M
Ilość znalezionych haseł: 896
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Muscicapa striata, ang. Spotted Flycatcher) ptak z rodziny Muscicapidae (muchołówkowate), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 13,5-15 cm, masa ciała 14-20 g. Skromne szare ubarwienie. Wierzch głowy i spód ciała kreskowane. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje brzegi lasów, parki, osiedla ludzkie. Gniazdo zakłada na drzewach (w półdziuplach) lub na budynkach. W okresie V-VII składa 4-6 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 12-14 dni. Wyprowadza 1-2 lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty IV-V i VIII-IX, zimuje w Afryce. Pożywienie: głównie owady chwytane w locie. Liczebność w Polsce szacowana na 100-300 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Ficedula hypoleuca, ang. Pied Flycatcher) ptak z rodziny Muscicapidae (muchołówkowate), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 12-13,5 cm, masa ciała 10-15 g. Ubarwienie samców zwykle czarne z wierzchu i białe od spodu, ale część samców jest szarobrunatna przypominając z wyglądu samice. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje różnego rodzaju lasy, parki. Gniazdo zakłada w dziuplach. W okresie IV-VI składa 6-7 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 13-15 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny, przeloty IV-V i VIII-X, zimuje w Afryce. Pożywienie: głównie owady latające. Liczebność w Polsce szacowana na 100-300 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Amanita rubescens (Pers.) S.F. Gray - okazały grzyb, występujący dość pospolicie w lasach iglastych i liściastych, najczęściej pod sosnami, świerkami, dębami i bukami. Owocniki pojawiają się od czerwca do października. Kapelusz jest bladoróżowy, później mięsnoróżowy lub czerwonobrązowy, pokryty nieregularnie brązoworóżowymi łatkami (przypomina skórę wypieczonego drobiu). Kształt kapelusza młodych owocników jest kulisty, u dojrzałych - płaski, o średnicy 5 - 15 cm, a nawet do 25 cm. Brzeg kapelusza jest prążkowany (prześwitują blaszki). Blaszki są białawe, z czasem pojawiają się na nich później czerwonawe lub czerwonobrązowawe plamy, gęste, zbliżone do trzonu lub wolne. Trzon jest cylindryczny, u dołu z bulwiastym zgrubieniem otoczonym nieregularnymi wałeczkami, za młodu pełny, z czasem, gąbczasty, wysokości 6 - 18 cm, o powierzchni gładkiej, niekiedy pokrytej kosmkami; barwy białej, u podstawy brązowoczerwonej. Pierścień jest gruby, biały, różowiejący, wyraźnie prążkowany. Miąższ jest gruby, kruchy, białawy, po przekrojeniu zmienia barwę na rdzawoczerwonawą, najintensywniej u podstawy trzonu (ważna cecha rozpoznawcza), o słabym zapachu i słodkawym smaku. przeważnie silnie zaczerwiony. Grzyb ten, choć szkodliwy w stanie surowym, po ugotowaniu lub usmażeniu jest jadalny i smaczny. Przez smakoszy najczęściej jest smażony w panierce. W Polsce rzadko zbierany, najczęściej traktowany jako niejadalny. Jakkolwiek nie jest trudny do rozpoznania (po czerwieniejącym miąższu i prążkowanym pierścieniu), jego zbiór można polecić tylko zaawansowanym, doświadczonym grzybiarzom.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Amanita phalloides (Vaill.: Fr.) Link: Secr. - ten stosunkowo pospolity grzyb występuje od lata do jesieni, zwykle na bogatszych siedliskach, w lasach liściastych lub mieszanych, najczęściej pod dębami, bukami, brzozami, rzadziej w lasach iglastych. Owocniki pojawiają się pojedynczo lub grupami. Jego kapelusz o średnicy 6 – 12 cm może mieć zróżnicowaną barwę: od oliwkowobrązowej, poprzez oliwkowozieloną do jasnej, żółtozielonej; istnieje także odmiana biała (Amanita phalloides var. alba). Uwaga: powierzchnia kapelusza jest zwykle gładka; nie ma na niej charakterystycznych dla innych gatunków muchomorów resztek osłony, tworzących łatki lub kropki. Natomiast widoczne są na niej promieniście wrośnięte w skórkę kapelusza ciemniejsze włókienka. Blaszki są białe, w starszym wieku żółtawe, gęste, wolne (nie przyrośnięte do trzonu). Trzon jest biały lub białawy, z zygzakowatym wzorkiem (!), pełny, z przyrośniętym, zwisającym pierścieniem, u dołu bulwiasto zgrubiały i otoczony wyraźną, dobrze rozwiniętą pochwą (ważna cecha rozpoznawcza!). Miąższ jest biały, pod skórką żółtozielonawy, niezmienny, miękki, w trzonie twardy, o wyraźnym zapachu – w młodości słodkawym, później nieprzyjemnym. Uwaga: miąższ tego trującego grzyba nie ma ani ostrego, piekącego, ani gorzkiego smaku! Muchomor zielonawy jest śmiertelnie trującym, najniebezpieczniejszym grzybem naszych lasów. Wywołuje tzw. zatrucie cytotropowe. Dawką śmiertelną może być nawet jeden średniej wielkości owocnik.
