Dział
Fitosocjologia
Ilość znalezionych haseł: 97
(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Carici elongatae-Alnetum W. Koch 1926 ex R.Tx. 1931, z klasy Alnetea glutinosae, rzędu Alnetalia glutinosae i związku Alnion glutinosae. Występuje w całej nizinnej części kraju, w miejscach, gdzie poziom wody gruntowej przez dłuższy czas pozostaje ponad powierzchnią terenu, a długotrwały zalew powoduje stały brak powietrza w glebie, co znacznie spowalnia rozkład materii organicznej i wytwarza pokłady torfowe (niskie). Są to najczęściej tereny zastoiskowe, skrzydła rozległych dolin rzecznych i peryferia płaskich mis jeziornych – zagłębienia o utrudnionym odpływie na glebach niskotorfowych, w zasadzie bez procesów murszowych. Zajmuje gleby torfowe torfowisk niskich, torfowo-murszowe i murszowate mineralno-murszowe. W drzewostanie dominuje olsza czarna, w domieszce występuje brzoza omszona, rzadziej jesion i dąb szypułkowy. Warstwę krzewów tworzą: porzeczka czarna (gatunek charakterystyczny), kruszyna, jarzębina. Charakterystyczna jest struktura kępkowo-dolinkowa; w miejscach wokół nasadowych części pni olsz (na tzw. kępach) najczęściej występują gatunki o stosunkowo niewielkich wymaganiach wilgotnościowych, np. konwalijka dwulistna, szczawik zajęczy, nerecznica krótkoostna, nerecznica samcza, borówka czarna, a w miejscach bardziej wilgotnych lub mokrych – psianka słodkogórz, przytulia błotna, karbieniec pospolity, knieć błotna, gorysz błotny, kosaciec żółty, turzyca długokłosa, turzyca błotna, trzcinnik lancetowaty, zachylnik błotny i wietlica samicza. Warstwa porostowo-mszysta jest zwykle słabo wykształcona i sklada się z takich gatunków, jak: mokradłosz kończysty, drabik drzewkowaty, dzióbkowiec.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Sphagno-Alnetum Lemé 1937, z klasy Alnetea glutinosae, rzędu Alnetalia glutinosae i związku Alnion glutinosae. Zajmuje izolowane zagłębienia z dala od cieków wodnych, w miejscach, gdzie ruchy wód gruntowych w kierunku poziomym zaznaczają się już tylko słabo, a zupełnie brak powierzchniowych zalewów. W porównaniu z olsem porzeczkowym, omawiany ols wykazuje związek z torfami nieco uboższymi, bliższymi torfom przejściowym. W drzewostanie dominuje olsza czarna, w domieszce występuje brzoza omszona i sosna, w niektórych regionach także świerk W warstwie krzewów rośnie kruszyna, wierzba szara, a na północnym zachodzie także wiciokrzew pomorski i woskownica europejska. Całe runo ma strukturę kępkowo-dolinkową; wokół pni drzew występują te same gatunki, jakie spotyka się w olsie porzeczkowym, przy czym kępy olsów w północno-wschodniej części kraju zdominowane są przez gatunki borowe; dolinki mają również skład florystyczny podobny do zespołu poprzedniego. Istotne znaczenie diagnostyczne mają torfowce zwłaszcza torfowiec Girgensohna (gatunek charakterystyczny), torfowiec błotny, torfowiec zakrzywiony i inne.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, fitosocjologia), proces powstawania i rozwoju zbiorowiska roślinnego w miejscach, które nie były wcześniej zajęte przez rośliny, ich szczątki lub inne formy materii organicznej. Proces ten może odbywać się w warunkach naturalnych, np. na podłożu lawy wulkanicznej, na utworach morenowych po ustąpieniu lodowca, na obrywach skalnych itp, albo na siedliskach zawdzięczających swą genezę człowiekowi, np. na podłożu betonowym, na hałdach itp. Sukcesja pierwotna, w rezultacie której dochodzi do uformowania zbiorowiska leśnego jest procesem długotrwałym i uzależnionym od wielu czynników.