Dział
Rośliny zielne
Ilość znalezionych haseł: 158
(botanika leśna, rośliny zielne) - Aruncus – rodzaj z rodziny Rosaceae (różowate) reprezentowany w polskiej florze przez jeden gatunek. Parzydło leśne (Aruncus sylvestris Kostel.) – dwupienna, okazała bylina o wysokości do 2 m, z dużymi, długoogonkowymi liśćmi, 2- lub 3-krotnie 3-siecznymi. Listki szerokojajowate, na wierzchołku zaostrzone są na brzegach podwójnie, głęboko piłkowane. Liczne, drobne kwiaty, zebrane w wiechowate kwiatostany, mają płatki o barwie kremowej. Kwiatostany żeńskie są luźniejsze od męskich. Gatunek ten ma u nas liczne stanowiska w Karpatach i Sudetach oraz na Lubelszczyźnie i w Górach Świętokrzyskich, poza tym jest rzadki, a brak go na północy, w Wielkopolsce i na Ziemi Lubuskiej. Występuje zwykle w wilgotnych lasach górskich – jaworzynach, buczynach i jedlinach, często też w ziołoroślach nad potokami.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Melica – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate), liczący około 80 gatunków rosnących w strefach umiarkowanych Eurazji i obu Ameryk. W Polsce występuje 5 gatunków rodzimych, z których 2 są roślinami leśnymi. Perłówka zwisła (Melica nutans L.) jest trawą luźnokępkową, o wysokości do 70 cm i źdźbłach prostych lub podnoszących się. Liście, 3-6 mm szerokości, są po dolnej stronie rzadko i krótko owłosione. Języczek krótki, brunatny i ucięty. Dwukwiatowe, zwisające kłoski są zebrane w jednostronne grono. Plewy mają barwę czerwonofioletową. Gatunek pospolity, częsty w lasach liściastych, charakterystyczny dla zbiorowisk z klasy Querco-Fagetea. Perłówka jednokwiatowa (Melica uniflora Retz.) jest także rośliną luźnokępkową, niekiedy wytwarza jednak krótkie rozłogi. Jasnozielone liście są z obu stron szorstkie. Języczek krótki, cylindryczny z ostrym wyrostkiem po przeciwnej stronie blaszki. Kłoski jednokwiatowe zebrane w luźną, skąpokwiatową wiechę. Plewy czerwonofioletowe. Gatunek rzadszy od poprzedniego, występujący na rozproszonych stanowiskach w południowych i zachodnich regionach kraju, głównie w lasach bukowych ze związku Fagion sylvaticae, charakterystyczny dla zespołu żyznej buczyny niżowej Galio odorati-Fagetum.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Trollius – rodzaj z rodziny Ranunculaceae (jaskrowate), liczący około 30 gatunków rosnących w umiarkowanej i arktycznej strefie klimatycznej półkuli północnej, reprezentowany w Polsce przez 2 gatunki. Z lasami jest związany jeden z nich. Pełnik europejski (Trollius europaeus L.) – bylina wysokości do 90 cm o okazałych, żółtych, prawie kulistych kwiatach średnicy około 3 cm, które wyrastają na szczycie łodygi pojedynczo lub po 2-3. Liście odziomkowe na długich ogonkach, dłoniastosieczne, zwykle z 5 trójklapowymi odcinkami, na brzegu piłkowane. Liście łodygowe ku górze coraz mniejsze, mniej podzielone i na krótszych ogonkach, pod kwiatami siedzące. Roślina występująca prawie w całym kraju na rozproszonych stanowiskach. Jest gatunkiem charakterystycznym dla zbiorowisk wilgotnych łąk z rzędu Molnietalia. Rośnie także w wilgotnych lasach, np. w olsach i łęgach jesionowo-olszowych, a także na obrzeżach ciepłolubnych zbiorowisk leśnych i zaroślowych z rzędu Quercetalia pubescentis.