(historia i tradycja leśna), wydany w Poznaniu w 1869 r. nakładem Mieczysława Leitgebera, pierwszy w Wielkim Księstwie Poznańskim podręcznik omawiający różne zagadnienia z zakresu gospodarstwa leśnego, napisany przez polskich leśników, którzy zdobyli wyższe wykształcenie leśne głównie w Królewskiej Saskiej Akademii Leśnej w Tharandcie, poczynając od 1840 r. Wśród autorów „Podręcznika leśnictwa” znalazł się także Eugeniusz Ronka z Bagatelki koło Miłosławia, zarządzający lasami Mielżyńskich, który ukończył studia w petersburskim Instytucie Leśnym w 1820 r. Redaktorem dzieła był Józef Łukomski. Poza Eugeniuszem Ronką autorami kolejnych rozdziałów „Podręcznika ...” byli: Hipolit Trąmpczyński – do 1846 r. zarządca lasów kórnickich Tytusa Działyńskiego, a później lasów zaniemyskich Heliodora Skórzewskiego, Franciszek Chojnacki z Bożejewa (lasy Leona Skórzewskiego), Walenty Janas z Dobrojewa (lasy Stefana Kwileckiego), Walerian Górecki z Próchnowa (lasy Ofelii ze Skórzewskich i Józefa Potulickich), Józef Rivoli z Kórnika – zarządca lasów kórnickich Tytusa i Jana Działyńskich, Józef Łukomski z Kruszewa – zarządzający lasami Romana Świnarskiego oraz Jóżef Haydes (Młody leśnik) z Czerniejewa – zarządca lasów Skórzewskich. „Podręcznik leśnictwa” rozszedł się w przeszło 500 egzemplarzach, był także reklamowany na wystawie we Lwowie w 1894 r.
Władysław Chałupka