kolenchyma

(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), tkanka wzmacniająca w rosnących organach nadziemnych roślin oraz takich, które tracą sztywność przy wysychaniu, składająca się z komórek żywych, wydłużonych i nierównomiernie zgrubiałych. W zależności od charakteru zgrubień ściany wyróżniamy: kolenchymę kątową – zgrubienia występują wzdłuż krawędzi podłużnych komórek, miejscu gdzie stykają się trzy albo cztery komórki, kolenchymę płatową – zgrubienia występują na ścianach stycznych, przy czym zgrubienia sąsiednich par komórek są połączone, tworząc stycznie ułożone jednostki mechaniczne, kolenchymę lukową – gdy zgrubienia występują w narożach komórek wokół przestworów międzykomórkowych tworząc   rurkowate jednostki mechaniczne, oraz kolenchymę włóknistą – ściany są mniej więcej równomiernie zgrubiałe, jak we włóknach. Zgrubienia kolenchymy mogą zanikać w dojrzałej łodydze, w której funkcje mechaniczne przejmuje sklerenchyma i ksylem wtórny, zanikają również, gdy kolenchyma ulega odróżnicowaniu, np. uczestnicząc w tworzeniu felogenu albo w zabliźnianiu rany. Kolenchyma zwana jest także zwarcicą.