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Potentilla – rodzaj z rodziny Rosaceae (różowate), liczący około 500 gatunków występujących głównie w warunkach klimatu umiarkowanego i chłodnego na półkuli północnej, rzadziej na półkuli południowej. W Polsce 29 gatunków, z których jeden jest dość częstą rośliną leśną. Pięciornik biały (Potentilla alba L.) – bylina wysokości do 25 cm, której grube kłącze jest charakterystycznie pokryte ciemnobrunatnymi resztkami przylistków. Liście odziomkowe są dłoniaste, 5-listkowe, osadzone na długich ogonkach. Listki siedzące, jajowatolancetowate, z nielicznymi ząbkami na szczycie, od spodu i na brzegach srebrzysto owłosione. Pędy kwiatonośne, 2-3-kwiatowe, zwykle krótsze od liści odziomkowych, skąpo ulistnione. Kwiaty 5-krotne, o dość dużych odwrotniejajowatych, białych płatkach. Gatunek charakterystyczny dla świetlistych dąbrów ze związku Potentillo albae-Quercion petraeae.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Primula – rodzaj z rodziny Primulaceae (pierwiosnkowate) liczący około 400 gatunków, w większości górskich, występujących w Eurazji, północno-wschodniej Afryce oraz w Ameryce Południowej. W Polsce 7 gatunków (w tym 2 wymarłe), z których 2 są dość częstymi roślinami na terenach leśnych. Pierwiosnek lekarski (Primula veris L.) – bylina dorastająca do 40 cm wysokości, o liściach zebranych w różyczkę, jajowatych lub podłużnych, charakterystycznie pomarszczonych, na brzegu falistych, karbowanoząbkowanych, spodem delikatnie owłosionych. Kwiaty w baldaszkowatych kwiatostanach osadzonych na szczycie bezlistnej łodygi. Kielich luźno otaczający rurkę korony, dzwonkowaty i rozdęty, z ostrymi łatkami. Korona złocistożółta z 5 pomarańczowymi plamkami w gardzieli. Gatunek charakterystyczny dla ciepłolubnych zbiorowisk zaroślowych i leśnych z rzędu Quercetalia pubescentis. Często występuje także w murawach kserotermicznych i na łąkach. Pierwiosnek wyniosły [Primula elatior (L.) Hill] ma kwiaty bladożółte z pomarańczowym pierścieniem w gardzieli oraz kielich ściśle przylegający do rurki korony. Jest rośliną pospolitą na południu Polski, zwłaszcza w górach, natomiast rzadką w środkowej części kraju, np. w Wielkopolsce. Nie występuje w regionach północnych. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk z rzędu Fagetalia sylvaticae, stosunkowo najczęściej rośnie w górskich lasach łęgowych. Ponadto w górach jest częstym składnikiem wilgotnych łąk oraz ziołorośli.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Matteucia – rodzaj z rodziny Woodsiaceae (rozrzutkowate) liczący 2 lub 3 gatunki występujące na półkuli północnej. W Polsce jeden gatunek. Pióropusznik strusi [Matteucia struthiopteris (L.) Tod.] – wieloletnia, okazała paproć osiągająca wysokość do 170 cm. Kłącza proste z licznymi długimi rozłogami. Liście zróżnicowane na asymilacyjne i zarodnionośne. Pierwsze z nich są skupione w rozetach i mają podwójnie pierzaste blaszki, w zarysie lancetowate. Ogonek krótki, a oś liścia z wyraźną bruzdą. Odcinki pierwszego rzędu ustawione zwykle naprzemianlegle. Odcinki drugiego rzędu całobrzegie, płytko karbowane. Liście zarodnionośne wyrastają ze środka rozety, są sztywne, pojedynczo pierzaste, z wałeczkowatymi odcinkami, początkowo zielone, później ciemnobrunatne. Gatunek dość rzadki o rozproszonych stanowiskach na niżu i w niższych położeniach górskich. Często uprawiany i niekiedy dziczejący. Rośnie w miejscach wilgotnych, np. nad brzegami rzek i strumieni, przy źródliskach itp. Charakterystyczny dla zbiorowisk lasów łęgowych ze związku Alno-Ulmion.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Adoxa – rodzaj z rodziny Adoxaceae (piżmaczkowate) reprezentowanej w Polsce przez jeden gatunek. Piżmaczek wiosenny (Adoxa moschatellina L.) – wczesnowiosenna, drobna, do 10 cm wysokości, bylina z pełzającymi, mięsistymi kłączami wydającymi nitkowate rozłogi. Liście odziomkowe (jeden lub kilka), długoogonkowe, podwójnie 3-dzielne, o odcinkach nierówno klapowanych. Na łodygach kwiatonośnych liście są naprzeciwległe i mają krótsze ogonki. Kwiaty zebrane w szczytowe główki, zwykle po 5, z których wierzchołkowy jest 4-krotny, a boczne 5-krotne. Korona zrosłopłatkowa, żółtawozielona. