Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej

Dział

Fitosocjologia

Ilość znalezionych haseł: 97

Fitosocjologia

brzezina bagienna

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny w typie boru mieszanego bagiennego o nazwie naukowej Vaccinio uliginosi-Betuletum pubescentis Libbert 1933, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion, występujący w północno-zachodniej części Polski. Zasiedla zagłębienia terenu o wysokim poziome wód gruntowych, na podłożu piaszczystym lub piaszczysto-gliniastym z powierzchniową warstwą torfu typu przejściowego lub murszu; często są to brzegi zatorfionego zagłębienia, w którego centrum występuje bór bagienny. Czasami brzezina bagienna jest zespołem samodzielnie zajmującym płytkie zagłębienia albo wchodzi w kompleks z olsami lub acydofilnymi lasami brzozowo-dębowymi. Najczęściej występuje na glebach torfowych torfowisk przejściowych. Drzewostan niemal czysto brzozowy z wyraźną przewagą brzozy omszonej nad brodawkowatą; w domieszce zwykle olsza czarna i sosna. Warstwa krzewów dobrze rozwinięta zwykle z udziałem kruszyny, podrostu brzóz, wierzby uszatej oraz miejscami woskownicy europejskiej. Warstwa zielna zróżnicowana w zależności od wilgotności gleby, w miejscach podtopionych zdominowana przez trawy – trzęślicę modrą i trzcinnik lancetowaty, natomiast w miejscach bardziej suchych ma postać krzewinkową z borówką czarna, brusznicą, borówką bagienną, bagnem zwyczajnym, oprócz których występują między innymi: widłak jałowcowaty, nerecznice – szerokolistna i krótkoostna oraz śmiałek pogięty. W miejscach podtopionych występują torfowce oraz płonnik pospolity; ponadto częste są mchy spotykane w innych zbiorowiskach borowych, takie jak: rokiet pospolity, gajnik lśniący i  płonnik strojny.

Zobacz więcej...

Fitosocjologia

buczyna acydofilna niżowa

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Deschampsio flexuosae-Fagetum Schröeder (syn. Luzulo pilosae-Fagetum W. et A.Mat. 1973) z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Rozmieszczenie – północno- oraz południowo-zachodnia część niżowego obszaru kraju. Najważniejszymi regionami występowania tego zespołu są: Nizina Szczecińska, Pobrzeże Słowińskie, Pojezierza: Drawsko-Kaszubskie, Wałecko-Myśliborskie, Iławsko-Brodnickie oraz Roztocze, Góry Świętokrzyskie i Wyżyna Krakowsko-Częstochowska. Typowymi glebami są: oligotroficzny ranker, gleby brunatne kwaśne i zbielicowane oraz ubogie odmiany kwaśnych gleb płowych. Pod względem wilgotności mogą to być gleby od prawie suchych, poprzez świeże, do słabo wilgotnych, co odzwierciedlają postacie zespołu. Drzewostan jest  prawie czysto bukowy oraz (rzadko) z domieszką dębu bezszypułkowego. Warstwa krzewów na ogół słabo wykształcona składająca się zwykle tylko z podrostu bukowego. Runo ma na ogół charakter skupiskowy i wypełnione jest przez głównie przez formy trawiaste, takie jak: kosmatka owłosiona, śmiałek pogięty, trzcinnik leśny, turzyca pigułkowta i wiechlina gajowa; ponadto stałymi komponentami są: szczawik zajęczy, konwalijka dwulistna i zachyłka trójkątna. Warstwa przyziemna najczęściej dobrze rozwinięta, składająca się z następujących gatunków mchów: płonnik strojny, widłoząb miotłowy i rokiet cyprysowaty. Buczyna acydofilna niżowa zwana jest także acydofilną buczyną niżową.

Zobacz więcej...

