model reakcji na stres

(Ekologia lasu, środowiskowe zagrożenia drzew i drzewostanów), zgodnie z dynamiczną koncepcją stresu zadziałanie czynników stresowych destabilizuje życiowe struktury i funkcje organizmu wywołując “fazę alarmową”, w której występuje obniżenie intensywności funkcji życiowych (“reakcja stresowa”). W tej fazie, jeśli zastana odporność organizmu jest zbyt mała, może dojść do jego trwałego uszkodzenia (“uszkodzenia ostre”). Często jednak organizm mobilizuje się odtwarzając poprzedni poziom funkcji życiowych i zazwyczaj wchodzi w “fazę oporu”, w której nabywa zwiększoną odporność względem czynników stresowych (nadkompensacja). Następnie wraca on do normalnego poziomu funkcjonowania (“przystosowanie”). Przy przedłużającym się stresie organizm wchodzi jednak w fazę “wyczerpania”, w której system jego odporności się załamuje, w następstwie czego dochodzi do trwałych uszkodzeń (“uszkodzenia chroniczne”).

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Jerzy Modrzyński (na podstawie: Larcher W. 2003. Physiological plant ecology. Springer Verlag, Berlin-Tokyo)

Publikacje powiązane tematycznie

Kopcewicz J., Lewak S. (2002): Fizjologia roślin. PWN, Warszawa;
Larcher W. 2003. Physiological plant ecology. Springer Verlag, Berlin-Tokyo);