Dział
Pielęgnowanie drzew
Ilość znalezionych haseł: 192
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), klasyczne, jedyne do końca lat 90. XX w. stosowane podejście w leczeniu ubytków wgłębnych ze zgnilizną wgłębną zakładało usunięcie rozłożonego drewna i „doczyszczenie” ścian ubytku do poziomu zgnilizny twardej przy użyciu skrobaków, przecinaków i szczotek, dla uzyskania gładkiej powierzchni, zapewniającej szybki spływ wody opadowej. W praktyce usuwano rozłożone fragmenty pnia do zdrowego drewna. Podstawowym celem takiego postępowania było zahamowanie rozkładu drewna pnia czy konarów drzewa poprzez obniżenie wilgotności drewna i w ten sposób stworzenie niekorzystnych warunków do rozwoju grzybów. Prace prowadzono w następującej kolejności: oczyszczenie wnętrza ubytku do granicy miękkiej zgnilizny drewna, zapewnienie przewietrzania ubytku, uniemożliwienie podsiąkania wody w przypadku ubytków położonych w strefie szyi korzeniowej, zabezpieczenie otworów zewnętrznych ubytku siatką. Takie postępowanie może być nieefektywne, a w skrajnych przypadkach szkodliwe dla drzewa. Wypracowanie odpowiednich metodyk powinno uwzględnić dwa podstawowe problemy: występowanie barier fenolowych oraz rozpoznanie optymalnych warunków dla rozwoju grzybów rozkładających drewno.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), podobnie jak w wypadku ran po cięciach gałęzi, ponieważ przy zewnętrznej krawędzi pęknięcia mrozowego przebiegają wiązki sitowe, stosunkowo szybko w brzeżnej strefie rany wytwarza się tkanka przyranna, kalus. W korzystnych warunkach pogodowych, przy braku ruchów drewna w obrębie pnia, powierzchnię ubytku może pokryć tkanka przyranna, która przyjmuje widoczny od zewnątrz kształt listew mrozowych. Zazwyczaj jednak pęknięcie, z uwagi na obniżoną wytrzymałość drewna w jego sąsiedztwie, odnawia się, a ponieważ centralne strefy pęknięcia nie zrastają się, powstają ubytki wgłębne ze zgnilizną. Ich poszerzaniu się służą zawilgocenie drewna i brak przewietrzania. Leczenie pęknięć mrozowych jest, z uwagi na utrudniony dostęp, bardzo rzadko prowadzone. W wypadku cennych drzew, przy problemach związanych z pogorszeniem statyki, można rozważyć założenie wiązań sztywnych w płaszczyźnie prostopadłej do ubytku. Poszerzanie pęknięcia i „doczyszczanie” ubytku w jego głębszych warstwach jest szkodliwe, ponieważ narusza naturalne bariery ochronne drzewa położone w warstwie kalusa i przy strefach zgnilizny.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), na skutek złamania większych gałęzi może dojść do powstania tzw. kieszeni, czyli ubytków wgłębnych otwartych, których dolna wewnętrzna część jest położona poniżej krawędzi rany. Ze względu na zagrożenie zbieraniem się wody opadowej spływającej po pniu oraz opad liści i innych zanieczyszczeń miejsca takie są szczególnie narażone na infekcje grzybowe, zatem leczenie powinno być nakierowane przede wszystkim na zapewnienie odpływu wody i zabezpieczenie powierzchni rany przed opadem materii organicznej. Zakładane standardowo do końca lat 90. XX w. rurki drenarskie są szybko zatykane i ich działanie jest bardzo ograniczone, a dodatkowym problemem jest wysoce prawdopodobna infekcja żywych tkanek pnia w miejscu przewiertu pnia. Stąd w praktyce postępowanie można ograniczyć do takiego ukształtowania krawędzi rany, by zapewnić szybki odpływ wody opadowej z jej powierzchni, nawet kosztem sztucznego jej powiększenia w dolnej części. Wyrównanie powierzchni ubytków wgłębnych otwartych ze zdrowym drewnem w strefie rany przeprowadza się przy użyciu pilarek spalinowych, frezów montowanych na prowadnicach pilarek lub wiertarek elektrycznych. Nadanie im ostatecznego kształtu powinno być wykonane ręcznie przy użyciu skrobaków i zdzieraków. Zabezpieczenie uformowanych ran przeprowadza się za pomocą środków o działaniu powierzchniowym i impregnatów, ew. środków o działaniu systemowym.