Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej
W
Ilość znalezionych haseł: 810

Urządzanie lasu

wiek dojrzałości rębnej

(urządzanie lasu), wieki dojrzałości rębnej drzewostanu lub wieki dojrzałości drzewostanu do odnowienia (zwane także indywidualnymi wiekami dojrzałości rębnej), określane są indywidualnie dla poszczególnych drzewostanów podczas taksacji na gruncie z uwzględnieniem rzeczywistego składu gatunkowego oraz kondycji drzewostanu, lub przyjmowane schematycznie w wielkości wynikającej wprost z przeciętnego wieku rębności przyjętego dla gatunku drzewa, który panuje w danym drzewostanie. Uwaga: określanie indywidualnego wieku dojrzałości rębnej drzewostanu podczas taksacji zalecane jest przede wszystkim przy projektowaniu zróżnicowanych sposobów odnowienia, pozwala bowiem na odejście od ścisłego stosowania schematycznego podziału drzewostanów na: bliskorębne, rębne i przeszłorębne, w kierunku elastycznego projektowania terminu rozpoczęcia procesu odnowienia w drzewostanie: znacznie wcześniejszego – niż przeciętny wiek rębności gatunku panującego – np. w wypadku przebudowy, ale też znacznie późniejszego, np. w wypadku drzewostanu o dobrym stanie zdrowotnym pełniącego niezastąpioną funkcję w ekosystemie. Indywidualny wiek dojrzałości rębnej drzewostanu określa się i zapisuje w opisie taksacyjnym z dokładnością do 10 lat, uwzględniając: 1) rzeczywisty skład gatunkowy drzewostanu (proporcjonalnie do przyjętych wieków rębności poszczególnych gatunków wchodzących w skład drzewostanu); 2) jakość techniczną gatunku panującego w drzewostanie (wyższy wiek przy dobrej jakości, niższy przy złej); 3) stopień uszkodzenia drzewostanu oraz zgodność składu gatunkowego drzewostanu z TD (wyższy przy składzie zgodnym w drzewostanach nieuszkodzonych, niższy przy składzie niezgodnym w drzewostanach uszkodzonych); 4) przyjęte okresy: odnowienia, uprzątnięcia lub przebudowy drzewostanu; 5) „Wytyczne w sprawie kryteriów i postępowania przy określaniu indywidualnego wieku dojrzałości do odnowienia drzewostanów”, zamieszczone jako załącznik 2 w rozdziale VIII IUL 2012.

Zobacz więcej...

Urządzanie lasu

wiek drzewostanu

(urządzanie lasu), wiek drzewostanu utożsamiany jest w planowaniu urządzeniowym z wiekiem średnim gatunku panującego w drzewostanie i jest kryterium tworzenia wyłączeń taksacyjnych. Określa się go z reguły przez dodanie liczby lat, jakie upłynęły od czasu inwentaryzacji poprzedniego planu urządzenia lasu. Podobnie określa się wieki średnie dla grup generacyjnych oraz pozostałych gatunków drzew (współpanujących i domieszkowych). W wypadku dostrzeżenia błędów wiek należy sprawdzić i skorygować. Wiek ustala się z dokładnością:1) 1–2 lat w uprawach i młodnikach Ia klasy wieku,2) 2–4 lat w młodnikach Ib klasy wieku,3) 4–6 lat w drągowinach II klasy wieku,4) 6–10 lat w drzewostanach III i IV klasy wieku,5) 10–20 lat w drzewostanach starszych.W wypadku znacznej rozpiętości wieku drzew danego gatunku należy je podzielić na dwie lub więcej grup generacyjnych i, w zależności od udziału każdej z tych grup, podać skład gatunkowy oraz przeciętny wiek, np.: drzewostan jodłowy o rozpiętości wieku od 80 do 150 lat można podzielić na trzy grupy generacyjne: 80–100 lat, 100–130 lat, 130–150 lat, zaś w opisie taksacyjnym podać: np. 5 Jd 90 l, 3 Jd 120 l, 2 Jd 140 l.Jeżeli w drzewostanie wszystkie gatunki wykazują różnowiekowość, to dla każdego gatunku określa się wiek według zasad podanych wyżej. Przy określaniu średniego wieku nie należy brać pod uwagę wieku pojedynczych drzew młodszych lub starszych.W uprawach i młodnikach sztucznego pochodzenia, założonych w minionym okresie gospodarczym, wiek należy określać z dokładnością do 1 roku; wieku pojedynczych drzew starszych (przedrostów) oraz młodszych (pochodzących z poprawek i uzupełnień) nie należy brać pod uwagę. Wiek upraw trzeba określać według faktycznego wieku sadzonek (nie należy się kierować tylko rokiem założenia uprawy).W zestawieniach tabelarycznych wieki zestawia się w klasy, obejmujące okresy dwudziestoletnie, zapisywane cyframi rzymskimi (I, II, III, itd.), a klasy od I do V dzieli się na 10-letnie podklasy wieku, oznaczając je, w ramach klasy, literami: a, b.

Zobacz więcej...

Urządzanie lasu

wiek rębności

(urządzanie lasu), wieki rębności, wyznaczające czas osiągania celu gospodarowania, określa się jako przeciętne wieki rębności dla głównych gatunków drzew w obrębach leśnych przyjmowane dla: sosny, świerka, jodły, dębu i buka na podstawie wykazu opracowanego przez Instytut Badawczy Leśnictwa, stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 36 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie zmian w „Instrukcji urządzania lasu” zaś dla pozostałych gatunków ustalane podczas KZP. Przyjęcie przeciętnego wieku rębności spoza dopuszczalnego zakresu może mieć miejsce w sytuacjach wyjątkowych; wymagana jest wtedy zgoda Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych na wniosek przewodniczącego KZP, zaopiniowany przez właściwy Zespół Ochrony Lasu.Przeciętne wieki rębności pozostałych gatunków drzew należy – w zasadzie – przyjmować według poprzedniego planu urządzenia lasu, z uwzględnieniem żyzności siedliska i stanu zdrowotnego, w następujących orientacyjnych wysokościach:1) modrzew, klon, jawor, jesion – około 100 lat;2) grab, lipa, brzoza, olsza – około 80 lat;3) osika, olsza odroślowa – około 60 lat;4) topola i olsza szara – około 40 lat.Przeciętny wiek rębności służy przede wszystkim do obliczenia cząstkowych etatów użytkowania rębnego według dojrzałości oraz sprecyzowania pożądanego stanu zasobów drzewnych na koniec planowanego okresu gospodarczego, szczególnie w lasach wielofunkcyjnych nadleśnictwa (gospodarstwo O oraz gospodarstwo G).

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt