(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), występowanie dwóch lub więcej rdzeni, otoczonych odrębnym usłojeniem, które dopiero w pewnej odległości od nich przechodzi w wspólny system usłojenia; często poszczególne rdzenie oddziela zakorek

(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), wada budowy drewna. Wrośnięte w drewno płaty kory w wyniku zrośnięcia się dwóch drzew, konarów, napływów korzeniowych itp

1. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna),  wada wtórna objawiająca się zmianą naturalnej barwy drewna, która w dalszej fazie rozwoju osiąga jednolite brunatne zabarwienie; występuje głównie na ściętym drewnie gatunków beztwardzielowych, głównie buka; proces ma miejsce latem w następstwie wysychania drewna i obumierania komórek miękiszowych; zaparzenie sprzyja rozwojowi zgnilizny drewna

2. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), wada drewna z grupy zabarwień. Zmiana barwy drewna (w wyniku biochemicznych zmian treści komórek miękiszowych), często na barwę czerwonobrunatną, widoczną na przekroju czołowym pnia w postaci drobnych plam, które w dalszym rozwoju powiększają się, tworząc jednolitą zwartą powierzchnię. Zaparzenie rozwija się od czoła (również od miejsc uszkodzeń kory na pobocznicy drewna), przybierając postać klinowatych smug, zwężających się w głąb drewna. Występuje w drewnie świeżo ściętych drzew gatunków beztwardzielowych (bielastych), składowanych w ciepłej porze roku. Grzybica słabicowa (E. Stebnicka)

1. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna),  stopniowe zmniejszanie się średnicy drewna okrągłego w kierunku od dolnego końca ku górnemu; wada ta występuje u wszystkich gatunków drzew, przy czym u drzew liściastych w większym stopniu aniżeli u iglastych; wpływ tej wady kształtu na wartość użytkową drewna uwarunkowany jest przeznaczeniem surowca i rodzajem przerobu

2. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), wada kształtu. Stopniowe zmniejszanie się średnicy drewna okrągłego w kierunku od dolnego końca ku górnemu

1. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), rozkład komórek drewna wywołany przez grzyby pasożytnicze, objawiający się zmianą barwy i zniszczeniem drewna o różnym nasileniu, widoczny na czole lub pobocznicy pnia; często towarzyszą jej owocniki grzybów, ślady po nich lub wklęśnięcia kory występuje w drewnie żywych drzew oraz w surowcu składowanym wszystkich gatunków drzew; surowiec drzewny obarczony zgnilizną miękką posiada ograniczone zastosowanie, natomiast przy dużych rozmiarach zgnilizny całkowicie traci wartość użytkową

2. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), rozkład komórek drewna objawiający się nie tylko zmianą barwy, lecz także jego zniszczeniem o różnym nasileniu

1. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), zgnilizna widoczna na przekrojach poprzecznych ściętych drzew w formie nieregularnie rozmieszczonych plam

2. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), widoczna na czole drewna okrągłego w postaci nieregularnie rozmieszczonych plam

1. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), początkowe stadium rozkładu komórek drewna wywołane przez grzyby pasożytnicze objawiające się zmianą barwy, co wpływa ujemnie na wygląd drewna; jej wpływ na właściwości drewna jest  nieznaczny; występuje w drewnie wszystkich gatunków drzew

2. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), początkowe stadium rozkładu komórek drewna, objawiające się tylko zmianą barwy drewna, widoczne w różnych strefach przekroju poprzecznego drewna okrągłego

1. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), występuje w przyobwodowej strefie drewna wszystkich gatunków drzew, w postaci pierścienia porażonego drewna o barwie jasnobrunatnej, słomkowej oraz białej

2. (nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), występuje w przyobwodowej strefie drewna okrągłego. Na przekroju lub czole widoczna w postaci pierścienia albo łuku

(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), wada budowy drewna. Swoista postać drewna w gatunkach drzew liściastych, o odmiennej strukturze w stosunku do drewna normalnego, widoczna na przekroju poprzecznym (po przeschnięciu) jako strefa wczesnego drewna słoja rocznego - o barwie brunatnej

(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), wada drewna z grupy zabarwień. Odmienne zabarwienie wewnętrznej (środkowej) strefy drewna okrągłego, o barwie od jasnożółtej do czerwonobrunatnej i szarej (w zależności od gatunku drewna). Występuje w gatunkach beztwardzielowych (np. buk, grab, brzoza, olcha, osika, klon, jawor)

(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), wada kształtu. Podłużne wypukłości w odziomkowej części pnia, wynikające z nadziemnego wzrostu systemu korzeniowego, które zanikają w pewnej odległości od szyi korzeniowej

(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), wada budowy drewna. Widoczna różnica między szerokością słojów rocznych występujących obok siebie, pojedynczo lub grupowo

(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), pęknięcie czołowo-boczne przebiegające po cięciwie czoła drewna okrągłego

(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna),  wada budowy drewna. Wypełniona żywicą soczewkowata szczelina umiejscowiona między dwoma słojami rocznymi, które w sąsiedztwie pęcherza są nieco wygięte. Na czole pnia jest on widoczny w postaci lukowatej szczeliny wypełnionej żywicą

(nauka o surowcu drzewnym, wady drewna), wada budowy drewna. Miejscowe, nadmierne przesycenie drewna żywicą, wywołane uszkodzeniami (np. zabitka, spała) lub działaniem mikroorganizmów (np. rak). Przeżywiczone drewno ma barwę ciemniejszą, o szklistym połysku. Występuje w drewnie drzew iglastych z wyjątkiem jodły