(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), jest charakterystyczna dla gruntów ilastych, odłożonych w wodzie bez uprzedniego skoagulowania się opadających cząstek. Opadające pojedyncze cząstki pyłowe i iłowe przy zetknięciu się z innymi, wcześniej osadzonymi, są przyciągane przez nie i to z siłą często większą od ciężaru opadających cząstek. Łączące się w ten sposób cząstki tworzą szkielet o strukturze komórkowej. Grunty takie wykazują dużą porowatość, znacznie większą niż 50%.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), powstaje z cząstek prawie wyłącznie iłowych, opadających w wodzie z rozpuszczonymi solami. Roztwory te powodują zmniejszenie potencjału elektrokinetycznego cząstek (różnica potencjałów w warstwie dyfuzyjnej nazywa się potencjałem elektrokinetycznym ξ), które łączą się już podczas opadania między sobą w kłaczki i po opadnięciu tworzą strukturę kłaczkową. Struktura kłaczkowa odznacza się bardzo dużą porowatością.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), jest charakterystyczna dla piasków i żwirów o ziarnach wykazujących znikome wzajemne przyciąganie; cechuje ją porowatość gruntów w granicach 20 ÷ 50 %.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), substancja składająca się z materiału roślinnego oraz zoogenicznego i produkty przetworzenia tych materiałów, np. humus.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), stosunek objętości ziaren do objętości mieszanki zawierającej ziarna i wolne przestrzenie między nimi. Szczelność oblicza się ze stosunku maksymalnej gęstości objętościowej szkieletu mieszanki (ρd wg PN-EN 13286-2 zmodyfikowana metoda Proctora) do gęstości objętościowej ziaren mieszanki (ρp wg PN-EN 1097-6 załącznik A).
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), to czynności wykonywane zgodnie z wymaganą procedurą w celu określenia wielkości służącej do identyfikacji gruntu lub skały, wyprowadzenia wartości parametru geotechnicznego lub poznania zachowania się gruntu. Przykładem jest polowy test penetracji, laboratoryjny test ścinania próbki gruntu, test chemiczny. Wyróżnia się także test geotechniczny in situ wykonywany w warunkach naturalnego występowania gruntu w podłożu. W zakres geotechnicznych testów in situ wchodzą: test presjometryczny (PMT), test dylatometryczny (DMT), test obciążenia płytą (PLT), test polową sondą obrotową (FVT) i test przepuszczalności.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), to modyfikacja gruntów polegająca na poprawie właściwości geotechnicznych gruntów w celu zwiększenia ich przydatności w budownictwie (roboty ziemne, ulepszone podłoże). Modyfikacja ta ma zapewnić osuszanie gruntów, poprawę zagęszczalności, zwiększenie nośności oraz odporności na działanie wody i mozu.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), to wymiary cząstek gruntu i ich rozkład. Według PN-B-02481:1998 to skład granulometryczny gruntu czyli procentowa zawartość frakcji uziarnienia w gruncie.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), strefa podłoża gruntowego, dla której ustala się jednakowe wartości parametrów geotechnicznych.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), wartość parametru geotechnicznego określona na podstawie wyników badań geotechnicznych polowych i laboratoryjnych z uwzględnieniem teorii, korelacji z innymi badaniami lub doświadczeń, stanowiąca podstawę do oszacowania wartości charakterystycznej lub obliczeniowej parametru geotechnicznego stosowanego w projektowaniu geotechnicznym.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), warunki występujące w podłożu gruntowym mające wpływ na zachowanie się konstrukcji. Na warunki geotechniczne składają się między innymi: topografia i morfologia terenu, budowa geologiczna i sytuacja hydrogeologiczna, układ warstw geotechnicznych, rodzaje, właściwości gruntów lub skał i ich stan.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), podstawową zależność określenia warunków gruntowo-wodnych przy uwzględnieniu głębokości występowania zwierciadła wody gruntowej (Hw), poziomu przemarzania gruntu (Hp) oraz występującego podsiąku kapilarnego (Hknb) charakterystycznego dla danego gruntu (im grunt drobno ziarnisty tym większe podsiąkanie) przedstawia wzór Hwgr > Hp+ str. bezp. + Hknb. Jeśli nierówność nie jest spełniona to mamy do czynienia ze złymi warunkami wodno-gruntowymi i możliwością powstawania wysadzin.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), (w) to masa wody, którą można usunąć z gruntu, przeważnie przez suszenie, wyrażona w procentach suchej masy gruntu (PN-EN- ISO 14688-2). Według PN-B-02481:1998 to stosunek masy wody w porach gruntu do masy szkieletu gruntu (w gruntach niespoistych pojęcie wilgotności nie obejmuje wody grawitacyjnej) w=mw/md
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), wilgotność jaką ma grunt w stanie naturalnym w złożu (miejscu jego występowania).
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), przy zagęszczeniu tego samego gruntu w jednakowy sposób i z jednakową energią uzyskuje się różne zagęszczenie, zależnie od wilgotności gruntu. W przypadku gruntów spoistych i niektórych gruntów niespoistych można znaleźć taką wilgotność, przy której uzyskuje się największe zagęszczenie. Wilgotność taką nazwano wilgotnością optymalną (wopt). Zależność pomiędzy gęstością objętościową szkieletu gruntowego (ρd) a wilgotnością przy stałej energii zagęszczania oraz metodę określania wilgotności optymalnej wopt, przy której uzyskuje się największe zagęszczenie gruntu (ρds) dla określonej energii opracował Proctor. Udowodnił, że maksymalne zagęszczenie jest tym większe, im większa jest energia zagęszczania, oraz że wartości wopt i ρds zależą od rodzaju gruntu. Do wyznaczania wilgotność optymalnej Proctor zaproponował próbę odtwarzającą technologiczny proces zagęszczania gruntu (na budowie). Próba ta polega na ubijaniu gruntu w znormalizowany sposób w pojemniku walcowym. Po zagęszczeniu kilku próbek tego samego gruntu o różnych wilgotnościach otrzymane wartości ρd nanosi się na wykres, z którego odczytuje się wopt odpowiadające maksymalnej gęstości szkieletu gruntowego ρdmax.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 » Wszystkich stron: 12