujące dalsze plany widokowe. Ukierunkowują one wzrok na cel wybrany w dalszej perspektywie kolejnego wnętrza i w ten sposób kształtują punkty węzłowe osi widokowych.