sukcesja ekologiczna pierwotna

(Ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), proces powstawania biocenozy na terenach niezmienionych wskutek działalności organizmów żywych, np. pustyniach, nagich skałach, wydmach, zastygłej lawie wyrzuconej przez wulkan itp. Rozpoczyna się ona od stadium pionierskiego. W środowisku lądowym najczęściej niezamieszkany teren kolonizują różne gatunki porostów. Przygotowują one glebę kolejnym grupom roślin przez wspomaganie procesów wietrzenia i kruszenia skał. Ich działalność umożliwia osiedlenie się mchów i wątrobowców. Z czasem ich obumarłe szczątki tworzą cienką warstwę próchnicy. Na tak przygotowany teren wkraczają stopniowo coraz to nowe gatunki roślin i zwierząt. Jest to stadium migracyjne. Kolejnym etapem jest zapełnianie wszystkich wolnych przestrzeni przez rozprzestrzenianie się roślin. Biocenoza charakteryzuje się różnorodnością gatunkową hetero- i autotrofów. Jest to tzw. stadium zasiedlające. W następnym stadium, tzw. konkurencyjnym, zaostrza się rywalizacja międzygatunkowa, niektóre gatunki zostają wyparte, pojawiają się nowe o coraz wyższych wymaganiach, komplikują się łańcuchy i sieci troficzne. Wreszcie zbiorowisko osiąga względną równowagę, tzw. homeostazę biocenotyczną, i tworzy stadium klimaksu. Sukcesja ekologiczna pierwotna jest procesem długotrwałym. Przejście od stadium pionierskiego do biocenozy klimaksowej może trwać setki lub nawet tysiące lat.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Łabno G. (2006): Ekologia. Słownik encyklopedyczny. Wydawnictwo Europa, Wrocław.

Publikacje powiązane tematycznie

Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.