Dział
Botanika leśna
Ilość znalezionych haseł: 577
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), łodyga zielna typowa dla przedstawicieli rodziny traw. Jest obłe, zwykle nagie, zróżnicowane na puste międzywęźla i pełne węzły. Rozgałęzienia boczne tworzą się tylko w węzłach najniższych, z których mogą także wyrastać korzenie przybyszowe, natomiast w części górnej rozgałęzienie występuje tylko w obrębie kwiatostanu (wyjątkowo w innych miejscach). Wiązki przewodzące (kolateralne zamknięte) rozmieszczone są zwykle tylko w dwóch pierścieniach. Znaczna ilość sklerenchymy otacza wiązki przewodzące i tworzy z nimi zwarty walec w wewnętrznej części łodygi. W ten sposób źdźbła mają dużą elastyczność oraz wytrzymałość mechaniczną, co umożliwia im osiąganie znacznych wysokości przy stosunkowo niewielkiej średnicy. W dolnej części międzywęźli występuje tkanka twórcza wstawowa – merystem interkalarny powodujący przyrost międzywęźli i źdźbła na długość. Liście ustawione są w dwóch prostnicach. Nasadową częścią liścia jest pochwa, która tuż nad węzłem tworzy zgrubienie, czyli kolanko. Wzmacnia ono najdelikatniejszą część międzywęźla, obejmującą merystem interkalarny, a ponadto umożliwia ujemne wygięcie geotropiczne i powrót do wzrostu orotropowego źdźbła ułożonego poziomo.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Sambucus) rodzaj z rodziny przewiertniowatych (Caprifoliaceae); ok. 20 gatunków w strefie umiarkowanej oraz w subtropikach. W Polsce 2 gatunki krzewiaste. Bez czarny (Sambucus nigra L.) ma pędy z białym rdzeniem, pąki niezróżnicowane, listki jajowatoeliptyczne, kwiaty białe zebrane w szczytowe podbaldachy, owoce (pestkowce) – czarne. Występuje w całym kraju w zbiorowiskach zaroślowych, często na siedliskach zasobnych w azot. Bez koralowy(Sambucus racemosa L.) różni się od b. czarnego brązowym rdzeniem, pąkami zróżnicowanymi na wegetatywne i mieszane (kwiatowo-liściowe), węższymi i silniej zaostrzonymi oraz ostro piłkowanymi listkami, a także żółtymi kwiatami zebranymi w wiechy i czerwonymi pestkowcami. Występuje w całym kraju, lecz częściej na południu.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Vaccinium) rodzaj z rodziny wrzosowatych (Ericaceae); ok. 300 gatunków, głównie na półkuli północnej w strefie arktycznej i umiarkowanej. W Polsce 4 gatunki i 1 mieszaniec międzygatunkowy. Borówka czarna (Vaccinium myrtillus L.) – krzewinka o pędach graniastych i liściach sezonowych, jajowatych lub eliptycznych; kwiaty pojedyncze o koronie beczułkowatej. Owoc – granatowoczarna, kulista jagoda. Powszechny gatunek w borach sosnowych, świerkowych, jodłowych oraz w zaroślach kosodrzewiny i w borówczyskach górskich. Borówka brusznica(Vaccinium vitis-idaea L.) – zawsze zielona krzewinka o pędach obłych i liściach odwrotniejajowatych z podwiniętym brzegiem. Kwiaty 4-krotne, w gronach. Owoce czerwone. Występuje z reguły na siedliskach bardziej suchych niż borówka czarna. Borówka bagienna (Vaccinium uliginosum L.) – niski krzew o pędach obłych w młodości owłosionych. Liście odwrotniejajowate lub zaokrąglone, od spodu sinoniebieskie. Kwiaty pojedyncze lub w gronach, białe lub jasnoróżowe. Owoce granatowe z sinym nalotem; miąższ białawy. Występuje na torfowiskach wysokich i w borach bagiennych. Borówka halna (Vaccinium gaultherioides Bigelow) – diploid, gatunek wysokogórski podobny do borówki bagiennej, która jest tetraploidem. Bardzo rzadki mieszaniec borówki czarnej i brusznicy – Vaccinium ×intermedium Ruthe ma cechy pośrednie między tymi gatunkami.