E
Ilość znalezionych haseł: 343
(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), [gr. édaphos = ziemia, gleba], ogół organizmów, dla których środowiskiem życia jest gleba lub miejsca glebopodobne, np. kompost, butwiejące pnie drzew, zagłębienia pni. Edafon tworzą organizmy o różnej wielkości, budowie ciała i przynależności systematycznej. Są to głównie bakterie, sinice, grzyby, glony, pierwotniaki, nicienie, pierścienice (dżdżownice, wazonkowce), larwy owadów, roztocze glebowe oraz niektóre kręgowce. Organizmy te biorą czynny udział w procesach glebotwórczych. Najważniejszą rolę odgrywają w nich bakterie, które rozkładają i mineralizują materię organiczną, przeprowadzają też procesy nitryfikacji, asymilują wolny azot i prowadzą wiele innych procesów rozkładu i syntezy, wzbogacając glebę w ważne i przyswajalne przez rośliny pierwiastki. Duże znaczenie mają również zwierzęta glebowe (zooedafon). W związku ze swą ruchliwością i zdolnością przerabiania materii pełnią ważną funkcję w spulchnianiu, mieszaniu i napowietrzaniu gleby (np. dżdżownice) oraz przenoszeniu materii organicznej. Mogą one przebywać w glebie okresowo lub stale. Ze względu na wielkość osobników zooedafon dzieli się na: mikrofaunę (0,002–0,2 mm, np. pierwotniaki, małe nicienie), mezofaunę (0,2–2 mm, nicienie, roztocze, wrotki, skoczogonki), makrofaunę (2–20 mm, np. wazonkowce, stonogi, niektóre wije, owady w różnych stadiach rozwoju, ślimaki) i megafaunę (powyżej 20 mm, dżdżownice, kręgowce). Pokarm tych zwierząt stanowi martwa materia organiczna, bakterie, glony, grzyby, a także inne zwierzęta glebowe. Produkowany przez nie kał oraz ich szczątki wzbogacają glebę w związki organiczne. Skład gatunkowy i liczba organizmów tworzących e. są różne i zmienne w czasie, zależą w dużym stopniu od właściwości fizykochemicznych gleby takich, jak: pH, temperatura, wilgotność.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Somateria mollissima, ang. Eider) ptak z rodziny Anatidae (kaczkowate), rzędu Anseriformes (blaszkodziobe). Długość ciała 60-70 cm, rozpiętość skrzydeł 95-105 cm, masa ciała 1,2-2,5 kg. Duża kaczka, większa od krzyżówki o masywnej sylwetce z dużą głową o charakterystycznym profilu z płaskim czołem. Dość długi dziób jest zielonkawy. Wyraźny dymorfizm płciowy wyłącznie w okresie lęgowym. U samca w szacie godowej wierzch głowy czarny, policzki białe, a tył głowy zielonkawy. Pierś różowawa. Grzbiet i pokrywy skrzydłowe białe, a spód ciała czarny. Samica brązowa, czarno prążkowana. Słynie z wyjątkowo ciepłego puchu, służącego do produkcji pierzyn i kurtek, co doprowadziło niemal do wytępienia tego gatunku w XIX wieku. W Polsce regularnie przelotny, czasem też się gnieździ. Zamieszkuje wybrzeża morskie północnej i zachodniej Europy. Gniazdo zakłada na ziemi. Gniazduje pojedynczo lub kolonijnie. W okresie V-VI składa 4-6 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 25-28 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i są od razu gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-V i IX-XII. Na polskim wybrzeżu może zimą tworzyć skupienia do kilkuset ptaków, w głąb kraju zalatuje pojedynczo lub po kilka ptaków. Tylko raz stwierdzono lęg edredona w kraju. Pożywienie: skorupiaki i mięczaki morskie głównie zebrane z dna. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(edukacja leśna), edukacja środowiskowa - o środowisku, to edukacja na rzecz zrónoważonego rozwoju; Edukacja na rzecz zrównoważonego rozwoju realizuje następujące cele:
1. Kształtowanie pełnej świadomości i budzenie zainteresowania społeczeństwa wzajemnie powiązanymi kwestiami ekonomicznymi, społecznymi, politycznymi i ekologicznymi.
2. Umożliwienie każdemu człowiekowi zdobywania wiedzy i umiejętności niezbędnych dla poprawy stanu środowiska. 3. Tworzenie nowych wzorców zachowań, kształtowanie postaw, wartości i przekonań jednostek, grup i społeczeństw, uwzględniających troskę o jakość środowiska;
Realizacja wyżej wymienionych celów wymaga:
1. Uznania, iż edukacja ekologiczna jest jednym z podstawowych warunków realizacji Polityki Ekologicznej Państwa.
2. Wprowadzenia elementów edukacji ekologicznej do wszystkich sfer życia społecznego, respektując i wykorzystując wartości kulturowe, etyczne i religijne.
