Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej

Dział

Ptaki

Ilość znalezionych haseł: 673

Ptaki

szlachar

(zoologia leśna,ptaki), (dawniej: tracz długodzioby, łac. Mergus serrator, ang. Red-breasted Merganser) ptak z rodziny Anatidae (kaczkowate), rzędu Anseriformes (blaszkodziobe). Długość ciała 52-58 cm, rozpiętość skrzydeł 67-82 cm, masa ciała 800-1350 g. Wyraźny dymorfizm płciowy wyłącznie w okresie lęgowym. Samiec w szacie godowej łatwy do rozpoznania po czarnej, zielono połyskującej głowie z rozczapierzonym czubem, rdzawobrązowej, czarno plamkowanej piersi, popielatych bokach i czarno-białym wierzchu ciała. Samica płowoszara z brązową głową z krótszym czubem i białawą przodem szyi. Dziób smukły, brązowy z wierzchu, czerwony od spodu. W Polsce regularnie przelotny, ponadto coraz mniej licznie lęgowy. Zamieszkuje czyste jeziora i rzeki śródleśne. Gniazdo zakłada na ziemi. W okresie V-VII składa 8-10 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 31-32 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i są od razu gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny, przeloty IV-V i X-XII, część osobników zimuje w kraju. Pożywienie: ryby, rzadziej inne zwierzęta wodne. Ponieważ do lęgów przystępuje późno, przeszkadza mu rozwój turystyki i sportów wodnych. Liczebność w Polsce szacowana była ostatnio na ok. 15 par, ale brak stwierdzeń lęgów po 2000 roku. Gatunek zagrożony wyginięciem, objęty ochroną ścisłą, zakazem fotografowania, filmowania i obserwacji mogących powodować płoszenie lub niepokojenie oraz ochroną strefową. Całorocznej ochronie podlega zalesiona część wyspy, na której stwierdzono gniazdowanie.

Zobacz więcej...

Ptaki

słonka

(zoologia leśna,ptaki), (łac. Scolopax rusticola, ang. Woodcock) ptak z rodziny Scolopacidae (bekasowate), rzędu Charadriiformes (siewkowe). Długość ciała 33-38 (w tym dziób 6-8) cm, rozpiętość skrzydeł 55-65 cm, masa ciała 144-420 g. Ubarwienie wybitnie maskujące, w odcieniach brunatnych, rdzawych i szarych ze skomplikowanym wzorem na piórach. Na skrzydłach i wierzchu szare pasy. Na wierzchu głowy czarne poprzeczne paski. Spód szaropłowy z poprzecznymi prążkami. Dziób mocny, prosty, cielisty z ciemnym końcem. Dziób może się rozchylać na końcu, co ułatwia chwytanie zdobyczy w glebie. Nietypową cechą słonki są oczy przesunięte do tyłu i wierzchu głowy, co poszerza kąt widzenia. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce umiarkowanie rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje wilgotne lasy liściaste i mieszane. Wiosną (IV-VI) samce odbywają o zmierzchu loty tokowe (tzw. ciągi), oblatując kilkakrotnie zajmowany teren i wydając charakterystyczne głosy zwane chrapaniem i psykaniem. Gniazdo zakłada na ziemi. W okresie V-VII składa 4 jaja, które wysiaduje wyłącznie samica przez 21-24 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i są od razu gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza 1-2 lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-IV i X-XI, zimuje w zachodniej Europie i basenie Morza Śródziemnego. Pożywienie: bezkręgowce, głównie glebowe (dżdżownice, larwy owadów). Liczebność w Polsce szacowana na 20-100 tysięcy par. Gatunek łowny. Okres polowań od 1 września do 21 grudnia.

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt