(geodezja), wysokość danego punktu w terenie względem zerowego punktu odniesienia (najczęściej średniego poziomu morza przyjętego dla danego obszaru), oznaczana skrótem n.p.m., czyli nad poziomem morza.
(geomatyka), wysokość, z jakiej wykonywane są zdjęcia lotnicze, mająca istotny wpływ na wielkość różnicy paralaks podłużnych, a w związku z tym i na plastyczność modelu stereoskopowego. Dla celów taksacji leśnej zdjęcia nie powinny być wykonywane z wysokości większych od 2000 m.
(geomatyka), wysokość punktu położonego na powierzchni prostopadłej do siły ciężkości Ziemi odniesiona do poziomu, gdzie morze styka się z lądem (linia brzegowa wyznacza poziomicę równą zeru), i który wyznaczony jest przez średnie położenie wód morskich między przypływem i odpływem, z uwzględnieniem falowania, kształtu geoidy Ziemi oraz efektów wywołanych lokalnymi anomaliami grawitacyjnymi, przyjmowana w kartografii za poziom odniesienia dla wysokości obiektów na lądzie i pod powierzchnią mórz (lub w depresji). Wysokość danego punktu względem poziomu określa się nazwą wysokości bezwzględnej i oznacza skrótem n.p.m. (nad poziomem morza) lub p.p.m. (poniżej poziomu morza). Wysokość punktu względem punktu odniesienia innego niż poziom morza nazywa się wysokością względną i stosuje najczęściej w odniesieniu do wysokości szczytów górskich lub jaskiń wobec poziomu dna doliny. W Polsce średni poziom morza wyznaczony jest na podstawie wskazań mareografu w Kronsztadzie (w okolicy Sankt Petersburga w Rosji). W Europie wykorzystywanych jest obecnie ok. 15 lokalnych systemów wysokościowych, ale planuje się wprowadzenie jednego Europejskiego Wysokościowego Systemu Odniesień (EVRS). Na planetach oraz obiektach kosmicznych niemających pokrywy wodnej tzw. poziom morza oblicza się jako średnią wysokości wszystkich punktów ich powierzchni.
(geodezja), wysokość danego punktu w terenie względem przyjętego poziomu odniesienia innego niż poziom morza (najczęściej dna doliny).
(geodeyja), trwały fragment powierzchni lądu otoczony ze wszystkich stron wodą rzeczną, jeziorną lub morską. Nie uważa się za wyspy nietrwałych mielizn i ruchomych ławic piaszczystych.
(geodezja), kierunek nachylenia zbocza, określony stronami świata. Wystawa terenu zwana jest też ekspozycją.
(geodezja), wypływ wody, która na obszarach krasowych najpierw znika w szczelinach skalnych, a później wypływa na powierzchnię w postaci nieskoncentrowanej lub od razu prawdziwej rzeki o dużym przepływie.
(geodezja), obszar Ziemi leżący na obszarach obniżonych tektonicznie, na wysokości od 200 m n.p.m., o niewielkich wysokościach względnych (zwykle do 300 m). Na mapie hipsometrycznej zaznaczana jest zwykle kolorem żółtym.
(geodezja), forma ukształtowania terenu w postaci wzniesienia o wysokości względnej od kilkunastu do 300 metrów.
(geomatyka), procedury teledetekcyjne zmierzające do optymalnego przygotowania obrazów do interpretacji tematycznych lub uzyskania danych liczbowych istotnych dla użytkownika. Ten typ przetworzeń jest często utożsamiany z całym procesem cyfrowego przetwarzania obrazów teledetekcyjnych. Wyróżnia się tu następujące grupy przetworzeń: zmiany jasności i kontrastu, filtracje cyfrowe, nakładanie obrazów (tzw. merging), operacje międzykanałowe.
(geodezja), nazwa jednej z czterech głównych stron świata mająca wartość azymutu 270°, odnosząca się do kierunku widnokręgu wskazywanego przez zachodzące Słońce w dniu równonocy, w kartografii oznaczana zazwyczaj skrotem W (z ang.: West).
(geodezja), obszar występowania i eksploatacji złóż kopalin użytecznych, zwykle mocno zindustrializowany i zurbanizowany.
(geomatyka), zakres spektrum elektromagnetycznego pomiędzy 0,3 μm a 22 μm (bliski ultrafiolet, światło widzialne i podczerwień), do którego rejestracji stosuje się sensory optyczne (kamery, skanery, lidary).
(geodezja), urządzenie wodne przegradzające koryto lub dolinę rzeki w celu spiętrzenia wody, postawione dla celów: ochrony przeciwpowodziowej, pozyskanie wody dla celów gospodarczych lub rekreacyjnych. Często różnicę poziomów wody przed i za zaporą wykorzystuje się w elektrowniach wodnych do wytwarzania energii elektrycznej.
(geomatyka), najczęściej używana instrukcja języka SQL. Proste zapytanie składa się z trzech podstawowych składnikow: wyrażenia SELECT.. FROM, klauzuli WHERE oraz klauzuli ORDER BY. Nazwy pol, jakie zapytanie ma zwracać, są wpisane po słowie kluczowym SELECT, a tabele, do ktorych te pola należą – po słowie FROM. Następnie do jednego lub większej liczby pol można zastosować kryteria wyboru wpisane w klauzuli WHERE, a wyniki posortować wg zawartości dowolnego pola (lub pol), stosując klauzulę ORDER BY.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 » Wszystkich stron: 46