Dział
Rośliny zielne
Ilość znalezionych haseł: 158
(botanika leśna, rośliny zielne), Trifolium – rodzaj z rodziny Fabaceae (motylkowate, bobowate) obejmujący 18 gatunków dziko rosnących w Polsce. Do roślin leśnych można zaliczyć dwa gatunki. Koniczyna dwukłosowa (Trifolium alpestre L.) – bylina do 60 cm wysokości, o wzniesionej i przylegająco owłosionej łodydze oraz o wąskoeliptycznych lub podłużnielancetowatych, ostro ząbkowanych listkach. Ogonki liściowe prawie na całej długości zrośnięte z szerokolancetowatymi przylistkami. Kwiaty purpurowe zebrane w gęste, kuliste lub jajowate, kłosokształtne grona, długości do 3 cm. Gatunek pospolity w całym kraju, rośnie na stanowiskach żyznych i słonecznych, często na obrzeżach lasów w ciepłolubnych zbiorowiskach okrajkowych oraz w świetlistych dąbrowach. Koniczyna długokłosowa (Trifolium rubens L.) jest rośliną wyższą, do 85 cm wysokości, ma łodygę zwykle nagą, a kwiatostany walcowate, do 9 cm długości. Rzadsza od koniczyny dwukłosowej, występuje na rozproszonych stanowiskach na niżu, w widnych lasach i ciepłych zaroślach krzewiastych. Jest gatunkiem charakterystycznym dla kserotermicznych zbiorowisk okrajkowych ze związku Geranion sanguinei.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Asarum – rodzaj z rodziny Aristolochiaceae (kokornakowate) z jednym gatunkiem we florze Polski. Kopytnik pospolity (Asarum europaeum L.) – bylina o cienkim pełzającym kłączu. Blaszki liściowe zimotrwałe, nerkowate lub okrągławosercowate, długoogonkowe, wyrastające zwykle po 2 lub 3 z jednego miejsca. Kwiaty pojawiają się już marcu, osadzone są nisko, wprost na kłączu (niekiedy ukryte w ściółce i niewidoczne). Okwiat pojedynczy, 3-działkowy, dzwonkowaty, z wierzchu zielonobrunatny, a wewnątrz ciemnopurpurowy. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Fagetalia sylvaticae (żyzne i średnio żyzne lasy liściaste – łęgi, grądy, buczyny i żyzne jedliny, zboczowe lasy lipowo-jaworowe).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), (Monotropa) – rodzaj z rodziny Monotropaceae (korzeniówkowate), zaliczany czasami do podrodziny Monotropoideae z rodziny Ericaceae (wrzosowate) albo umieszczany w rodzinie Pyrolaceae (gruszyczkowate). Należą do niego rośliny bezzieleniowe (roztocza, saprofity) współżyjące z grzybami. W Polsce 2 gatunki dziko rosnące. Korzeniówka pospolita (Monotropa hypopitys L.) – łodyga mięsista, żółtawobiała lub kremowobiała pokryta jajwatotrójkątnymi łuskami, kwiatostan (grono) gęsty, 10-15-kwiatowy, początkowo zwisły, później wyprostowany, kwiaty 4-5-krotne, dzwonkowato stulone, osadzone na bardzo krótkich szypułkach, wewnątrz owłosione. Gatunek charakterystyczny dla związku Dicrano-Pinion (bory sosnowe). Korzeniówka mniejsza (Monotropa hypophega Wallr.) wyróżnia się przede wszystkim luźniejszym, 3-6-kwiatowym kwiatostanem i w całości nagimi kwiatami. Rośnie przeważnie w kwaśnych buczynach i borach mieszanych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Myosoton – rodzaj z rodziny Caryophyllaceae (goździkowate) z jednym gatunkiem we florze Polski. Kościenica wodna [Myosoton aquaticum (L.) Moench] – roślina wieloletnia o łodygi płożących i zakorzeniających się w węzłach. Ulistnienie naprzeciwległe, liście sercowato jajowate lub jajowate, zaostrzone, dolne ogonkowe, górne siedzące. Kwiaty w wierzchotkach dwuramiennych, białe, 5-krotne. Płatki rozcięte prawie do nasady. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Convonvuletaila sepium (ekotonowe, nitrofilne zbiorowiska ziół i pnączy występujące nad brzegami zbiorników wodnych i w innych trwale mokrych miejscach). Często występuje w wilgotnych zaroślach, niekiedy także w olsach.