(Ochrona przyrody), technika, która dzięki pomiarowi szybkości rozchodzenia się fal dźwiękowych, pokazuje po odpowiednich przeliczeniach, stan struktury wewnętrznej drewna w miejscu badania pnia drzewa. Otrzymany obraz przekroju pnia pozwala na stwierdzenie istnienia zgnilizny wewnętrznej, jej zasięgu, stopnia zaawansowania rozkładu drewna. Pokazuje również ubytki wewnętrzne i pęknięcia, jeśli takie istnieją.
(Ochrona przyrody), powszechnie stosowane klasyfikacje torfowisk uwzględniają trofię siedlisk, zawartością związków wapnia, które wpływają na skład zbiorowisk roślinności torfotwórczej oraz stosunki wodne wynikające z rzeźby terenu. W Europie Środkowej wyróżnia się: - torfowiska niskie – powstające wskutek przepływu lub stagnowania wód eutroficznych (najczęstsze na obszarze Polski), - torfowiska wysokie – zasilane przez oligotroficzne wody opadowe, - torfowiska przejściowe – spotykane w pośrednich warunkach siedliskowych. Według kryterium geomorfologicznego wyróżnia się: torfowiska dolinowe, kotłowe, a w chłodniejszym klimacie Aapa, Palsa oraz kołdrowe. Ze względu na sposób zasilania torfowisk w wodę wyróżnia się: torfowiska soligeniczne torfowiska topogeniczne torfowiska telmatyczne torfowiska ombrogeniczne
(Ochrona przyrody), torfowisko posiadające żywą część torfotwórczą (akrotelm) oraz część martwą (katotelm).
(Ochrona przyrody), torfowisko pozbawione żywej części torfotwórczej (akrotelmu).
(Ochrona przyrody), torfowisko zasilane głównie przez wody opadowe, bezpośrednio lub z niewielkiej zlewni własnej.
(ochrona przyrody), torfowisko zasilane przez wody podziemne napływające do siedliska z warstw wodonośnych obszarów przyległych.
(Ochrona przyrody), torfowisko nawadniane wodami spływającymi po powierzchni terenu lub bezpośrednio pod nią, wody tworzą podziemny zbiornik o płaskim lustrze, co wiąże się z niewielkim ruchem tych wód.
(ochrona przyrody), translokacja (ang. translocation) przenoszenie osobników z obszaru zagrożonego do neutralnego lub chronionego.
(ochrona przyrody), zbiorowisko roślinne (w warunkach Polski najczęściej leśne) mogące trwale egzystować w danych warunkach siedliskowych i klimatycznych przy braku presji człowieka i naturalnych zaburzeń, w zasadzie identyczne z potencjalnym zbiorowiskiem roślinnym.
(ochrona przyrody), celowa podróż do obszarów przyrodniczo cennych w celach poznawczych, inspirujących i samorealizacyjnych, nienaruszająca integralności i bogactwa oraz bioróżnorodności odwiedzanych geosystemów (krajobrazów).
(ochrona przyrody), uprawnienia organów ochrony przyrody do tworzenia/uznawania form ochrony wynikające z zapisów w ustawie o ochronie przyrody z 16 kwietnia 2004 roku przedstawiają się następująco: •parki narodowe – Rada Ministrów – w drodze rozporządzenia; • rezerwaty przyrody – regionalny dyrektor ochrony środowiska – w formie zarządzenia; • obszary Natura 2000 – Minister Środowiska – w drodze rozporządzenia; • parki krajobrazowe – sejmik województwa – w drodze uchwały; •obszary chronionego krajobrazu – sejmik województwa – w drodze uchwały; • formy ochrony indywidualnej – tj. użytki ekologiczne, pomniki przyrody, stanowiska dokumentacyjne, zespoły przyrodniczo-krajobrazowe – rada gminy lub miasta – w drodze uchwały; Ponadto ustawa o ochronie przyrody przewiduje możliwość tworzenia: • stref ochrony ostoi oraz stanowisk – dotyczących gatunków zwierząt, roślin i grzybów podlegających ochronie – regionalny dyrektor ochrony środowiska – w drodze decyzji; • parków gminnych – rada gminy – w drodze uchwały; • ogrodów botanicznych – zezwolenie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska; • ogrodów zoologicznych – zezwolenie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska; • ośrodków rehabilitacji zwierząt – zezwolenie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska;
(ochrona przyrody), umożliwianie korzystania z parku narodowego, rezerwatu przyrody lub niektórych ich obszarów i obiektów w celach naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych, sportowych, filmowania, fotografowania, a także w celach zarobkowych;
(ochrona przyrody), umożliwienie udziału społeczeństwa na różnych etapach planowania dotyczącego przyrody. Udział społeczeństwa zapewnia sporządzający projekt planu ochrony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody lub parku krajobrazowego. Sporządzający projekt planu ochrony lub planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000, zapewnia możliwość udziału społeczeństwa, na zasadach i w trybie określonym w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, w postępowaniu, którego przedmiotem jest sporządzenie projektu. Udział społeczeństwa ustawa o ochronie przyrody przewiduje się również podczas: sporządzania przez ministra właściwego do spraw środowiska - projektu programu ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z projektem planu działań.
(ochrona środowiska), ustawa określająca zasady odpowiedzialności za zapobieganie szkodom w środowisku i naprawę szkód w środowisku. Przepisów ustawy nie stosuje się do gospodarki leśnej prowadzonej zgodnie z zasadami trwale zrównoważonej gospodarki leśnej, o której mowa w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach.
(ochrona przyrody), podstawowy akt prawa regulujący ochronę przyrody w Polsce. Do tej pory funkcjonowały 4 ustawy o ochronie przyrody z lat: 1934, 1949, 1991 i aktualnie obowiązująca ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220 z późn. zmianami). Pierwsza polska ustawa o ochronie przyrody z 1934 roku, podpisana przez prezydenta Mościckiego zawierała 34 artykuły. Należy również wspomnieć o ustawie Sejmu Galicyjskiego z 1878 r. (Dz.u.p.austr. Nr 30), jednak obejmowała ona tylko na terenach pod ówczesnym zaborem austriackim w województwach: krakowskim, lwowskim, stanisławowskim, tarnopolskim i w cieszyńskiej części województwa śląskiego.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 » Wszystkich stron: 37