Dział
Ochrona przyrody
Ilość znalezionych haseł: 548
(ochrona przyrody), wydawnictwa książkowe zawierające rejestr i opis statusu gatunków zwierząt, roślin i grzybów zagrożonych wyginięciem w skali globalnej bądź regionalnej. W porównaniu do czerwonych list gatunków, które są uproszczonym wykazem, czerwone księgi zawierają dokładne opisy gatunków, mapy ich rozmieszczenia oraz proponowane sposoby ochrony. Pierwsze tomy światowej czerwonej księgi, wydane w postaci skoroszytowej przez IUCN w latach 60. XX wieku, były poświęcone ssakom i ptakom. Zawierały karty różnego koloru, w zależności od stopnia zagrożenia. Gatunku skrajnie zagrożone ujęto na kartach czerwonych i od tego koloru przyjęto nazwę dla całej księgi. Z czasem ukazały się tomy poświęcone innym grupom organizmów, ujmowanych w skali świata, kontynentów i regionów. W Polsce ukazały się dwie edycje czerwonych ksiąg. Pierwsze wydanie Polskiej czerwonej księgi zwierząt ukazało się w 1992 roku. Drugie wydanie w postaci dwutomowej ukazało się w w roku 2001 (Tom I – Kręgowce) i w roku 2004 (Tom II Bezkręgowce). Pierwsze wydania Polskiej czerwonej księgi roślin ukazało się w 1993 r. i zawierało opisy 206 taksonów roślin naczyniowych. Drugie wydanie ukazało się w 2001 r. i zawierało już 296 taksonów.
Zobacz więcej...
(ochrona przyrody), czerwone listy gatunków w porównaniu z czerwonymi księgami są uproszczoną formą ewidencji rzadkich i ginących gatunków roślin, zwierząt i grzybów, polegającą na wyszczególnieniu nazw taksonów z podaniem kategorii zagrożenia i ewentualnie innych zwięzłych informacji o statusie. Są wykazem nawiązującym do czerwonych ksiąg i zwykle kierują się tymi samymi kryteriami klasyfikacji taksonów. Ich uproszczona formuła pozwala objąć znacznie większą część krajowych gatunków. Pierwsze czerwone listy ukazały się w drugiej połowie lat 70. w krajach niemieckojęzycznych (niem. Roten Listen), a od 1996 roku wydaje je także IUCN – obecnie w wersji online na stronie www. Ukazały się też polskie wydania czerwonych list, w tym najnowsze: Czerwona Lista Zwierząt Ginących i Zagrożonych w Polsce (2002). Obejmuje w sumie 2769 gatunków, które znalazły się w zasięgu przyjętych kryteriów i kategorii zagrożeń, jak też te, które wyginęły lub prawdopodobnie wyginęły w kraju. Czerwona lista roślin i grzybów Polski (2006), w której znalazło się łącznie 3123 taksony, w tym między innymi: 963 gatunki grzybów i 506 gatunków roślin naczyniowych, co stanowi 21% rodzimej flory Polski IUCN Red List of Threatened Species (Światowa Czerwona Lista gatunków zagrożonych)
Zobacz więcej...
(ochrona przyrody), automatyczne stacje pomiarowe, umożliwiające prowadzenie ciągłych obserwacji wybranych parametrów, najczęściej meteorologicznych, jak temperatura, wilgotność, prędkość wiatru itp. W badaniach terenowych stosowane są najczęściej niewielkie urządzenia z odpowiednim czujnikiem oraz jednostką gromadzącą dane z własnym źródłem energii umożliwiającym długotrwały pomiar (nawet kilka lat). Urządzenia te, dzięki odpowiednim zabezpieczeniom, mogą być zakopywane pod ziemią na wybranych głębokościach, umieszczane w dziuplach drzew czy też pod wodą. Dzięki temu można uzyskać precyzyjne dane na temat przebiegu temperatury czy wilgotności w konkretnym miejscu i powiązać te dane z innymi obserwacjami. Dołączone do dataloggerów oprogramowanie umożliwia dowolne skonfigurowanie częstotliwości pomiarów i innych parametrów (np. temperatury minimalnej, średniej z całego dnia itp.).
Zobacz więcej...
(ochrona przyrody), metoda wprowadzona w pierwszej połowie XX wieku przez Libby`ego. Umożliwia oznaczenie wieku szczątków roślinnych, zwierzęcych, osadów biogenicznych czy martwic wapiennych nie starszych niż około 40 tys. lat. Metoda ta polega na określeniu zawartości izotopu węgla 14C w badanej próbie i porównanie jej z próbką wzorcową. Radioaktywny węgiel 14C, występujący w żywych organizmach w ilości zaledwie 10-10 %, jest przyswajany przez całe życie danego organizmu a od chwili jego śmierci ulega stopniowemu rozkładowi. Pozostała w próbce ilość 14C jest proporcjonalna do czasu jaki upłynął od momentu ustania czynności życiowych organizmu. Okres połowicznego rozpadu wynosi dla tego izotopu 5568±30 lat. Metodą 14C uzyskuje się tzw. radiowęglowy wiek konwencjonalny, który odbiega od wieku kalendarzowego. Jest to związane z tym, że zawartość wyjściowa węgla promieniotwórczego zmieniała się w czasie. Różnice te nierównomiernie wzrastają aż do początku holocenu, jedynie w ciągu ostatnich 2000 lat są niewielkie, natomiast około 6000 lat temu wynoszą już ±800 lat. Aby wyeliminować ten błąd opracowano specjalne krzywe kalibracyjne, które pozwalają na przeliczenie wieku radiowęglowego na lata kalendarzowe. Wynik pomiaru 14C podawany jest przez laboratoria radiowęglowe w postaci liczbowej z uwzględnieniem błędu standardowego. Uzyskany wynik oznacza lata radiowęglowe przed czasem obecnym, oznaczanym jako BP lub bp (ang. before present). Jako datę czasu obecnego przyjęto umownie rok 1950. W literaturze spotyka się różne sposoby podawania wieku opartego na pomiarze węgla radioaktywnego (Lityńska-Zając, Wasylikowa 2005): 1. Konwencjonalne niekalibrowane daty radiowęglowe przed 1950 r., oznaczane są jako BP, bp lub conv. BP; 2. Daty kalibrowane, czyli lata kalendarzowe podawane zgodnie z naszą rachubą czasu, oznaczane są najczęściej BC (z ang. before Christ) i AD (z łac. Anno Domini), lub odpowiednio p.n.e. i n.e. 3. Daty kalibrowane, czyli lata kalendarzowe przed rokiem 1950, oznaczane jako cal. BP; 4. W starszych publikacjach można spotkać daty radiowęglowe odnoszone do początku naszej ery, a uzyskiwane przez odjęcie liczby 1950 od niekalibrowanej daty radiowęglowej BP – oznaczane one bywają jako: bc, BC, p.n.e., lub ad, AD, n.e. Jest to forma błędna. Należy pamiętać, że laboratorium radiowęglowe datuje PRÓBĘ, którą otrzymuje, a nie obiekt, którego wiek jest określany za pomocą tej próby.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 »
Wszystkich stron: 37