Dział
Anatomia i morfologia roślin
Ilość znalezionych haseł: 93
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), grupy komórek charakterystyczne dla tkanek różnych organów (igieł, łodygi, korzenia) gatunków iglastych (występujące także u nielicznych przedstawicieli roślin dwuliściennych), w których następuje wydzielanie i gromadzenie żywicy. Są stałym składnikiem drewna sosen, modrzewi, świerków i daglezji, a np. u jodeł i cedrów tworzą się dopiero wskutek zranienia i zwane są wtedy przewodami traumatycznymi. Przewód żywiczny składa się z przestworu schizogenowego wypełnionego żywicą oraz komórek wydzielniczych stanowiących epitel przewodu. Wyróżnia się przewody żywiczne podłużne i poprzeczne, zależnie od tego, do jakiego systemu drewna należą. Oba rodzaje występują u tych drzew, u których są normalnym składnikiem drewna, natomiast przewody traumatyczne są zwykle typu podłużnego.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), dodatkowe osie pędów wytwarzane prze osie już istniejące. Rozgałęzienie monopodialne (jednoosiowe, typowe dla nagozalążkowych i niektórych okrytozalążkowych roślin drzewiastych) występuje wtedy, gdy z pąka wierzchołkowego wyrasta nowy pęd wzdłuż tej samej osi, przy czym oś pierwotna rośnie szybciej niż jej boczne rozgałęzienia I rzędu, a te szybciej niż odchodzące od nich rozgałęzienia II rzędu itd. Rozgałęzienie sympodialne (wieloosiowe, charakterystyczne dla wielu drzew i krzewów okrytozalążkowych) powstaje w przypadku, jeśli na szczycie pędu nie ma pąka wierzchołkowego lub jego rozwój ulega zahamowaniu, a nowy przyrost dokonuje się z pąka bocznego. Rozgałęzienie pseudodychotomiczne, czyli pozornie widlaste (odmiana rozgałęzienia monopodialnego) wykształca się u gatunków o ulistnieniu naprzeciwległym, w sytuacji, gdy pąk szczytowy zanika albo jeśli pęd zakończony jest kwiatostanem lub cierniem. Typowe rozgałęzienie dychotomiczne (widlaste) pędu występuje u widłaków.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), tkanka wzmacniająca utworzona z komórek o grubych ścianach wtórnych, zwykle martwych i zdrewniałych, dzięki czemu wykazuje znaczną odporność na rozciąganie, ściskanie, zginanie i skręcanie oraz ścinanie. Obejmuje dwa typy komórek: włókna i sklereidy (komórki kamienne), które na ogół nie tworzą zgrupowań mieszanych, choć mogą występować w jednym organie. Te typy komórek mogą też wchodzić w skład tkanek złożonych, takich jak ksylem, floem, peryderma, a nawet epiderma. Sklerenchyma zwana też jest twardzicą.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), zespół wszystkich korzeni danej rośliny. Wyróżnia się dwa główne typ systemów korzeniowych: palowy – jeden dominujący korzeń główny rozwijający się z korzenia zarodkowego (u nagozalążkowych i dwuliściennych) i wiązkowy – utworzony przez wiele korzeni równorzędnych, zwykle przybyszowych po ustaniu wzrostu korzenia pierwotnego (przede wszystkim u jednoliściennych). U drzew może być palowy – jeden dominujący korzeń główny rosnący pionowo, np. u sosny, dębów, wiązów, sercowaty (ukośny) – korzeń główny szybko przestaje rosnąć i dominować, a z nasadowej jego części rozwijają się liczne, silne korzenie boczne w kierunku ukośnym, np. jaworu, buka, jodły, albo poziomy (płaski) – korzeń główny szybko przestaje rosnąć i dominować, a z nasadowej jego części rozwijają się liczne, silne korzenie boczne w kierunku pionowym, np. u świerka, jesionu, osiki.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 »
Wszystkich stron: 7