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Betula) rodzaj z rodziny brzozowatych (Betulaceae); ok. 40 gatunków na półkuli północnej. W Polsce 4 szeroko ujmowane gatunki oraz kilka taksonów o trudnej do jednoznacznego ustalenia pozycji systematycznej. Brzoza brodawkowata (Betula pendula Roth) – drzewo do 30 m wys. Gałązki w koronach starych drzew zwisające. Korowina w pierwszych latach ciemna, później biała, u starszych drzew w nasadzie pnia gruba i głęboko podłużnie spękana i dlatego prawie czarna. Pędy roczne pokryte brodawkami (zwłaszcza u okazów młodych), bez owłosienia. Liście 3-7 cm dł. w zarysie trójkątne lub rombowe, zwykle z długo wyciągniętym i zaostrzonym wierzchołkiem oraz prostą lub klinowatą nasadą, na brzegach podwójnie piłkowane, nagie. Klapy boczne łusek owocowych zagięte ku dołowi. Zasięg eurosyberyjski obejmujący niemal całą Europę (bez południowych rejonów Hiszpanii, Włoch i Grecji oraz północno-wschodnich obszarów Półwyspu Skandynawskiego), zachodnią i środkową Syberię, a także Kaukaz, w górach do 2176 m n.p.m. W Polsce najbardziej pospolity gatunek brzozy, występujący przeważnie jako drzewo domieszkowe w borach (suchych i świeżych, rzadziej wilgotnych) oraz w ubogich zbiorowiskach lasów liściastych. Brzoza omszona (Betula pubescens Ehrh.) – drzewo do 30 m wysokości. Gałązki w koronach drzew wzniesione (nie zwisające). Korowina dojrzałych okazów biała, często aż do nasady pnia, złuszczająca się okrężnie. Pędy roczne gęsto owłosione, bez brodawek. Liście jajowate lub romboidalnojajowate, z nasadą zaokrągloną, o brzegu nierównomiernie płytko piłkowanym, z kępkami włosków w kątach nerwów. Klapy boczne łusek owocowych najczęściej skierowane w bok lub lekko wzniesione do góry. Zasięg podobny jak gatunku poprzedniego, lecz sięga dalej na wschód (po wschodnią Syberię). W Polsce częsty w borach wilgotnych i bagiennych, znacznie rzadszy od brzozy brodawkowatej na siedliskach świeżych. W polskiej florze brzoza omszona reprezentowana jest przez dwa podgatunki: typowy występujący na nizinach – Betula p. subsp. pubescens (opis powyżej) i karpacki (brzoza karpacka) o pędach i liściach nagich, rosnący w Sudetach i Tatrach – Betula p. subsp. carpatica (Wild.) Asch. & Graebn. Brzoza niska (Betula humilis Schrank) – krzew do 2,5 m wysokości o miotełkowatych gałęziach. Pędy pokryte bardzo drobnymi brodawkami. Liście małe, 1-3 cm dł., jajowate lub okrągławe, na wierzchołku zaostrzone lub tępe, o brzegach nieregularnie piłkowanych, obustronnie zielone i nagie lub tylko w młodości drobno omszone, zwłaszcza na nerwach. Owocostany krótkie, do 1 cm dł. Łuski owocowe z bocznymi klapami krótszymi od klapy środkowej. Zasięg borealno-euro-syberyjski, od północno-wschodnich Niemiec przez północną i wschodnią Polskę po wschodnią Syberię i północną Mongolię. Oderwane stanowiska w Alpach oraz we wschodnich i południowych Karpatach. W Polsce relikt późnoglacjalny, występujący głównie na torfowiskach niskich i przejściowych