Dział
Pielęgnowanie drzew
Ilość znalezionych haseł: 192
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), pojęcie „pomnik przyrody” zostało wprowadzone przez Alexandra von Humboldta i pierwotnie odnosiło się do najstarszych i największych drzew. Doceniając wkład myśli ludzkiej w kształtowanie krajobrazu kulturowego, Hugon Conwentz rozszerzył jego znaczenie m.in. na aleje, szpalery oraz parki. Zgodnie z Ustawą o Ochronie Przyrody z 2004 r. pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), przyrost roczny jest warstwą komórek ksylemu wytworzoną w ciągu okresu wegetacyjnego w wyniku działalności komórek merystematycznych miazgi. W pielęgnacji drzew analizy liczby i szerokości słojów rocznych wykorzystywane są w diagnostyce żywotności. W obrębie słoja można wyróżnić dwie strefy: wczesną (wytworzoną wiosną) i późną (wytworzoną w drugiej połowie okresu wegetacyjnego). Strefę wczesną tworzą elementy o dużym świetle, służące przede wszystkim do przewodzenia wody. Powstające później drewno letnie, zbudowane z elementów o grubych ściankach i wąskim świetle, pełni głównie funkcje mechaniczne. Wyraźna granica pomiędzy drewnem późnym roku poprzedniego a drewnem wczesnym roku następnego, jaką obserwować można u drzew iglastych, a spośród liściastych u pierścieniowo-naczyniowych, pozwala na łatwe zliczenie liczby słojów oraz pomiar ich szerokości. W strefie umiarkowanej w ciągu jednego sezonu wegetacyjnego powstaje zazwyczaj jeden słój. Czasem dochodzi jednak do pewnych anomalii polegających na tym, że słoje roczne w efekcie występowania skrajnie niekorzystnych warunków klimatycznych w całym okresie wegetacji lub uszkodzenia aparatu asymilacyjnego w wyniku pożarów i żerów owadzich nie powstają w ogóle albo wykształcają się jedynie na pewnej części pnia. Inne problemy utrudniające analizę przyrostów to występowanie słojów pozornych, w sytuacji gdy drzewo w ciągu jednego okresu wegetacyjnego parokrotnie wytworzy nowe ulistnienie (np. w efekcie żerów owadzich). Niedobór materiałów odżywczych (produktów asymilacji), które zatrzymywane są w strefie korony, spowodować może również powstawanie tzw. słojów zanikających, obserwowanych jedynie w górnej części pnia.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), uwilgotnienie gruntów jest oprócz rodzaju podłoża i wielkości oraz dynamiki opadu uzależnione od:
- zdolności zatrzymywania wody w zadrzewieniach. Czynnikami decydującymi o zatrzymywaniu przez zadrzewienia wody opadowej są ulistnienie, cechy aparatu asymilacyjnego, żywotność drzew, zwarcie drzewostanu, natężenie opadu, wiatr, wystawa stoku, pora roku;
- parowania z powierzchni roślin i gleby. W naszej strefie klimatycznej parowanie stanowi ok. 425 mm opadu rocznego, a jego intensywność jest uzależniona głównie od warunków pory roku, pogodowych i cech zadrzewienia;
- retencyjności ryzosfery, co wraz z zacienieniem koronami drzew opóźnia spływ wód opadowych;
- procesów fizjologicznych roślin. Największą ilość wody rośliny zużywają w procesach transpiracji. Rodzime gatunki drzew transpirują ok. 300–400 mm rocznego i ok. 3–5 mm dziennego opadu. Stosunek ilości wytranspirowanej wody do wytworzonej masy drzewnej wynosi średnio dla drzew w naszej strefie klimatycznej 1:100. Ilość wody odparowywanej z podłoża jest w ciągu roku bardzo zmienna, jednak należy się spodziewać, że może wynieść nawet ok. 30 m3.