Fitosocjologia

buczyna żyzna niżowa

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Melico uniflorae-Fagetum (R.Tx 1937) R. Knapp 1942 ex Seifert 1954 [syn. Galio odorati-Fagetum Sougnez et Thiel 1959 em. Dierschke 1989], z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Centrum rozmieszczenia znajduje się w zasięgu pomorskiego stadium zlodowacenia bałtyckiego na Pobrzeżach oraz na Pojezierzu Zachodnio- i Wschodniopomorskim. Występuje również w wielu regionach Pojezierza Południowopomorskiego, Chełmińsko–Dobrzyńskiego, Lubuskiego i Wielkopolskiego oraz w zachodniej części Niziny Staropruskiej i Pojezierza Mazurskiego. Zespół silnie związany z formami morenowymi, szczególnie z morenami dennymi; największe obszary siedliskowe tego zespołu występują na wysoczyznach morenowych falistych i płaskich z glinami zwałowymi na powierzchni, w nieco mniejszym stopniu na wałach morenowych strefy marginalnej, z piaszczysto-żwirowo-gliniastym podłożem. Poza zasięgiem zlodowacenia bałtyckiego lokuje się on wyniesieniach morenowych, im dalej od głównego obszaru występowania, tym bardziej ogranicza się on do najwyższych wzniesień w regionach. Drzewostan zdominowany przez buka, z domieszką dębu bezszypułkowego, graba i jaworu. Warstwa krzewów słabo wykształcona, najczęściej składająca się z podrostu bukowego. Runo z udziałem perłówki jednokwiatowej (gatunek charakterystyczny), żywca cebulkowego (gatunek charakterystyczny), przytulii (marzanki) wonnej (gatunek charakterystyczny), gajowca żółtego, zawilca gajowego, wiechliny gajowej, prosownicy rozpierzchłej i kostrzewy leśnej. W postaciach ubogich występuje śmiałek pogięty, a w żyznych – kokorycz pusta, czosnek niedźwiedzi, zawilec gajowy i ziarnopłon wiosenny. Warstwa porostowo-mszysta zwykle słabo rozwinięta z udziałem żurawca falistego, dzióbkowca Zetterstedta i płonnika strojnego. Buczyna żyzna niżowa zwana jest także żyzną buczyną niżową.

Zobacz więcej...

Fitosocjologia

buczyny storczykowe

(botanika leśna, fitosocjologia), zbiorowiska leśne z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae, związku Fagion sylvaticae oraz podzwiązku Cephalanthero-Fagenion. Ciepłolubne lasy występujące na glebach bogatych w węglan wapnia – rędziny lub pararędziny. Typowe płaty związane są z wychodniami starych skał wapiennych, choć zbiorowiska takie mogą się rozwijać także na glebach wytworzonych na kredzie jeziornej, trawertynach lub glebach wzbogaconych w wapń przez eoliczne nanoszenie pyłu marglistego. W typowych postaciach drzewostan jest bukowy, w górach niekiedy również bukowo-jodłowy lub nawet jodłowy. Charakterystyczny jest stały udział kilku gatunków storczyków, a także gatunków ciepłolubnych, wiążących ten typ buczyn z ciepłolubnymi dąbrowami. W Polsce stwierdzono występowanie buczyny storczykowej w kilku izolowanych rejonach – w Tatrach Zachodnich, Pieninach, na terenie Małopolski, w Sudetach, na Pomorzu oraz na klifie wyspy Wolin. Wyróżnia się następujące zespoły: pienińską buczynę storczykową (Carici albae-Fegetum Panc.-Kotej. in W.Mat. 2001), małopolską buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Cruciata glabra), sudecką buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Hypericum maculatum), kaszubską buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Cypripedium calceolus) i nadbałtycką buczynę storczykową (Cephalanthero rubrae-Fagetum Piotr. et  Olacz. 1978). Buczyny storczykowe zwane są także ciepłolubnymi buczynami storczykowymi.  

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt