(geomatyka), urządzenie nawigacyjne wskazujące za pomocą igły magnetycznej kierunek bieguna magnetycznego Ziemi. Najczęściej busola posiada też przyrządy celownicze (muszkę i szczerbinkę) pozwalające określać azymut magnetyczny. Busola w przeciwieństwie do kompasu wyposażona jest w urządzenie celownicze, pomagające wyznaczyć azymut.

(geodezja), miejsce w nurcie rzeki, w którym następuje przyspieszenie prądu wody spowodowane zwężeniem koryta rzeki, przeszkodami podwodnymi (np. porohami), gwałtowną zmianą kierunku nurtu, spłyceniem wody lub tp. Zawirowania wody w bystrzu mogą powodować w pobliskich miejscach głębiny lub występowanie lokalnie wody stojącej.

(geomatyka), wartość błędu spowodowanego odbiciem sygnału GPS od obiektów terenowych (np. drzew, budynków) przed jego dotarciem do anteny odbiornika.

(geomatyka), niedokładności charakteryzujące wszystkie pomiary, mające źródła w niedoskonałości ludzkich zmysłów, instrumentów pomiarowych i w niekorzystnym wpływie środowiska. Dzielą się na: grube, systematyczne i przypadkowe. Błędy grube (inaczej pomyłki), których źródłem jest zawsze obserwator, dotyczą wartości znacznie odstających od mierzonej wielkości i powinny być usuwane z pomiarów. Błędy systematyczne powodują przesunięcie wszystkich wykonanych obserwacji (pomiarów) o stałą wartość i znak, a można je wyeliminować przez właściwą rektyfikację instrumentów, stosowanie odpowiedniej procedury obserwacyjnej lub na drodze rachunkowej. Niedokładności, które pozostają po wyeliminowaniu błędów grubych i systematycznych, to błędy przypadkowe, których usunięcie z pomiaru nie jest możliwe, chociaż można zminimalizować ich wpływ przez wykonanie dodatkowych obserwacji i wyrównanie.

(geomatyka), (akronim z ang.: Computer Aided Design) System grafiki komputerowej przeznaczony do tworzenia i modyfikowania rysunków technicznych. Mniej przydatny w kartografii cyfrowej, której jednak jest pierwowzorem.

(geomatyka), po wydrukowaniu ma wszystkie zalety tradycyjnych map, a w postaci elektronicznej służy również do: wiernego przechowywania danych z zachowaniem dokładności pomiarów, wykonywania różnorodnych opracowań tematycznych, przedstawiania danych zaczerpniętych z opisowej bazy danych, wykonywania analiz przestrzennych, automatycznego wyliczenia długości odcinków i powierzchni wieloboków oraz odległości pomiędzy dowolnymi punktami. Poddaje się procesowi aktualizacji.

(geomatyka), punkt określający geometryczny środek obiektu lub zbioru obiektów. Jego położenie w obiektach leśnej mapy numerycznej ma znaczenie głównie przy tworzeniu etykiet, a w niektórych przypadkach jest elementem wiążącym obiekt z informacją opisową.

(geomatyka), interdyscyplinarny instytut naukowy Polskiej Akademii Nauk utworzony w 1976 roku;  prowadzi prace naukowe i techniczne oparte na eksperymentach kosmicznych w zakresie fizyki przestrzeni kosmicznej oraz fizycznych i geodynamicznych badań planet i Ziemi, promuje zaangażowanie Polski w międzynarodowych misjach kosmicznych, tworzy związki badań kosmicznych z ich praktycznymi zastosowaniami w Polsce.

(geomatyka), (z ang. akronim: Circular Error Probable) - Wartość wskaźnika GPS określająca promień koła, w którym mieści się 95% pomierzonych pozycji.

(geomatyka), w technice skanowania lidarowego (laserowego) – informacje stanowiące cyfrową reprezentację terenu, pozyskiwane z odbitej od przeszkód wiązki laserowej wysyłanej z lidara lotniczego lub naziemnego.

(geodezja), konstrukcja wykorzystywana w pomiarach wieloboków, w której mierzy się wszystkie boki i kąty, wykorzystywana do określania współrzędnych geodezyjnych punktów ciągu.

(geomatyka), w geostatystyce w każdym punkcie na obszarze występowania dana cecha obiektu lub zjawiska ma jakąś wartość, ale (z powodów najczęściej ekonomicznych) nie można dokonać pomiaru cechy ciągłej we wszystkich miejscach jej występowania, a jedynie w skończonej, niewielkiej liczbie punktów. Dostępność wartości cechy w określonych punktach pomiarowych daje możliwość oszacowania wartości cechy w pozostałych punktach obszaru. Oszacowanie najczęściej realizuje się za pomocą specjalnych, tzw. probabilistycznych metod interpolacji, których dostarcza geostatystyka.

(geomatyka), wody powierzchniowe liniowe płynące pod wpływem siły ciężkości w wyżłobionych przez siebie korytach. Nieprawidłowym jest określenie ciek wodny, gdyż stanowi pleonazm.

(geomatyka), wody powierzchniowe liniowe płynące pod wpływem siły ciężkości w wyżłobionych przez siebie korytach. Nieprawidłowym jest określenie ciek wodny, gdyż stanowi pleonazm.

(geodezja), wody płynące (rzeki, strugi, strumienie, potoki) w sposób ciągły lub okresowy, naturalnymi lub uregulowanymi korytami.