Zobacz więcej...
(łowiectwo), (łac. Ovis ammon musimon) należy do rodziny pustorogich, sprowadzony do Polski na przełomie XIX i XX wieku z Czech i Niemiec, gdzie z kolei trafił z Korsyki. Należy do rzędu parzystokopytnych, wyglądem przypomina owcę domową, jest jednak od niej większy, tryki (samce) posiadają po obu stronach grzbietu charakterystyczne jasne plamy tzw. siodło, owce (samice) siodeł nie mają, zwierzę bardzo czujne, ostrożne i płochliwe, naturalnym środowiskiem bytowania są lasy górskie.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), mulcz to okrywa ochronna gleby, umieszczana na jej powierzchni w celu zniwelowania niekorzystnych oddziaływań czynników klimatycznych. Stosowane materiały w mulczowaniu to: materia organiczna wyprodukowana na polu jak słoma, ścięte rośliny uprawiane na zielony nawóz, niekwitnące chwasty lub trawa, trociny, wióry drzewne, ścinki papierowe, tektura, wełna itp., kompost, okrywy z tworzyw sztucznych. Działanie mulczu to:
(1) regulacja temperatury gleby dzięki zatrzymywaniu ciepła wiosną i jesienią,
(2) ograniczanie zachwaszczenia, zatrzymywanie wody poprzez spowolnienie jej parowania,
(3) wzbogacanie gleby w materię organiczną i składniki pokarmowe poprzez stopniowy rozkład mulczu.
Mulczowanie naśladuje procesy rozkładu materii organicznej w przyrodzie, gdzie obumarła masa roślinna rozkłada się na powierzchni gleby. Mulczowanie jest podstawowym zabiegiem w uprawie konserwującej. Uprawa konserwująca to sposób uprawy z wykorzystaniem mulczowania, mający na celu ochronę gleby przed degradacją oraz zachowanie jej produktywności. Technologia uprawy konserwującej polega na wyeliminowaniu z jesiennej uprawy roli najbardziej energochłonnej uprawy, jaką jest orka przedzimowa oraz zabiegi wiosenne.
Zobacz więcej...
(fitopatologia leśna), choroba powodowana przez Ciboria batschiana Zopf (Ascomycota, Ascomycetes, Helotiales). Pierwsze objawy to żółtopomarańczowe przebarwienia liścieni, które zlewają się i zmieniają zabarwienie na oliwkowobrunatne. Na powierzchni liści pojawia się nalot grzybni wytwarzającej zarodniki konidialne. W końcu łupina nasienna pęka i odpada, a liścienie przyjmują postać czarnej pomarszczonej mumii. Porażenie żołędzi następuje w okresie ich dojrzewania i opadania. Chorobie sprzyja przelegiwanie żołędzi w ściole przed zbiorem, uszkodzenia łupin, nieodpowiednie przesuszenie żołędzi przed ich przechowywaniem, złe warunki przechowywania, zwłaszcza zbyt wysoka temperatura i wilgotność. Ochrona: szybki i sprawny zbiór i transport żołędzi, oddzielenie żołędzi uszkodzonych, powolne przesuszanie, odpowiednie warunki przechowywania, zaprawianie żołędzi zaprawami nasiennymi.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 »
Wszystkich stron: 60
