Mezoregion przyrodniczo-leśny Ślęży

(siedliskoznawstwo leśne), Mezoregion (V.10) w granicach śląskiej krainy przyrodniczo-leśnej; o powierzchni ogólnej 106 km², z czego lasy i ekosystemy seminaturalne zajmują 46%. Dominują krajobrazy naturalne wyżyn i niskich gór – krzemianowe i glinokrzemianowe erozyjne pogórzy. Rzadziej występują krajobrazy peryglacjalne równinne i faliste. Masyw Ślęży, wznoszący się do 718 m n.p.m., odznacza się wyraźnie górskim charakterem. Jego budowa geologiczna jest złożona. Partie szczytowe oraz południowy i wschodni stok masywu są zbudowane z utworów z okresu syluru-dewonu, głównie perydotytów, serpentynitów, gabr i diabazów, które dominują na tym obszarze. Z tego okresu są też amfibolity, budujące północną część masywu. Na północno-zachodnim zboczu Ślęży znajdują się karbońskie granodioryty i granity. Lodowiec skandynawski, który dwukrotnie obejmował omawiane tereny, nie zasłonił w całości masywu i doprowadził do powstania gołoborzy oraz fragmentów moren i tarasów kemowych. Dlatego w części przyszczytowej występują niewielkie powierzchnie glin, piasków i glin z rumoszami soliflukcyjno-deluwialnymi. A ponadto lokalnie, w części południowej, są niewielkie powierzchnie zajęte przez lessy. Przeważa krajobraz roślinny grądów i ubogich dąbrów podgórskich. Ślęża w przeszłości była ośrodkiem kultu, który miał tam miejsce już od ponad 2000 tys. lat p.n.e. (początki epoki brązu). Świadczą o tym granitowe rzeźby, kamienne kręgi oraz wyryte na nich znaki i symbole.
Lesistość mezoregionu wynosi 44%. Lasy tworzą zwarty kompleks, zajmują około 47 km², z czego 97% jest w zarządzie RDLP we Wrocławiu (Nadleśnictwo Miękinia – cz. płd.). W Lasach Państwowych dominują siedliska LMwyż - 51% i Lwyż - 34%; jest także 13% LMG. Gatunkami panującymi w drzewostanach są świerk, który zajmuje 33% i sosna 31%, ponadto jest 16% pow. drzewostanów z panującym bukiem i 9% z dębem. Średni wiek drzewostanów wynosi 81 lat, a miąższość na 1/ha 302 m³. Lasy ochronne zajmują 95% pow.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Zielony R., Kliczkowska A., 2012: Regionalizacja przyrodniczo-leśna Polski 2010, CILP, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Trampler T., Kliczkowska A., Dmyterko E., Sierpińska M.. 1990. Regionalizacja przyrodniczo-leśna na podstawach ekologiczno-fizjograficznych. PWRiL, Warszawa.
Kondracki J. 2001. Geografia regionalna Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Kliczkowska A., Zielony R., i in. (Red.) 2004. Siedliskowe podstawy hodowli lasu. Załącznik do Zasad Hodowli Lasu. ORW LP w Bedoniu, Warszawa 2004.
Marks L., Ber A., Gogołek W., Piotrowska K. [red. ]. 2006. Mapa Geologiczna Polski 1:500 000. Warszawa : Min. Środ., PIG.