3. Zapewnienia dostępu społeczeństwa do informacji o stanie środowiska przyrodniczego i edukacji ekologicznej.
4. Uznania, że edukacja ekologiczna jest podstawowym warunkiem zmiany konsumpcyjnego modelu społeczeństwa.
Przez edukację do zrónoważonego rozwoju. Narodowa Strategia Edukacji Ekologicznej. Warszawa 2001
(edukacja leśna), proces dydaktyczno-wychowawczy, mający na celu powszechne podnoszenie świadomości ekologicznej, zrozumienie podstawowych praw przyrodniczych oraz problemów związanych z ochroną środowiska i przyrody; odbywa się w różnych formach i na różnych poziomach kształcenia, zarówno w systemie szkolnym, jak i pozaszkolnym.
"Ekologia Słownik Encyklopedyczny" Wydawnictwo Europa, 2005
Zobacz więcej...
(edukacja leśna), jedno z podstawowych zadań realizowanych przez Lasy Państwowe, wynikające z założeń Polityki Leśnej Państwa i przyjętych "Kierunków rozwoju edukacji leśnej społeczeństwa w Lasach Państwowych", którego celami są: 1) upowszechnienie w społeczeństwie wiedzy o środowisku leśnym oraz wielofunkcyjnej, zrównoważonej gospodarce leśnej, 2) podnoszenie świadomości społeczeństwa w zakresie racjonalnego i odpowiedniego korzystania z wszystkich funkcji lasu, 3) budowanie zaufania społecznego dla działalności zawodowej leśników.
Zarządzenie Nr 57 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 9 maja 2003 roku w sprawie wytycznych prowadzenia edukacji leśnej społeczeństwa w Lasach Państwowych
(edukacja leśna), jest składową edukacji ekologicznej. Jej początki sięgają początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku, gdy w ustawie o lasach edukację leśną społeczeństwa wpisano do obowiązków Lasów Państwowych. Dokumentami podstawowymi, wynikającymi z Ustawy Zasadniczej – Konstytucji RP – są: „Polityka ekologiczna państwa” (Ministerstwo Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, maj 1991 r.); Porozumienie Ministrów Edukacji Narodowej oraz Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 19 kwietnia 1995 r. w sprawie opracowania i wdrożenia narodowej strategii edukacji przyrodniczej; Zarządzenie nr 30 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 19 grudnia 1994 r. w sprawie leśnych kompleksów promocyjnych – LKP (i kolejne w wyniku, których utworzono łącznie 25 LKP); „Polityka leśna państwa” (Ministerstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, marzec 1997 r. ze zmianami); Ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (ze zmianami); Zarządzenia nr 57 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 9 maja 2003 roku, w sprawie „Kierunków rozwoju edukacji leśnej w Lasach Państwowych” oraz „Wytycznych do tworzenia programu edukacji leśnej społeczeństwa w Nadleśnictwie”.
Andrzej Antczak
Zobacz więcej...
(edukacja leśna), trwający przez całe życie proces kształtowania się postaw, wartości, umiejętności i wiedzy na podstawie różnych doświadczeń oraz wpływu edukacyjnego otoczenia (rodziny, znajomych, środowiska pracy, zabaw, rynku) oraz oddziaływania mass mediów. Przykładem mogą tu być m.in. różnego rodzaju edukacyjne konkursy, projekty, filmy, słuchowiska, gry multimedialne i symulacyjne, a także edukacja rozrywkowa, w które angażuje się konkretna osoba.
Zobacz więcej...
(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), rośliny kształtujące najważniejsze z ekologicznego punktu widzenia właściwości środowiska danej fitocenozy. Są to np. torfowce na torfowiskach wysokich, liczne gatunki drzew w lasach oraz rośliny uprawne na polach. W zależności od tego, jak bardzo zmieniają środowisko i w jakim stopniu ma ono dzięki temu swoisty charakter, różny jest ich wpływ na inne gatunki. Silnym edyfikatorem jest np. świerk, w którego otoczeniu występują gatunki cieniolubne, preferujące kwaśne podłoże. Wpływ edyfikatorów na inne rośliny zależy od warunków środowiska zewnętrznego i może polegać na wypieraniu innych gatunków, na osłabianiu rozwoju roślin konkurencyjnych (np. własnego podrostu) lub słabo przystosowanych oraz na sprzyjaniu rozwojowi gatunków przystosowanych. Edyfikatory dzielimy na samodzielne (przyrodzone, podstawowe) i degresywne (takie, które nabrały znaczenia e. na skutek naruszenia rdzennej szaty roślinnej).
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 »
Wszystkich stron: 23