Pomorza, Podlasia i Lubelszczyzny oraz Wielkopolski i Białostocczyzny. Gatunek chroniony, lokalnie bardzo zagrożony z powodu osuszania siedlisk wilgotnych. Brzoza karłowata (Betula nana L.) – niski krzew do 1,5 m wysokości. Pędy cienkie, młode omszone, starsze nagie i bez brodawek. Liście małe, do ok. 1,5 cm dł., okrągławe, karbowane lub tępo ząbkowane, młode lepkie i omszone pod spodem. Owocostany bardzo krótkie, do 1,2 cm dł., podniesione. Łuski owocowe z podniesionymi klapami bocznymi. Występowanie – arktyczne rejony Europy, Azji i Ameryki Północnej. W Europie poza zwartym zasięgiem także Alpy, Karpaty, i Środkowe Pogórze Niemieckie. W Polsce relikt glacjalny występujący na torfowiskach wysokich, w trzech rezerwatach: „Linie” koło Dąbrowy Chełmińskiej, „Topielisko” koło Zieleńca w Kotlinie Kłodzkiej i „Hala Izerska” koło Świeradowa. Gatunek chroniony. Brzoza ojcowska (Betula × oycoviensis Besser) – takson mieszańcowego pochodzenia (Betula pendula ×Betula szaferi) opisany z Hamerni koło Ojcowa, znany ze Skandynawii, Danii, Czech, Ukrainy i Rumunii; w Polsce potwierdzony ostatnio w Sudetach, w okolicach Krakowa, na Wyżynie Sandomierskiej i w Beskidzie Wyspowym. Gatunek chroniony. Brzoza Szafera (Betula szaferi Jentys-Szaferowa ex Staszk.) – jedna z form rodzicielskich brzozy ojcowskiej znaleziona w Dolinie Kobylańskiej koło Krakowa i na górze Skiełek w Beskidzie Wyspowym, opisana w randze gatunku w 1986 roku.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Fagus) rodzaj z rodziny bukowatych (Fagaceae) reprezentowany przez ok. 10 gatunków w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej. W Polsce 1 gatunek – buk pospolity, buk zwyczajny (Fagus sylvatica L.). Drzewo do 50 m wysokości. Korowina gładka, jednolicie popielatoszara. Pędy cienkie, zygzakowate, jasnobrązowe (ciemniejsze od strony nasłonecznionej), przy wierzchołku oraz w węzłach szaro owłosione. Pąki duże, wrzecionowate (kwiatowe szersze od liściowych), ostro zakończone, odstające od pędu. Łuski jasnobrązowe, w części wierzchołkowej ciemniejsze, pokryte szarymi, przylegającymi włoskami. Liście eliptyczne lub jajowate, 5-10 cm dł., na brzegu pofalowane i owłosione, całobrzegie lub słabo ząbkowane. Blaszki początkowo jasnozielone, obustronnie owłosione, później tylko z włoskami na nerwach po dolnej stronie, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące. Kwiaty rozdzielnopłciowe, męskie w zwisających główkach, żeńskie zwykle po 2, wzniesione, otoczone srebrzysto owłosioną okrywą. Owoce (orzeszki) trójgraniaste, po 2-3 w zdrewniałych, „kolczastych” okrywach (miseczkach) pękających 4 klapami. Zasięg obejmujący środkową, południową i zachodnią Europę. W południowej części zasięgu gatunek górski (do 2400 m n.p.m. na zboczach Etny), a w części północnej – nizinny. W Polsce północno-wschodnia granica zasięgu wzdłuż linii Węgorzewo - Olsztyn – Bydgoszcz – Poznań – Warszawa – Lublin – Tomaszów Lubelski. W górach do 1305 m n.p.m. (Babia Góra). Drzewo klimatu umiarkowanego o charakterze oceanicznym. Występuje na siedliskach żyznych i średnio żyznych, świeżych lub słabo wilgotnych. Tworzy lasy bukowe – żyzne i kwaśne buczyny górskie oraz niżowe.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 »
Wszystkich stron: 39
