Dział
Ochrona przyrody
Ilość znalezionych haseł: 548
(Ochrona przyrody), (gatunki flagowe, sztandarowe), aby uzyskać społeczne poparcie dla wprowadzania nowych form ochrony przyrody, wyznaczono tzw. gatunki charyzmatyczne roślin, czyli gatunki bardzo istotne z punktu widzenia ochrony przyrody. Są to gatunki medialne, o dużych walorach estetycznych, występujące w towarzystwie innych, cennych i zagrożonych gatunków, które nie są z reguły dostrzegane przez laików. Dr hab. Wilczek opracował metodę typowania gatunków charyzmatycznych w oparciu o badania geobotaniczne. Zgodnie z jego założeniami, gatunek ten, poza medialnością, powinien być prawnie chroniony i stosunkowo często spotykany na wyznaczonym obszarze – wtedy ma szansę być dostrzeżony przez człowieka. Poza tym powinien posiadać również możliwie szerokie spektrum ekologiczne, dzięki czemu, chroniąc miejsca występowania tego gatunku, chronić się będzie jak najwięcej zbiorowisk roślinnych. Wśród zwierząt gatunkami charyzmatycznymi są bielik, żuraw, bocian.
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), (ang. umbrella species) nazywane również gatunkami osłonowymi, celowymi lub tarczowymi, to najczęściej łatwe do zauważenia taksony, obecne w świadomości społecznej i łatwo identyfikowalne, "priorytetowe" z jakiegokolwiek punktu widzenia, których ochrona automatycznie pociąga za sobą ochronę wielu innych gatunków, zazwyczaj mniej efektownych i mniej "charyzmatycznych". Do gatunków parasolowych można zaliczyć np. pachnicę dębową (Osmoderma eremita) – gatunek priorytetowy, którego ochrona zapewnia zachowanie całego zespołu tzw. ksylobiontów, ponieważ jedynym sposobem ochrony pachnicy jest zachowanie mikrosiedlisk rozkładającego się drewna, z których inne ksylobionty także korzystają. Gatunkami parasolowymi jest również większość gatunków strefowych.
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), kategoria gatunków najważniejszych z punktu widzenia ochrony przyrody danego regionu czy obiektu chronionego, np. rezerwatu. Należą do nich taksony ginące i silnie zagrożone, gatunki rzadkie, o dużym ryzyku wygaśnięcia, endemiczne, reliktowe, zależne od silnie narażonych na zniszczenie siedlisk, gatunki parasolowe, charyzmatyczne, sztandarowe itp.
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), inaczej biowskaźniki lub bioindykatory, to gatunki o wąskim zakresie tolerancji na określone warunki środowiska. Jako gatunki wskaźnikowe powinny być wykorzystywane organizmy:
- wyspecjalizowane środowiskowo (stenobionty),
- wrażliwe na zmiany środowiskowe,
- mające duże wymagania terytorialne i pod względem zasobów,
- łatwe do identyfikacji i badania.
Jako gatunku wskaźnikowe można wykorzystać:
- gatunki szybko reagujące na zmiany środowiskowe w podobny sposób (np. ptaki drapieżne na DDT),
- gatunki kluczowe - wywierające duży wpływ na pozostałe gatunki, kształtując ekosystem (np. bóbr, wilk, dzięcioły),
- gatunki parasolowe - o dużych wymaganiach terytorialnych, których występowanie i ochrona związane są z dużą liczbą gatunków współwystępujących (np. głuszec),
- gatunki flagowe - popularne lub charyzmatyczne (np. żuraw),
- gatunki z czerwonych list - uznane za zagrożone i ginące
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), pojęcie gatunku zwornikowego (kluczowego) ang. keystone species, wprowadził R.T.Paine w 1969 r. Jest to taki gatunek, którego wpływ na biocenozę lub ekosystem jest o wiele większy niż można by oczekiwać na podstawie jego liczebności. Są to gatunki o kluczowym znaczeniu w biocenozie, np. drapieżniki szczytowe, takie jak wilk, czy też gatunki kształtujące środowisko (np. bóbr, dzięcioły itp.), wywierające duży wpływ na pozostałe gatunki i składniki ekosystemu. Poprzez swoją działalność przyczyniają się do powstawania nowych nisz ekologicznych. Do tej grupy należą wszystkie gatunki (niezależnie od poziomu troficznego, jaki reprezentują), których utrata może wywołać poważne następstwa dla funkcjonowania całej biocenozy.