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), (Luzula) – rodzaj z rodziny Juncaceae (sitowate) reprezentowany w Polsce przez 10 gatunków. W lasach zwykle 4 gatunki. Kosmatka owłosiona [Luzula pilosa (L.) Willd.] – bylina, do 30 cm wysokości, tworząca małe darnie. Liście na brzegach orzęsione, odziomkowe zimotrwałe, równowąskie o szerokości do 10 mm, długie, natomiast łodygowe – węższe i krótsze. Kwiaty ciemnobrunatne, po 1-2 na długich szypułkach są rozmieszaone w rozpierzchłej rozrzutce. Gatunek pospolity w całym kraju, często występuje w borach mieszanych, kwaśnych buczynach i acydofilnych dąbrowach. Kosmatka gajowa [Luzula luzuloides (Lam.) Dandy et Wilmott] tworzy luźne kępki i darnie, jest rośliną wyższą, do 80 cm, ma liście węższe, 3-5 mm szerokości, na brzegach przylegająco orzęsione, a żółtawobiałe kwiaty zebrane po 2-4 w luźnych rozrzutkach. Częsta na południu kraju, zwłaszcza w górach, rośnie przeważnie w kwaśnych buczynach górskich i borach świerkowych. Kosmatka olbrzymia [Luzula sylvatica (Huds.) Gaudin] wyróżnia się wysoką łodygą (do 100 cm) i dużymi liśćmi odziomkowymi o szerokości ponad 10 mm. Gatunek górski z kilkoma stanowiskami na Pomorzu. Jest komponentem runa w borach świerkowych i jodłowych oraz w buczynach. K. licznokwiatowa [Luzula multiflora (Retz.) Lej.] charakteryzuje się rdzawymi lub brązowymi kwiatami gęsto skupionymi po 8-15 na prawie równych i wzniesionych szypułach. Występuje na siedliskach piaszczystych, w murawach i zaroślach oraz w widnych borach sosnowych i lasach liściastych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), (Festuca) – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) reprezentowany w Polsce przez 32 gatunki. Do częstych roślin leśnych należą 4 gatunki. Kostrzewa owcza (Festuca ovina L.) – trawa gęstokępkowa o wysokości do 40 cm i zwykle szarozielonej lub bladozielonej barwie. Liście nitkowate lub szczeciniaste, zwykle szorstkie. Wiecha spłaszczona, wąska, jednostronna, po przekwitnięciu ściągnięta. Pospolity gatunek pionierski występujący w murawach na odlesionych, ubogich glebach piaszczystych oraz w borach sosnowych. Kostrzewa olbrzymia [Festuca gigantea(L.) Vill.] – wysoka, żywo zielona, trawa (do 150 cm), luźnokępkowa o źdźbłach łukowato podnoszących się i szerokich liściach (0,6-1,5 cm). U wylotu pochew liściowych charakterystyczne, wydatne 2 sierpowate uszka. Języczek krótki, ucięty. Wiecha duża (10-40 cm długości), szeroko rozpierzchła. Plewki z długą (do 2 cm), lekko falistą ością. Gatunek charakterystyczny dla związku Alno-Ulmion (lasy łęgowe – olszowe, olszowo-jesionowe i wiązowo-jesionowe). Kostrzewa różnolistna (Festuca heterophylla Lam.) – trawa gęstokępkowa (do 120 cm wysokości) o szczeciniastych, 3-nerwowych blaszkach liściowych na pędach płonnych i płaskich, 7-11-nerwowych blaszkach na pędach generatywnych. Gatunek występujący przeważnie w lasach dębowo-grabowych zachodniej części kraju. Kostrzewa leśna (Festuca altissima All.) – roślina podobna do k. olbrzymiej, od której różni się przede wszystkim brakiem uszek u wylotu pochew i występowaniem porozcinanych języczków. Gatunek charakterystyczny dla związku Fagion (lasy bukowe) i zespołów Dentario enneaphylli-Fagetum (żyzna buczyna sudecka) oraz Galio odorati-Fagetum (żyzna buczyna niżowa). Dość częsty w Karpatach, na Dolnym Śląsku oraz na Pomorzu Zachodnim, a rzadki na północnym wschodzie. Nie występuje w centralnej Polsce.