czyszczenie ubytków wgłębnych – podejście klasyczne

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), klasyczny sposób postępowania z ubytkami wgłębnymi zakładał czyszczenie ubytków do granicy występowania zgnilizny twardej. Zabieg ten można było wykonać poprzez widoczne na zewnątrz ew. poszerzone otwory, uzupełnione w miarę potrzeb o otwory technologiczne wykonane w miejscach występowania najcieńszych zdrowych ścianek drewna. Udrożnienie i wykonanie nowych otworów na pniu drzewa zapewniało również przewietrzanie ubytku. Dziuple i otwory technologiczne, przez które prowadzono „doczyszczanie” ubytku, powinny mieć wydłużony kształt, tak by zapewnić możliwie optymalny poziom zalewania ran kalusem. W przypadku występowania ubytków wgłębnych kominowych w strefie szyi korzeniowej niezbędne było odwodnienie rejonu ubytku. Po oczyszczeniu rany i ewentualnym wykonaniu otworów dylatacyjno-odwadniających wypełniano ubytek grubym płukanym żwirem o średnicy 5–25 mm do pierwotnego poziomu gleby mineralnej.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.

Publikacje powiązane tematycznie

Chachulski Z. 2000. Chirurgia i pielęgnacja drzew. Legraf, Warszawa.
Siewniak M., Kusche D. 2002. Baumpflege heute. Patzer-Verlag, Berlin – Hannover.
Skup A. 1995. Pielęgnacja i ochrona drzew (z normami jakości). Polskie Towarzystwo Chirurgów Drzew, Kraków.