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, fitosocjologia), proces sukcesji, który zachodzi w takich miejscach, gdzie występująca poprzednio roślinność uległa zniszczeniu (regresji), a siedlisko w różnym stopniu zostało przekształcone, przy czym zasiedlanie takich miejsc odbywa się za pomocą diaspor pochodzących z zewnątrz. Sukcesja wtórna jest procesem zachodzącym często na ugorach, porzuconych łąkach, pożarzyskach itp. Tereny pozbawione lasu opanowywane są w pierwszej kolejności przez gatunki pionierskie, które dzięki swym właściwościom biologicznym i ekologicznym (np. szybki wzrost w młodości, wczesne zakwitanie, obfite obradzanie nasion, anemochoria, światłolubność, wysoka tolerancja w stosunku do siedliska) pojawiają się przed innymi gatunkami wykorzystując i przekształcając skrajne warunki środowiskowe w warunki optymalne dla życia pojedynczych organizmów, populacji, a w konsekwencji – całych biocenoz. Sukcesja wtórna rekreatywna prowadzi do odtworzenia końcowego zbiorowiska leśnego, które występowało uprzednio, natomiast sukcesja wtórna kreatywna jest procesem, w wyniku którego powstaje zbiorowisko końcowe odmienne od tego, jakie występowało w danym położeniu pierwotnie.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny występujący w północno-wschodniej części Polski, o nazwie Sphagno girensohnii-Piceetum, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Piceion excelsae. Fitocenozy tego zespołu rozwijają się z reguły na kwaśnych i wilgotnych siedliskach płytkich zagłębień terenowych wypełnionych torfem turzycowo-mszystym typu niskiego lub przejściowego, czasami także na podłożu torfu sfagnowego. Rzadziej spotyka się je na utworach mineralnych, zwykle na terenach płaskich, w sąsiedztwie olsów i borów bagiennych. Najbardziej dynamicznym i głównym gatunkiem lasotwórczym jest świerk, oprócz którego w warstwie drzew występuje sosna oraz brzoza omszona, rzadziej dąb szypułkowy, osika i czasami także olsza czarna. Warstwa zielna gromadzi, obok typowej dla wszystkich borów borówki czarnej, większość gatunków typowych dla świerczyn, takich jak: widłak jałowcowaty, gwiazdnica długolistna, listera sercowata, gruszyczka jednokwiatowa, żłobik koralowy, wroniec widlasty, torfowiec Girgensohna i piórosz pierzasty. Świerczyna borealna zwana jest inaczej borealną świerczyną.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, fitosocjologia), uwarunkowane klimatycznie zbiorowiska borów świerkowych regla górnego w Karpatach i Sudetach, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Piceion excelsae. Wyróżnia się u nas następujące zespoły: górnoreglową świerczynę sudecką sudecką o nazwie Calamagrostio villosae-Piceetum Schlüter 1969, górnoleglową świerczynę karpacką Plagiothecio-Piceetum (Szaf. et. al. 1923) J.Mat. 1977 – występujące na glebach wytworzonych z kwaśnych skał bezwęglanowych oraz nawapienną świerczynę górnoreglową Polysticho-Piceetum (Szaf. et. al. 1923) J.Mat. 1977. We wszystkich tych zbiorowiskach gatunkiem dominującym w drzewostanie jest świerk. Pierwszy z wymienionych zespołów wyróżnia się w stosunku do drugiego z jednej strony znacznie wyższą frekwencją siódmaczka leśnego i pszeńca leśnego oraz występowaniem przytulii hercyńskiej, z drugiej natomiast brakiem kosmatki żółtawej i znacznie rzadszym udziałem kosmatki olbrzymiej. Fitocenozy nawapiennej świerczyny górnoreglowej, znane z Tatr i Pienin, zasiedlają gleby typu rędzin oraz gleby bielicowe w tych przypadkach, gdy pokład skały wapiennej przykryty jest utworami krzemianowymi. Gleby te są w górnych poziomach dość silnie zakwaszone ale poniżej wykazują odczyn obojętny lub słabo alkaliczny. Znamienną cechą tego zbiorowiska jest współwystępowanie dwóch grup gatunków roślin. Do pierwszej należą gatunki typowe dla borów, a drugą grupę stanowią gatunki charakterystyczne dla lasów liściastych, przechodzące ze dolnoreglowych, żyznych zbiorowisk buczyn, np. gajowiec żółty, zerwa kłosowa, wierzbownica górska, pierwiosnek wyniosły, śledziennica skrętolistna, żywiec gruczołowaty, nerecznica samcza, turzyca palczasta, piżmaczek wiosenny, wiechlina gajowa, czworolist pospolity i paprotnik kolczysty.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 »
Wszystkich stron: 7