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Valeriana – rodzaj z rodziny Valerinaceae (kozłkowate) reprezentowany w Polsce przez 6 gatunków. Z lasami są związane 3 gatunki. Kozłek lekarski (Valeriana officinalis L.) – okazała dwu- lub wieloletnia roślina z krótkim kłączem pokrytym licznymi korzonkami i wysoką (do 150 cm), bruzdowaną łodygą oraz nieparzysto pierzastodzielnymi liśćmi składającymi się z 7-9 par lancetowatych listków. Kwiaty w baldachokształtnym, gęstym kwiatostanie, drobne, białe lub białoróżowe. Kłącza i korzenie wydzielają charakterystyczny walerianowy zapach. Gatunek charakterystyczny dla związku Filipedendulion (zbiorowiska ziołoroślowe złożone z wysokich bylin, występujące na wilgotnych siedliskach obrzeży olsów i łęgów olszowo-jesionowych, szuwarów, łąk oraz drobnych cieków) i zespołu Valeriano-Filipenduletum (ziołorośla kozłka lekarskiego i wiązówki błotnej). Spotykany na obrzeżach olsów i łęgów olszowo-jesionowych. Kozłek bzowy (aleriana. sambucifolia J. C. Mikan) – okazała bylina (do 150 cm wysokości) o kłączach z długimi, nadziemnymi rozłogami, zakorzeniającymi się na szczytach. Liście różyczkowe 3-5-listkowe, łodygowe – nieparzysto pierzastosieczne z 2-4 parami jajowatolancetowatych, zwykle grubo ząbkowanych, listków bocznych. Kwiaty w baldachokształtnych kwiatostanach, białe, bladoróżowe lub liliowe. Występuje w lasach łęgowych, olszynach, jaworzynach i ziołoroślach. Jest gatunkiem charakterystycznym dla związku Adenostylion alliariae (wysokogórskie ziołorośla i zarośla liściaste związane trwałym przepływem wody). Kozłek. trójlistkowy (Valeriana tripteris L.) – roślina wieloletnia, o pojedynczej łodydze dorastającej do 50 m wysokości, na której osadzone są zwykle 2 lub 3 pary trójsiecznych albo trójdzielnych liści. Liście pędów płonnych i najniższe łodygowe są niepodzielone, przeważnie sercowate. Występuje w Karpatach, rzadziej na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i na Górnym Śląsku. Jest gatunkiem charakterystycznym dla klasy Asplenietea rupestria (zbiorowiska szczelin skalnych w skalistych partiach gór). Rośnie w cienistych lasach i zaroślach liściastych, na glebach wilgotnych i świeżych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Epipactis – rodzaj z rodziny Orchidaceae (storczykowate). W Polsce 8 gatunków, w większości rzadkich. W lasach najczęściej jest spotykany kruszczyk szerokolistny [Epipactis helleborine (L.) Crantz] – bylina kłączowa o wysokości do 100 cm z jajowatymi, siedzącymi liśćmi i kwiatostanami w postaci wydłużonego, luźnego grona. Zewnętrzne działki okwiatu zielonkawe, wewnętrzne różowo nabiegłe. Warżka bez ostrogi, różowawa, podzielona na dwa człony. Okres kwitnienia długi – od czerwca do września. Gatunek charakterystyczny dla klasy Querco-Fagetea (żyzne lasy liściaste – dąbrowy, grądy, buczyny, łęgi). Drugim najczęstszym w Polsce gatunkiem z tego rodzaju jest k. błotny [Epipactis palustris (L.) Crantz]. Charakteryzuje się mocno czerwononabiegłą łodygą, występowaniem 5-10 liści, od jajowatolancetowatych do równowąskolancetowatych i luźnym kwiatostanem złożonym z 8-15 zwisających kwiatów osadzonych na skręconych, czerwonobrunatnych szypułkach, podpartych lancetowatymi (podobnymi do liści) przysadkami. Działki okwiatu brudnozielone, brązowofioletowe lub białe z różowymi smugami. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Caricetalia davallianae i związku Caricion davalliane (eutroficzne młaki niskoturzycowe). Spotkany jest na wilgotnych łąkach oraz w lasach łęgowych ze związku Alno-Padion.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Lythrum – rodzaj z rodziny Lythraceae (krwawnicowate). W Polsce jeden gatunek. Krwawnica pospolita (Lythrum salicaria L.) – okazała roślina wieloletnia, do 150 cm wysokości, z grubym korzeniem i kanciastą łodygą. Liście lancetowate, dolne naprzeciwległe po 3-4 w okółkach; górne skrętoległe. Kwiaty w pozornych okółkach zebranych w gęsty, szczytowy, groniasty kwiatostan. Kielich i kieliszek 6-ząbkowy. Płatki wąskie, fioletowopurpurowe. Okres kwitnienia długi – od czerwca do października. Gatunek charakterystyczny dla związku Filipendulion ulmariae (zbiorowiska ziołoroślowe złożone z wysokich bylin, występujące na wilgotnych siedliskach obrzeży olsów i łęgów olszowo-jesionowych, szuwarów, łąk oraz drobnych cieków) i zespołu Lythro-Filipenduletum ulmariae (ziołorośla wiązówki błotnej ze współpanującą krwawnicą pospolitą).