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), świadome działanie w kierunku poprawy stanu zdrowotnego drzew jest związane z odwieczną sztuką ogrodową. Sposoby zabezpieczania ran były początkowo dość specyficzne: „Oto przepisy na kit do drzew: 1/2 garnca gliny żółtej wysuszonej i przesianej – część świeżego krowieńca – dwie garści bydlęcej sierści drobno posiekanej – 1/2 f. terpentyny. Glinę zmieszać gęsto z krowieńcem i sierścią – położyć na desce zamieszaną glinę – rowek w niej zrobić – wlać rozpuszczoną terpentynę i kawałkiem drzewa zaokrąglonym tę masę przebić mocno, aby się wszystko zmieszało – złożyć tę masę w pęcherzu, aby nie wysychała, i trzymać w piwnicy w miejscu wilgotnem. Tym kitem na 1/4 cala grubo zamazać należy wszelkie rany drzew bez obwinięcia” [Anonim 1862]. Jedną z pierwszych polskich prac poświęconych w całości problematyce leczenia drzew było opracowanie Adama Czartoryskiego [1929]: „Myśl podzielenia się z szanownymi czytelnikami swemi doświadczeniami z zakresu chirurgicznego leczenia drzew powstała stąd, że spotykam dużo osób, które szczerze kochają swe stare drzewa, często szybkiem tempem pochylające się do upadku, które ubolewają nad ich stanem beznadziejnym, które nie żałowałyby czasu ni wydatków na ich konserwowanie i leczenie, które jednak nie umieją złemu zaradzić, nie mają od kogo zasięgnąć informacyj, a o ile wiem niema o tym temacie podręcznika polskiego, niemieckiego ani francuskiego”. W drugiej połowie XX w. podejście do pielęgnacji drzew uległo istotnym przemianom. Do końca lat 60. XX w. działania skupiały się na zabezpieczaniu drzew. Sztandarową dla tego okresu metodą pielęgnacji było plombowanie dużych ubytków wgłębnych, które miało miejsce już na początku XX w. W połowie lat 70. XX w. ubytki podlegały już tylko oczyszczeniu i zabezpieczeniu powierzchni twardego drewna impregnatem. W tym okresie pojawiło się określenie „chirurgia drzew” (ang. tree surgery), które odnosiło się do zespołu szeroko zakrojonych aktywnych działań zmierzających do poprawy stanu zdrowotnego drzewa poprzez wykonywanie cięć w koronie, leczenie ubytków powierzchniowych i wgłębnych oraz zabezpieczenie systemów korzeniowych. Od połowy lat 80. XX w. zwrócono uwagę na występowanie naturalnych barier ochronnych zabezpieczających zdrowe drewno przed infekcją grzybów patogenicznych, w związku z tym stopniowo ograniczano rozmiar prac w strefie ubytków. W latach 90. usuwano już w zasadzie jedynie zgniliznę miękką i przewietrzano ubytki poprzez ich otwarcie na poziomie szyi korzeniowej. Ze względu na inwazyjność ograniczono również stosowanie wiązań sztywnych i elastycznych przelotowych, chociaż brak jest wyników przekrojowych i długoletnich badań świadczących o stopniu ich zagrożenia dla zdrowotności drzew. Ciężar prac przesuwa się ostatnio w kierunku zapewnienia lepszych warunków wzrostowych i poprawienia tym sposobem żywotności i stabilności drzew. Nowocześnie rozumiana pielęgnacja drzew to zestaw skoordynowanych działań obejmujących różnorodne zagadnienia z dziedziny fizjologii i statyki drzew. Wprowadzone na początku XXI w. pojęcie arborystyka oraz współczesna chirurgia drzew oznaczają takie właśnie podejście do problemów utrzymania drzew.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), smugi tworzą naturalne lub nawiązujące do naturalnych zadrzewienia w krajobrazie kulturowym otwartym o charakterze leśno-rolnym. Ich cechą charakterystyczną jest liniowy przebieg w terenie. Sąsiadują często z nieregulowanymi rzekami, ale występują również wzdłuż jarów czy dróg polnych, podkreślając ich linię i stanowiąc o atrakcyjności krajobrazu. W otwartym, zantropogenizowanym krajobrazie rolniczym, dla którego charakterystyczne są uprawy wielkopowierzchniowe, istotne jest wprowadzanie i pielęgnacja smug również jako miejsca bytowania zwierzyny drobnej, stanowiącej istotne ogniwo biocenoz. Z tego punktu widzenia najkorzystniejsze są pasy zadrzewień lub zakrzewień o szerokości ok. 10 m, o zróżnicowanej strukturze gatunkowej, wysokościowej i przestrzennej.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 »
Wszystkich stron: 13