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), poszarpane i nierówne krawędzie rany należy uciąć ostrym nożem do poziomu, w którym korowina jest trwale złączona z łykiem. O ile to możliwe, najkorzystniej byłoby nadać ranie orientację pionową, tak by wiązki sitowe warunkujące zalewanie rany kalusem przebiegały jak najbliżej długich krawędzi rany. Wspomaga się również tendencję fizjologiczną drzewa, zgodnie z którą widoczna jest polarność pionowa, związana z transportem materiałów we floemie. Szybkość zalewania rany zależy od aktywności kambium i jest cechą gatunkową oraz osobniczą, zmienną w ciągu roku. Przerwanie, w wyniku wyrównywania krawędzi rany, ciągłości tkanek przewodzących drzewa nie powinno objąć więcej niż 1/3 obwodu drzewa. Szerokości zachowanych pasów życiowych powinny być utrzymane w takim rozmiarze jak w wypadku ran po odciętych gałęziach (3 cm w przekroju poziomym i 10 cm w pionowym). Opisywane ubytki powierzchniowe obejmują żywe tkanki, zatem przy zabezpieczaniu powierzchni rany stosuje się powierzchniowe środki do zabezpieczania ran. Duże ubytki, zwłaszcza występujące na większej części obwodu drzewa, mogą wymagać wykonania szczepień mostkowych. W inwentaryzacjach zieleni stosuje się opis ubytków na pniach drzew z podaniem pola powierzchni rany, które najczęściej przybliża się do pola elipsy.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), złamania w strefie zrostów stanowią poważne zagrożenie dla stabilności drzew, ponieważ dotyczą dużych fragmentów koron. Do powstania rozłamania dochodzi najczęściej w górnej części zrostu w wyniku obwodowego przyrastania blisko siebie posadowionych konarów. W początkowo niewielkim pęknięciu wzdłużnym pnia zbierająca się woda i substancje pochodzenia organicznego powodują szybki rozkład drewna. W ten sposób najsłabszym punktem pnia jest miejsce pod zrostem. Zrosty konarów o niewielkim kącie są często spotykane u lip, kasztanowców i klonów, co jest związane z charakterystyczną dla tych gatunków budową morfologiczną. Duże rozmiary ubytków oraz trudny do nich dostęp sprawiają, że leczenie w strefie ubytków jest problematyczne. W przeszłości zakładano sączki do osuszenia dolnych fragmentów ubytku, jednak takie postępowanie, wobec szybkiego zarastania rurek i możliwych infekcji w miejscach przewiertów, jest niecelowe. Rozłamania rozwidleń tworzą bardzo rozległe ubytki, które – jeśli w płaszczyźnie odłamu drewno jest zdrowe – należy ukształtować i wyrównać, nadając im kształt wydłużony, zapewniający spływ wody, podobnie jak w przypadku ubytków z kieszeniami, powstałymi po wyłamaniu grubych gałęzi czy konarów. Wyrównanie powierzchni ubytków wgłębnych otwartych ze zdrowym drewnem w strefie rany przeprowadza się przy użyciu pilarek spalinowych, frezów montowanych na prowadnicach pilarek lub wiertarek elektrycznych. Nadanie im ostatecznego kształtu powinno być wykonane ręcznie przy użyciu skrobaków i zdzieraków. Zabezpieczenie uformowanych ran przeprowadza się za pomocą środków o działaniu powierzchniowym i impregnatów, ew. środków o działaniu systemowym.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), w metodzie oceny żywotności drzew na podstawie dynamiki zmian szerokości przyrostów rocznych (przyrostowej) wykorzystuje się występujące w drzewach zmiany powierzchni przekroju pierśnicowego. Reakcja drzew na niekorzystne warunki środowiskowe (zmniejszone przyrosty) jest szybko widoczna, ponieważ przede wszystkim tworzone są przez drzewo organy potrzebne do przyjmowania substancji ze środowiska (aparat asymilacyjny), a dopiero później zasoby asymilowanego węgla stają się dostępne i mogą służyć do budowy drewna pnia. Stąd metoda oceny dynamiki zmian szerokości przyrostów rocznych znajduje zastosowanie na etapie analiz stanu drzew wchodzących w niekorzystne reakcje środowiskowe. Żywotność w metodzie przyrostowej określa się w czterech klasach, których granice ustalono w oparciu o kąt nachylenia prostej wyznaczającej trend przyrostowy. Metoda przyrostowa, w której ocena wynika z analizy trendu przyrostowego ostatniego okresu życia drzewa, może być stosowana jako porównawcza dla łatwych i szybkich w stosowaniu metod wizualnych. Jest metodą w pewnym stopniu pomiarową, a jej względność wynika z arbitralnie dobieranych długości okresów życia drzewa, dla których konstruowane są trendy przyrostowe. Przyrosty są mierzone na próbkach pobieranych świdrem przyrostowym Presslera. Zaleca się wykonywanie pomiarów na dwóch wywiertach z każdego drzewa, ze względu na potrzebę wyeliminowania zmienności wynikającej z występowania słojów brakujących i częściowych.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 »
Wszystkich stron: 13