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), to urząd podległy bezpośrednio Ministrowi Środowiska, który powstał na mocy Ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Mianowany przez premiera Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska powołuje i odwołuje 16 regionalnych dyrektorów ochrony środowiska, wykonujących swoje zadania na obszarach poszczególnych województw, a także pełni w stosunku do nich funkcję organu wyższego stopnia. Podstawowe zadania Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska to:
1. współudział w realizacji polityki ochrony środowiska w zakresie ochrony przyrody i kontroli procesu inwestycyjnego, w tym: - strategicznych ocen oddziaływania na środowisko, - postępowań w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko,
2.wykonywanie zadań związanych z:
- siecią Natura 2000
- opracowywanie projektu listy obszarów, nadzorowanie funkcjonowania tych obszarów i prowadzenie ewidencji, składanie raportów i notyfikacji do Komisji Europejskiej,
- prowadzenie rejestru organizacji zarejestrowanych w systemie ekozarządzania i audytu EMAS,
- utworzeniem i koordynacją funkcjonowania krajowej sieci "Partnerstwo: Środowisko dla Rozwoju" w Polsce,
- sporządzanie projektu krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej oraz programu działań,
- opracowywanie programów ochrony zagrożonych wyginięciem gatunków roślin, zwierząt i grzybów,
3. wydawanie zezwoleń, w tym m.in.:
- o odstępstwach od zakazów na terenie parków narodowych oraz rezerwatów przyrody,
- dotyczących hodowli i rozmnażania zwierząt i roślin, zezwoleń na wywóz za granicę meteorytów i kopalnych szczątków roślin i zwierząt, pozyskiwania gatunków objętych ochroną gatunkową i innych,
- na utworzenie i prowadzenie ogrodu botanicznego lub zoologicznego, a także ośrodka rehabilitacji zwierząt,
- prowadzenie centralnego rejestru form ochrony przyrody.
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), obszar o zdefiniowanych granicach, zawierający pojedyncze lub mozaikowo rozłożone obiekty o wybitnych walorach geologicznych (geotopy), wartościowe dla geoturystyki i edukacji, które zostały udokumentowane w drodze przeprowadzonej inwentaryzacji i oceny wykonanej przez służbę geologiczną (Patzak 2000).
Geopark powinien stanowić narzędzie dla lepszego społecznego poznania i zrozumienia idei dziedzictwa geologicznego i użytkowania litosfery, zgodnie z zasadami ekorozwoju. Za utworzeniem na danym obszarze geoparku mogą przemawiać również dodatkowe jego atuty, takie jak: występowanie obszarów o dużym znaczeniu dla ochrony przyrody, wybitne wartości historyczne i kulturowe regionu. Inicjatywa tworzenia geoparków została podjęta przez UNESCO podczas konferencji w 1997 roku. Przedstawiono wówczas ideę ochrony litosfery w postaci programu geoparków uzupełniających istniejącą listę miejsc Światowego Dziedzictwa. Geoparki tworzone w Europie mają być obiektami modelowymi dla stworzenia globalnej sieci geoparków UNESCO. Geoparki nie stanowią prawnej formy ochrony przyrody nieożywionej i posiadają bardzo zróżnicowaną rangę, poczynając od znaczenia lokalnego, państwowego (krajowego) do znaczenia europejskiego i światowego. Obecnie w Polsce funkcjonują geoparki krajowe, geopark europejski i geopark światowy.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 »
Wszystkich stron: 37