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk z rzędu Fagetalia sylvaticae (żyzne i średnio żyzne lasy liściaste – łęgi, grądy, buczyny i żyzne jedliny, zboczowe lasy lipowo-jaworowe).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Aegopodium – rodzaj z rodziny Apiaceae (baldaszkowate, selerowate), liczący 5 gatunków występujących w Eurazji. W Polsce jeden gatunek. Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria L.) – bylina kłączowa z podziemnymi rozłogami, o bruzdowanej i pustej łodydze dorastającej do 100 cm wysokości. Liście odziomkowe duże, podwójnie 3-listkowe, górne – pojedynczo 3-dzielne, osadzone na ogonkach rozszerzających się w pochwę. Listki boczne krótkoogonkowe, jajowate, na brzegu nierówno piłkowane. Kwiaty drobne, białe zebrane w 10-25-promieniowe baldachy bez pokryw i pokrywek. Gatunek pospolity w całym kraju, występuje na żyznych, zasobnych w azot glebach, w zaroślach, lasach liściastych i zbiorowiskach okrajkowych. Ponadto jest częsty na siedliskach ruderalnych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Tussilago – rodzaj z rodziny Asteraceae (złożone, astrowate), liczący 15 gatunków występujących na półkuli północnej. W Polsce jeden gatunek. Podbiał pospolity (Tussilago farfara L.) – bylina z cienkim pełzającym kłączem, osiągająca wysokość do 30 cm. Pędy kwiatonośne rozwijają się wczesną wiosną i są okryte jajwatolancetowatymi, purpurowofioletowymi, łuskowatymi liśćmi. Koszyczek pojedynczy, w czasie kwitnienia i tuż po kwitnieniu zwisły, podczas owocowania – wyprostowany. Kwiaty żółte, brzeżne języczkowate (słupkowe), a wewnętrzne – rurkowate (obupłciowe lub płonne). Liście okrągławosercowate, na brzegu nierówno ząbkowane. Blaszki z wierzchu początkowo pajęczynowato owłosione, od spodu pokryte trwałym, białym kutnerem. Pospolita roślina w całej Polsce, występuje często na odsłoniętych glebach gliniastych, na zboczach ulegających erozji, nad brzegami wód, w wilgotnych zaroślach, na obrzeżach lasów, a także na siedliskach antropogenicznych (nasypy, wykopy itp.).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Homogyne – rodzaj z rodziny Asteraceae (złożone, astrowate) reprezentowany w Polsce przez jeden gatunek. Podbiałek alpejski [Homogyne alpina (L.) Cass.] – bylina o grubym kłączu z licznymi rozłogami, osiągająca wysokość do 30 cm. Liście zimotrwałe, odziomkowe skórzaste i błyszczące, długoogonkowe, o blaszce okrągławej, na brzegu głęboko karbowanej. Na pędzie kwiatonośnym występują nieliczne liście łuskowate. Jest on zakończony jednym koszyczkiem z różowymi lub brudnoczerwonymi kwiatami rurkowymi. Gatunek górski, częsty w Karpatach i Sudetach, charakterystyczny dla borów świerkowych ze związku Vaccinio-Piceion.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Blechnum – rodzaj z rodziny Blechnaceae (podrzeniowate), liczący około 150-200 gatunków rozmieszczonych kosmopolitycznie w różnych rejonach świata. W Polsce jeden gatunek. Podrzeń żebrowiec [Blechnum spicant (L.) Roth.] – paproć o skośnym kłączu i liściach skupionych w rozetę, wyraźnie zróżnicowanych na asymilacyjne i zarodnionośne. Pierwsze z nich, o długości do 70 cm, są zimotrwałe, pojedynczo pierzaste z odcinkami równowąskimi i całobrzegimi, ciemnozielone, skórzaste i błyszczące. Nerwy rozgałęziają się widlasto. Liście zarodnionośne wyrastają ze środka rozety, są dłuższe od asymilacyjnych, sztywne i składają