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Dactylis – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) reprezentowany w Polsce przez 2 gatunki. Kupkówka pospolita (Dactylis glomerata L.) – roślina do 150 cm wysokości, bez rozłogów, kępowa lub tworząca darnie. Źdźbła sztywne, szorstkie, liście szarozielone, płaskie, często poprzecznie fałdowane, ostro ząbkowane, o silnie zaznaczonym nerwie pod stronie dolnej. Języczek błoniasty, biały. Wiecha wyprostowana, piramidalna, jednostronna, jej gałązki w górę wzniesione. Kłoski 3-4 kwiatowe, często czerwonawe, skupione na końcach gałązek w zbite pęczki. Plewy zielone lub czerwonawe, nieprzeświecające. Gatunek łąkowy, niekiedy spotykany w lasach liściastych lub borach mieszanych. Kupkówka Aschersona (Dactylis polygama Horv.) różni się od kupkówki pospolitej przede wszystkim bardziej wiotkimi źdźbłami, jasnozielonymi liśćmi, węższą wiechą, luźniejszymi pęczkami kłosków i białawymi, przeświecającymi plewami. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk lasów dębowo-grabowych należących do związku Carpinion betuli.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Holcus – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący około 8 gatunków występujących w strefach klimatu umiarkowanego, reprezentowany w Polsce przez dwa gatunki. Kłosówka miękka (Holcus mollis L.) – trawa o silnie rozwiniętych korzeniach i rozłogach (tworzy zwarte darnie). Pędy generatywne do 80 cm wysokości, nagie lub lekko owłosione, natomiast silnie, aksamitnie owłosione w kolankach. Języczek do 5 mm długości, tępy. Liście płaskie, 3-12 mm szerokości, z krótkimi włoskami lub nagie. Wiecha lekko rozwarta z owłosionymi gałązkami. Kłoski 2-kwiatowe (dolny kwiat obupłciowy, a górny płonny, męski lub zredukowany), białawo zielone do jasnobrązowych, często czerwonawo nabiegłe. Plewka dolna kwiatu płonnego z ością wyraźnie wystającą ponad kłosek. Trawa leśna, częsta w borach mieszanych oraz w kwaśnych dąbrowach z klasy Quercetea robori-petraeae (gatunek charakterystyczny). Kłosówka wełnista (Holcus lanatus L.) różni się od kłosówki miękkiej przede wszystkim brakiem rozłogów (nie tworzy darni tylko kępki), ością nieznacznie wystającą z kłoska i aksamitnie owłosionymi blaszkami liściowymi. Trawa łąkowa, charakterystyczna dla zbiorowisk z klasy Molinio-Arrhenatheretea, czasami spotykana w zniekształconych fitocenozach leśnych, zwłaszcza w pobliżu łąk.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Brachypodium – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlnowate), liczący około 20 gatunków występujących w strefach klimatu umiarkowanego i zwrotnikowego, reprezentowany w Polsce przez dwa gatunki. Kłosownica leśna [ Bachypodium sylvaticum (Huds.) P. Beauv.] – ciemnozielona trawa kępkowa o źdźbłach do 100 cm wysokości, nagich tylko na kolankach gęsto owłosionych. Blaszki liściowe około 7 mm szerokości, zwężające się ku szczytowi, miękko owłosione, z jasnym nerwem po dolnej stronie. Kłos luźny, górą zwisający. Kłoski 6-15-kwiatowe, najniższe osadzone na krótkich gałązkach. Ość plewki dolnej w wyższych kwiatach dłuższa od plewki. Gatunek charakterystyczny dla klasy Querco-Fagetea (żyzne lasy liściaste – dąbrowy, grądy, buczyny, łęgi). Kłosownica pierzasta [Brachypodium pinnatum (L.) P. Beauv.] różni się od kłosownicy leśnej przede wszystkim wyższym wzrostem (do 120 cm), liśćmi bez wyróżniającego się nerwu środkowego, wzniesionym i bardziej zwartym kłosem z kłoskami 8-24-kwiatowymi oraz ością krótszą od plewki dolnej. Gatunek światłożądny, wapieniolubny, przywiązany do siedlisk żyznych i słonecznych, charakterystyczny dla ciepłolubnych muraw z klasy Festuco-Brometea. Występuje także w świetlistych dąbrowach.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 »
Wszystkich stron: 11
