Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej
S
Ilość znalezionych haseł: 1389

Ekosystem leśny

struktura ekosystemu leśnego

(Ekologia lasu, ekosystem leśny), aby przedstawić rzeczywistą strukturę ekosystemu leśnego należałoby dokładnie opisać tworzące go czynniki ożywione i nieożywione, występujące w określonej przestrzeni i czasie, ponieważ struktura ta cały czas się zmienia. Opisując czynniki ożywione należałoby między innymi przedstawić: listę wszystkich gatunków, liczebność osobników reprezentujących poszczególne gatunki, biomasę osobników reprezentujących te gatunki, rozmieszczenie tych osobników i ich biomasy w przestrzeni ekosystemu, dynamikę tych wszystkich elementów (migracje, cykle, trendy …). Opisując czynniki nieożywione należałoby między innymi przedstawić: rozkład promieniowania świetlnego, parametry ciepła i temperatury, stosunki wodne i skład chemiczny powietrza oraz zawartość poszczególnych pierwiastków, zawartość materii organicznej i stopień jej rozkładu, kwasowość, porowatość, aerację i skład chemiczny powietrza, rozkład temperatury i stosunki wodne w glebie. Wszystko te czynniki klimatyczne i glebowe należałoby przedstawić nie tylko dla całej przestrzeni zajmowanej przez ekosystem leśny, ale także jak zmieniają się one w czasie (cykle dobowe, sezonowe, zmiany kierunkowe …). Zatem aby dokładnie przedstawić strukturę określonego ekosystemu leśnego, trzeba by cały czas monitorować wszystkie jego składowe w całej jego przestrzeni. Ze względów technicznych jest to oczywiście niemożliwe. A nawet gdyby było, nie bylibyśmy w stanie jednocześnie odebrać tak ogromnej ilości informacji. Dlatego zmuszeni jesteśmy analizować elementy struktury ekosystemu leśnego jedynie wybiórczo i przedstawiać tę strukturę oraz funkcjonowanie ekosystemów leśnych na uproszczonych modelach.

Zobacz więcej...

Gleba jako fizyczne i chemiczne środowisko życia

struktura gleby

(Gleboznawstwo leśne), taki stan gleby, w którym elementarne ziarna glebowe (→ frakcje granulometryczne) są sklejone w agregaty, czyli zlepki strukturalne. Duży wpływ na wytworzenie struktury gleby ma wpływ jej uziarnienie, wynikające z rodzaju skały macierzystej, procesy glebotwórcze, warunki klimatyczne, a także próchnica glebowa. Ze względu na charakter, wymiary i kształty wyróżnia się następujące podstawowe typy struktury gleby: → struktury proste (nieagregatowe) rozdzielnoziarniste, → struktury proste (nieagregatowe) spójne (zwarte masywne), → struktury agregatowe sferoidalne gruzełkowe, → struktury agregatowe sferoidalne koprolitowe, → struktury agregatowe sferoidalne ziarniste, → struktury dyskoidalne płytkowe, → struktury dyskoidalne skorupkowe, → struktury foremnowielościenne (poliedryczne) bryłowe, → struktury foremnowielościenne (poliedryczne) ostrokrawędziste (angularne), → struktury foremnowielościenne (poliedryczne) zaokrąglone (subangularne), → struktury włókniste gąbczaste, → struktury włókniste właściwe, → struktury wrzecionowate pryzmatyczne, → struktury wrzecionowate słupowe. Ze względu na stabilność rozróżnia się struktury gleby trwałe i nietrwałe. Najkorzystniejsze warunki do rozwoju roślin zapewnia trwała → struktura gruzełkowa. W warunkach leśnych struktura gleby jest wytwarzana w sposób naturalny w wyniku wieloletnich procesów życiowych korzeni drzew głęboko penetrujących glebę i oddziaływujących na nią fizycznie, chemicznie i biologicznie, a po ich obumarciu powstająca z nich materia organiczna spełnia wielorakie funkcje, w tym - strukturotwórcze.

Zobacz więcej...

Podstawowe pojęcia z zakresu ekologii

struktura przestrzenna populacji

(Ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), rozmieszczenie osobników populacji [łac. structura = budowa, układ], przestrzenny układ osobników tworzących daną populację. Określa ona sposób korzystania z przestrzeni życiowej przez populację. Wiąże się z nią sposób eksploatacji i przekształcenia środowiska, a także powiązania populacji z innymi gatunkami zasiedlającymi daną przestrzeń. Rozmieszczenie osobników może być losowe, równomierne lub skupiskowe. Rozmieszczenie losowe ma miejsce wtedy, gdy osobniki rozlokowane są w przestrzeni przypadkowo. Jest to rzadki w przyrodzie typ rozmieszczenia. Rozmieszczenie równomierne to taki układ przestrzenny osobników, w którym odległości między nimi są mniej więcej jednakowe. Najczęściej dotyczy populacji roślin uprawianych przez człowieka. Występuje też w populacjach naturalnych, m.in. wtedy, gdy osobniki cechuje silna konkurencja, allelopatia lub wykazują one terytorializm. Dominującym sposobem ułożenia osobników w przestrzeni jest rozmieszczenie skupiskowe. Charakteryzuje się ono koncentracją osobników w określonych częściach przestrzeni. Uzwierząt ten typ rozmieszczenia wynika z życia w parach i rodzinach, a także w większych społecznościach. Rośliny rozmieszczone są skupiskowo w wyniku rozmnażania wegetatywnego lub niedoskonałego rozprzestrzeniania się nasion i zarodników. Poza wymienionymi głównymi typami rozmieszenia istnieją też formy pośrednie rozmieszczenia: np. równomiernie skupiskowe, losowo-skupiskowe, grupowo-skupiskowe.

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt