tawuła

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Spraea) rodzaj z rodziny różowatych (Rosaceae) i podrodziny tawułowych (Spireoideae) obejmujący około 100 gatunków na półkuli północnej. W Polsce dwa gatunki dziko rosnące. Tawuła wierzbolistna, bawolina (Spraea salicifolia L.). Krzew do 2 m wysokości o sztywnych i wyprostowanych gałęziach, z podziemnymi rozłogami. Liście wąskoeliptyczne lub lancetowate do 8 cm długości brzegiem piłkowane, obustronnie nagie. Kwiaty różowe w gęstych szczytowych wiechach ukazują się od czerwca do sierpnia. Gatunek o porozrywanym zasięgu euroazjatyckim. W Polsce występuje tylko w Puszczy Sandomierskiej i na południowej Lubelszczyźnie, zwykle na siedliskach wilgotnych, nad brzegami wód, na łąkach oraz w lasach z olszą czarną. Tawuła średnia (Spraea media Schmidt). Szeroko rozrastający się krzew o wysokości do 1,5 m. Liście eliptyczne i wydłużone, do 2,5 cm długosci, od połowy ku szczytowi blaszki wcinano-piłkowane, na pędach kwiatowych często całobrzegie. Kwiaty białe w baldachogronach. Owoce (mieszki) owłosione. Gatunek eurosyberyjski, szeroko rozprzestrzeniony w Azji. Obecnie na terenie Polski znane są stanowiska w Pieninach i Bieszczadach (skaliste grzbiety, stoki i zbocza).