podstawowe typologiczne powierzchnie siedliskowe

(siedliskoznawstwo leśne), podstawowe typologiczne powierzchnie siedliskowe (PodTPS) wykorzystywane są w pracach obejmujących diagnozowanie i kartowanie siedlisk leśnych (typów siedliskowych lasu). PTPS lokalizowane są w drzewostanach starszych klas wieku, o składzie gatunkowym warstw drzewiastych i runa odpowiadającym warunkom siedliska; są w jednorodnych płatach siedliskowych w oddaleniu od: dróg, linii podziału powierzchniowego, rowów itp. Na PTPS wykonuje się zgodnie z wytycznymi aktualnej instrukcji urządzania lasu (IUL cz. II. 2012): opis drzewostanu na pow. ok. 0,2 ha; opis runa na powierzchni do 400 m2 i opis profilu glebowego (odkrywki), zgodny także z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego, do głębokości do 150 cm w glebach ciężkich (glinaistach, ilastych, piłastych); bądź do 200 cm w glebach luźnych (piaszczystych). Nastepnie na podstawie diagnoz cząstkowych według drzewostanu, runa i gleby wykonywana jest diagnoza końcowa (syntezy) typu siedliskowego lasu, jego warianu uwilgotnienia i stanu, np. BMśw 2-Z1a; co oznacza Bór mieszany świeżo-wilgotny na gruntach porolnych

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Na podstawie Instrukcja urządzania lasu. Część II. Instrukcja wyróżniania i kartowania w Lasach Państwowych typów siedliskowych lasu oraz zbiorowisk roślinnych. CILP, Warszawa 2012. Opracował R. Zielony

Publikacje powiązane tematycznie

Instrukcja urządzania lasu. Część 2. Instrukcja wyróżniania i kartowania siedlisk leśnych. CILP, Warszawa 2003.