(geomatyka), jeden z najistotniejszych parametrów kamer fotogrametrycznych, który ma bardzo istotny wpływ na jakość zdjęć. Zgodnie z zasadą zdjęcia obiektów zróżnicowanych wysokościowo (w tym lasy) należy wykonywać kamerami o dłuższych ogniskowych. Dzięki temu można uzyskać obrazy danego terenu o takiej samej skali, jak za pomocą kamer z krótszą ogniskową, lecz o lepszych własnościach geometrycznych.
(geomatyka), obszar spektrum elektromagnetycznego, które nie jest silnie zakłócany przez atmosferę (atmosfera całkowicie przepuszcza słoneczne promieniowanie elektromagnetyczne) i może być wykorzystywany w teledetekcji środowiska zajmującej się badaniem powierzchni Ziemi.
(geomatyka), komercyjny niemiecki satelita geostacjonarny, którego zadaniem jest transmisja poprawek różnicowych DGPS.
(geodezja), niezamarzająca część torfowiska wysokiego, w której wydziela się ciepło z procesów rozkładu materiału organicznego.
(geomatyka), międzynarodowa organizacja utworzona w 1994 r. z siedzibą w Wayland (Massachusets, USA), mająca na celu integrację i upowszechnianie danych geoprzestrzennych.
(geomatyka), procedury teledetekcyjne wykorzystujące informację o jasnościach radiometrycznych pikseli pochodzących z różnych kanałów wielospektralnego cyfrowego obrazu teledetekcyjnego.
(geodezja), praca kartograficzna; merytoryczne i techniczne redagowanie map i opracowań pochodnych oraz ich reprodukowanie.
(geodezja), dokumentacja sporządzana na potrzeby studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz planu zagospodarowania przestrzennego województwa, charakteryzująca poszczególne elementy przyrodnicze na obszarze objętym studium lub planem i ich wzajemne powiązania.
(geomatyka) Pakiet profesjonalnego oprogramowania GIS, które charakteryzuje się funkcjami mającymi możliwość m.in.: wykonywania obliczeń geodezyjnych i geometrycznych, wykonywania kalibracji rastra i analiz rastrowych, przetwarzania i obróbki danych skanowanych, przeprowadzania wektoryzacji topologicznej, konwersji do i z wielu popularnych formatów danych przestrzennych i opisowych, zarządzania relacyjną bazą danych, tworzenia własnych aplikacji (albo przynajmniej prostych skryptów), budowania numerycznego modelu terenu.
(geomatyka), pakiet profesjonalnego oprogramowania GIS, które powinno charakteryzować się funkcjami mającymi możliwość m.in.: zarządzania relacyjną bazą danych, szerokiej prezentacji danych kartograficznych i graficznych, wykonywania analiz przestrzennych, wektoryzacji materiału skanowanego, konwersji danych z innymi formatami, edycji bazy graficznej i opisowej.
(geomatyka), oprogramowanie na bazie którego eksploatowana jest mapa numeryczna. Często do oprogramowania podstawowego dołączane są nakładki ułatwiające pracę z systemem informacji przestrzennej.
(geomatyka), tor poruszania się obiektu występującego w przestrzeni kosmicznej poza granicą atmosfery ziemskiej obiektu. Geomatykę interesują przede wszystkim orbity satelitów teledetekcyjnych, meteorologicznych i telekomunikacyjnych.
(geomatyka), orbita nachylona do płaszczyzny równika pod kątem około 98°, na której umieszczane są komercyjne wysokorozdzielcze satelity środowiskowe.
(geoamtyka), satelity teledetekcyjne umieszczane są na orbitach eliptycznych. Najczęściej wykorzystywane to: geostacjonarna i okołopolarne (okołobiegunowe). Orbita geostacjonarna znajduje się na wysokości 36 000 km w płaszczyźnie równikowej Ziemi. Satelity umieszczone na tej orbicie, przy prędkości zsynchronizowanej z ruchem obrotowym Ziemi, mogą stale monitorować ten sam obszar. Orbita okołopolarna przebiega w płaszczyźnie nieco przechylonej do osi obrotowej Ziemi, a satelity przelatują blisko biegunów Ziemi i mogą zobrazować całą jej powierzchnię w cyklu powtórzeniowym. Satelity środowiskowe umieszczone są na orbitach okołopolarnych zsynchronizowanych z pozornym ruchem Słońca – satelita zawsze przelatuje nad określoną lokalizacją na powierzchni Ziemi o tej samej porze lokalnego czasu słonecznego. Dzięki temu na kolejnych zobrazowaniach określonego obszaru uzyskuje się podobne warunki oświetlenia, z uwzględnieniem sezonowych zmian wysokości Słońca.
(geomatyka), określenie stron świata na mapie. W dzisiejszej kartografii przyjmuje się, że górna część ramki mapy znajduje się od strony północnej (dawniej był to wschód, a u Arabów południe). Kierunek północy może wskazywać na mapie specjalna strzałka, siatka kartograficzna lub domyślnie ramka mapy.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 » Wszystkich stron: 46