(inżynieria leśna, hydrologia), podtyp erozji wodnej polegający na odspajaniu i transportowaniu cząstek glebowych przez spływ powierzchniowy. Zasada przemieszczanie cząstek jest podobna do transportu osadów w korytach rzecznych, lecz odbywa się w strudze o znacznie większej szerokości i minimalnej głębokości (przepływ błonkowaty).
(inżynieria leśna, hydrologia), epizodyczne, grawitacyjne przemieszczanie się wody atmosferycznej po powierzchni terenu ku korytom cieków i zagłębieniom na powierzchni zlewni. Tworzy się w wyniku nawalnych opadów deszczu lub intensywnego tajania pokrywy śnieżnej, gdy zostaje utworzona warstwa opadu efektywnego, tj. taka, która powstaje po wypełnieniu różnych form retencji zlewni. ang. surface runoff
(inżynieria leśna, hydrologia), ośrodek hydrogeologiczny wraz z zawartą w nim wodą podziemną, której kierunek i prędkość przepływu są uzależnione od warunków hydrodynamicznych wewnętrznych i zewnętrznych względem tego ośrodka. Środowisko hydrogeologiczne obejmuje właściwości fizyczne budującego ośrodka hydrogeologicznego, właściwości fizykochemiczne wody wypełniającej przestrzeń hydrogeologiczną oraz warunki hydrodynamiczne (wpływające na kierunek i prędkość przepływu tej wody). ang. hydrogeological medium
(inżynieria leśna, hydrologia), 1. Proces. Podnoszenie się zwierciadła wód podziemnych w studniach i otworach hydrogeologicznych związane z wyrównywaniem się ciśnienia. 2. Efekt. Ustalenie się poziomu zwierciadła w otworze pompowym lub obserwacyjnym po osiągnięciu stałej wydajności, również po zatłaczaniu, zalewaniu. ang. water-table stabilization
(inżynieria leśna, hydrologia), jednostka twardości wody. Obowiązującą w Polsce jednostką twardości wody jest 1 mg CaCO3/dm3 wody, znana w literaturze jako stopień amerykański. Poprzednio stosowaną jednostką był 1 miligramorównoważnik (mval) jonu Ca (lub Mg) w 1 litrze wody. Stosowane były również inne jednostki. ang. degree of hardness
(inżynieria leśna, hydrologia), względna (umowna) ocena możliwości przenikania substancji zanieczyszczających do warstw wodonośnych, wynikająca z budowy geologicznej i uwarunkowań hydrogeologicznych na drodze migracji od ogniska zanieczyszczeń do punktu odbioru wody (bazy drenażu). Szczególnie zagrożonymi są odsłonięte wodonośne skały szczelinowe, szczelinowo-krasowe i szczelinowo-porowe, najmniej izolowane od powierzchni warstwy wodonośne zasilane drogą pośrednią (wody naporowe). Specyficzne zagrożenia występują w strukturach dolinnych i pradolinnych, których wody podziemne pozostają w kontakcie z zanieczyszczonymi wodami powierzchniowymi. Miarą stopnia zagrożenia jest czas przenikania zanieczyszczeń przez strefę aeracji oraz utwory izolujące i czas ich przepływu w warstwie wodonośnej. ang. degree of groundwater endangering
(inżynieria leśna, hydrologia), wskaźnik jakości wody obliczany przy wykonywaniu analiz wody. Określa różnicę między suchą pozostałością a pozostałością po prażeniu (spaleniu suchej pozostałości w temperaturze 600oC). Strata prażenia obejmuje rozkładające się w temperaturze poniżej 600oC substancje organiczne, wodę krystalizacyjną, azotyny, sole boru itp. Strata prażenia jest traktowana niekiedy jako orientacyjny wskaźnik zawartości w wodzie substancji organicznych. ang. calcination loss
(inżynieria leśna, hydrologia), obszar zawarty między powierzchnią ziemi a strefą wzniosu kapilarnego. W strefie aeracji pustki skalne wypełniają powietrze i woda, występująca w postaci pary wodnej, wody związanej (woda higroskopijna, woda błonkowata) oraz wolnej wody zawieszonej i wsiąkowej. ang. vadose water zone, unsaturated z.
(inżynieria leśna, hydrologia), strefa występująca w stropie strefy wadycznej (aeracji) w skałach węglanowych i siarczanowych, gdzie występuje szczególne nasilenie procesów krasowienia i zeszczelinowania górotworu. Umożliwia okresowe magazynowanie wód i szybki ich przepływ, głównie pionowy. Strefa epikrasu w dużym stopniu kształtuje chemizm wód krasowych. ang. subcutaneous karst zone
(inżynieria leśna, hydrologia), strefa wypełnienia wszystkich próżni i szczelin górotworu wodą, występująca poniżej najniższego poziomu zwierciadła wód podziemnych. Nazwa stosowana w zbiornikach krasowych. ang. phreatic zone, z. of saturation
(inżynieria leśna, hydrologia), strefa występowania wód słodkich o mineralizacji do 1 g/dm3. Jest to strefa aktywnej wymiany wód, intensywnego drenażu i zasilania. Obejmuje młode, współczesne w sensie geologicznym, wody pochodzenia infiltracyjnego, zaliczane do górnej strefy hydrogeochemicznej. ang. hypergene zone
(inżynieria leśna, hydrologia), pojęcie stosowane w wielu krajach – najczęściej dotyczy obszaru wyznaczonego wokół ujęć wód, w obrębie którego zabroniona jest działalność gospodarcza mogąca zagrażać wystąpieniem zanieczyszczeń biologicznych w ujmowanej wodzie (bakteriologiczne zanieczyszczenie wód). W polskich przepisach sanitarnych w przybliżeniu odpowiada wewnętrznemu terenowi ochrony pośredniej. ang. sanitary protection zone
(inżynieria leśna, hydrologia), strefa potencjalnie zagrożona zanieczyszczeniem wód podziemnych z określonego ogniska zanieczyszczeń. W ocenach przybliżonych wyznaczają ją skrajne linie prądu ograniczające tory migracji zanieczyszczonych wód, począwszy od ogniska zanieczyszczeń aż po strefę drenażu lub granicę obszaru badań. W obliczeniach szczegółowych jest rzutem na płaszczyznę maksymalnego zasięgu chmury zanieczyszczeń wg obliczeń prognostycznych przy przyjętych warunkach początkowych i brzegowych. ang. zone of possible pollutant transport
(inżynieria leśna, hydrologia), strefa występowania skał, w których wolne przestrzenie (pory, szczeliny, próżnie krasowe) wypełnione są całkowicie wodą. Górna powierzchnia tej strefy (zwierciadło wód podziemnych) graniczy ze strefą aeracji. ang. saturation zone, z. of saturation
(inżynieria leśna, hydrologia), obszar, w którym woda podziemna znajduje się w bezruchu w związku z brakiem zasilania i drenażu. ang. zone of hydrogeological stagnancy
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 » Wszystkich stron: 32