(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), [gr. kyklos = koło +bíos = życie + gé = ziemia + chémeia = chemia], krążenie materii pomiędzy organizmami a ich nieożywionym środowiskiem. Cykl biogeochemiczny odnosi się do pierwiastków występujących w żywych organizmach tzw. biogenów. Podstawowe znaczenie dla organizmów ma c.b. węgla, azotu, fosforu, tlenu i siarki. Pierwiastki wchodzące w skład budowy ciała nie giną wraz ze śmiercią organizmów. Dzięki działaniu odpowiednich mechanizmów są na powrót dostępne dla kolejnych. W obrębie c.b. wyróżniamy cykle sedymentacyjne (lokalne) i globalne. Sedymentacyjny – odbywa się w obrębie ekosystemu. Podlegają mu pierwiastki mniej ruchliwe, np. fosfor, dla których nie istnieją mechanizmy umożliwiające przemieszczanie na duże odległości. Globalne – podlegają im natomiast pierwiastki i związki występujące w formie gazowej (np. azot, węgiel, woda). Są one związane z wymianą między atmosferą a ekosystemem. Cykl biogeochemiczny może być pełny, co oznacza, że dany pierwiastek powraca z taką samą prędkością, jaką jest pobierany, i jest rozmieszczany równomiernie (np. obieg węgla), lub niepełny – część pierwiastka w postaci nierozpuszczalnej wypada z obiegu albo jest nieprzyswajalna przez organizmy, tak jak w przypadku obiegu azotu.
Łabno G. (2006): Ekologia. Słownik encyklopedyczny. Wydawnictwo Europa, Wrocław.
Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.