(Gleboznawstwo leśne), część roku, w którym roślinność może się rozwijać ze względu na dostateczną ilość wilgoci i ciepła. W Polsce jest to okres ze średnią dobową temperaturą powietrza powyżej 5 °C. Podczas okresu wegetacyjnego w roślinie zachodzą intensywne procesy rozwojowe. W klimacie umiarkowanym trwa on od ostatnich przymrozków wiosennych do pierwszych przymrozków jesiennych.

(Gleboznawstwo leśne), za oligotroficzne gleby uznaje się jednostki wykazujące właściwości nieco lepsze od tych zdefiniowanych jako → dystroficzna gleba leśna. W porównaniu do gleb dystroficznych, w glebach oligotroficznych występuje wyższa zawartość frakcji o średnicy <0,02 mm, wśród których znajdują się substancje ilaste tworzące kompleks sorpcyjny gleby. Rzadko uziarnienie części ziemistych gleb oligotroficznych tworzą głębokie piaski luźne tak powszechne w podłożu gleb dystroficznych. Częściej w glebach oligotroficznych znajdują się piaski luźne z przewarstwieniami piasku słabo gliniastego lub nawet gliniastego. Te różnice w uziarnieniu odzwierciedlają całkowite zasoby sumy frakcji o średnicy <0,02 mm określone w pedonie o objętości 1,5 m³, które w glebach oligotroficznych bardzo rzadko są mniejsze od 50 kg, co jest regułą w glebach dystroficznych. Wyższa zasobność gleby we frakcje o średnicy <0,02 mm, a zwłaszcza ił idzie w parze z umiarkowanym wzrostem zasobności gleby w kationy zasadowe oraz poprawia się zdolność gleb piaszczystych do zatrzymywania wody. W warunkach świeżych i umiarkowanie wilgotnych są to najczęściej gleby bielicowe właściwe, rdzawe bielicowe, rdzawe właściwe i rdzawe brunatne, a w warunkach wilgotnych i mokrych gleby glejobielicowe właściwe, opadowoglejowe bielicowane, gleby gruntowoglejowe torfowe, gleby stagnoglejowe torfowe. Obiektywnym kluczem do diagnozowania trofizmu gleby jako oligotroficzne jest indeks → SIG, który wynosi w tej grupie od 14 do 23. Prezentuje to załączony rysunek, który pochodzi z publikacji stanowiących źródło definicji i gdzie znajdują się dalsze szczegóły. Są to gleby borów mieszanych. W drzewostanach tych siedlisk panuje sosna wysokiej (I-II) bonitacji, z domieszkami świerka, dębu, buka niskiej jakości, występujących głównie w niższym piętrze drzewostanu. W runie poza gatunkami oligotroficznych siedlisk wystepują wskaźniki siedlisk oligo-mezotroficznych: orlica pospolita (Pteridium aquilinum), konwalijka dwulistna (Maianthemum bifolium) szczawik zajęczy (Oxalis acetosella), nerecznica krótkoostna (Dryopteris carthusiana), konwalia majowa (Convallaria majalis), trzcinnik leśny (Calamagrostis arundinacea). W takich warunkach na glebach świeżych wykształcają się zbiorowiska bogatszych wariantów borów (Leucobryo-Pinetum i Peucedano-Pinetum z Oxalis acetosella) oraz uboższe warianty boru mieszanego z dębem bezszypułkowym (Quercetum petraeae-Pinetum). Na glebach wilgotniejszych wykształca się uboższa forma wilgotnego boru mieszanego (Querco roboris-Pinetum molinietosum).

(Gleboznawstwo leśne), element słowotwórczy dla jednostek drugiego rzędu w klasyfikacji WRB. Oznacza, że gleba ma poziom → histic zasilany głównie przez stojące wody opadowe.

(Gleboznawstwo leśne), element słowotwórczy dla jednostek drugiego rzędu w klasyfikacji WRB. Oznacza, że w całej warstwie 20-100 cm gleba ma → stopień wysycenia kationami zasadowymi (V%) wynosi poniżej 50%.

(Gleboznawstwo leśne), element słowotwórczy dla jednostek drugiego rzędu w klasyfikacji WRB. Oznacza, że w całej warstwie 20-100 cm gleba ma → stopień wysycenia kationami zasadowymi (V%) wynosi powyżej 50%.

(Gleboznawstwo leśne), litera duże P jest używana jako symbol bagiennego poziomu genetycznego gleby zdefiniowanego hasłem → poziomy główne organiczne.

(Gleboznawstwo leśne), obszary półpustynne występują głównie w strefach brzeżnych pustyń i są do nich w dużym stopniu podobne. Półpustynia cechuje się wybitnie suchym klimatem, występowaniem okresowych, słonych jezior i solnisk, rozrzedzoną pokrywą roślinną z przewagą suchorostów (kserofitów) i sukulentów (roślin gromadzących i przechowujących wodę), a także roślin efemerycznych, pojawiających się epizodycznie po opadach deszczu i szybko ginących. Półpustynia stanowi formację pośrednią pomiędzy strefami znanymi jako → pustynia i → step oraz jego suchą odmianą. Granica pomiędzy strefami półpustyni i suchego stepu jest płynna. Obie formacje wzajemnie się przenikają na dość szerokiej przestrzeni. W Europie południowo-wschodniej półpustynia występuje w otoczeniu Morza Kaspijskiego, głównie w regionie Astrachania i Kałmucji, sięgając do granicy rosyjsko-kazachskiej. Półpustynie zajmują wielkie obszary lądów w Azji Środkowej, w Afryce, w Ameryce oraz w Australii. Obszary półpustyń są pokryte płaszem specyficznych gleb, wykazanych hasłami → gleby Europy, wykaz jednostek głównych oraz → gleby Europy, wykaz jednostek szczegółowych półpustyni.

(Gleboznawstwo leśne), element słowotwórczy dla jednostek drugiego rzędu w klasyfikacji WRB. Oznacza, że gleba ma poziom → mollic lub → umbric o miąższości większej lub równej 50cm.

(Gleboznawstwo leśne), termin stosowany jako synonim gleboznawstwa. Najczęściej używany jest do określania działów gleboznawstwa zajmującymi się zagadnieniami szczegółowymi, jak → ekopedologia, → kriopedologia, → pedometria i inne.

(Gleboznawstwo leśne), dział gleboznawstwa stosujący zaawansowane metody statystyczne i matematyczne, jak teoria chaosu, rozkłady statystyczne, logika rozmyta.

(Gleboznawstwo leśne), pedosfera to glebowy płaszcz Ziemi, czyli powierzchniowa warstwa skorupy ziemskiej objęta procesami glebotwórczymi, niezależnie od ich typu.
Pedon zaś to fragment pedosfery o wymiarach niezbędnych do określenia jednostki taksonomicznej danej systematyki, najczęściej typu gleby.
Fragment terenu reprezentowany kilkoma pedonami to polipedon.

(Gleboznawstwo leśne), angielskojęzyczne słowo określenia terminu → wieloletnia zmarzlina.

(Gleboznawstwo leśne), poziom → petrocalcic jest stwardniałym poziomem → calcic, scementowanym przez węglan wapnia, a także przez węglan wapnia i magnezu. Są to wtórne i rozproszone → węglany ponownie scementowane w procesie glebotwórczym. To nie są pierwotne skały wapienne, chociaż często podobnie twarde.

(Gleboznawstwo leśne), poziom petrogipsic jest scementowanym poziomem wtórnie nagromadzonego siarczanu wapnia. To nie jest skała pierwotna gips, chociaż często podobnie twardy.

(Gleboznawstwo leśne), koloidalna część gleby składająca się z iłu, półtoratlenków, próchnicy glebowej tworzących jej najaktywniejszą część. Plazma odgrywa ważna rolę w przemieszczaniu składników w profilu glebowym, co jest podstawą wielu procesów glebotwórczych (→ proces płowienia, → proces bielicowania, → ługowanie), a także skleja ziarna glebowe w agregaty pełniąc tym samym ważną funkcje strukturotwórczą. Badania mikromorfologiczne plazmy pozwoliły wydzielić jej różne typy jak n.p.: plazma vosepic (anizotropowa), plazma latisepic (izotropowa).