się z wąskich odcinków o podwiniętych brzegach. Mają brunatne osadki, a blaszki dość szybko przebarwiają się z koloru zielonego na brunatny. Gatunek częsty w górach, rzadszy w innych rejonach południowej części kraju i rzadki na pozostałym obszarze. Rośnie przeważnie w cienistych borach świerkowych i jodłowych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Fragaria – rodzaj z rodziny Rosaceae (różowate), liczący około 50 gatunków rozmieszczonych w Eurazji i obu Amerykach. W Polsce jest reprezentowany przez 3 gatunki. Poziomka pospolita (Fragaria vesca L.) – bylina wysokości do 30 cm, o korzeniach z długimi, ukorzeniającymi się w węzłach rozłogami. Liście 3-listkowe, odziomkowe długoogonkowe, górne siedzące. Listki siedzące, jajowatorombowe, na brzegach piłkowane, spodem jedwabisto owłosione. Kwiaty białe, kielich dwukółkowy. Owoc zbiorowy – wieloorzeszkowy (liczne zalążnie przekształcają się w drobne orzeszki osadzone pojedynczo na silnie rozwiniętym, mięsistym i soczystym, wypukłym dnie kwiatowym, przybierającym czerwoną barwę). Działki kielicha odstające lub odgięte od kielicha. Pospolity gatunek miejsc prześwietlonych w różnych zbiorowiskach leśnych, zwłaszcza na obrzeżach lasów i na zrębach, charakterystyczny dla zespołów porębowych z klasy Epilobietalia angustifolii. Roślinami rzadszymi są dwa pozostałe gatunki rodzime. Poziomka twardawa (Fragaria viridis Duchesne) różni się od p. pospolitej przede wszystkim bardzo krótkimi rozłogami i silniej owłosionymi listkami z ząbkami lekko zagiętymi ku górze (szczytowy znacznie mniejszy od sąsiednich). Poziomka wysoka (Fragaria moschata Duchesne) ma kwiatostan wyraźnie wyższy od liści i wszystkie listki krótkoogonkowe o ząbku szczytowym nieznacznie mniejszym niż boczne. Działki kielicha odstające od owocu.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Milium – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate), z jednym przedstawicielem we florze Polski. Prosownica rozpierzchła (Milium effusum L.) – trawa wysoka, do 120 cm, z podziemnymi, czołgającymi się rozłogami. Liście liściowe 5-18 mm szerokości, najszersze w połowie długości, nagie, błyszczące z szorstkim brzegiem. Języczek 5-8 mm długości, tępy i porozrywany. Wiecha duża, do 30 cm długości, bardzo luźna, niekiedy na szczycie przegięta. Kłoski drobne, owalne, bezostne, jasnozielone lub fioletowo nabiegłe. Roślina cienioznośna, częsta w żyznych i cienistych lasach liściastych. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Fagetalia sylvaticae (żyzne i średnio żyzne lasy liściaste – łęgi, grądy, buczyny i żyzne jedliny, zboczowe lasy lipowo-jaworowe).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Veronica – rodzaj z rodziny Scrophulariaceae (trędownikowate),liczący około 180-250 gatunków, występujących głównie w strefie klimatu umiarkowanego Eurazji. W Polsce 25 gatunków, z których 2 są pospolitymi roślinami na terenach leśnych. Przetacznik leśny (Veronica officinalis L.) – drobna bylina o łodydze płożącej, zakorzeniającej się w węzłach i wznoszącej się na wysokość do 20 cm. Cała gęsto owłosiona. Liście naprzeciwległe, odwrotniejajowate lub eliptyczne, zwężone w krótki ogonek, na brzegu karbowano piłkowane. Kwiaty na krótkich szypułkach, w wielokwiatowych, wzniesionych gronach wyrastających z kątów liści. Korona bladoliliowa z ciemniejszymi żyłkami. Roślina częsta na glebach piaszczystych i kwaśnych, między innymi w borach mieszanych, kwaśnych dąbrowach i acydofilnych buczynach, ponadto na zrębach, przy drogach i na brzegach lasu. Przetacznik ożankowy (Veronica chamaedrys L.) – bylina o długich, cienkich rozłogach, wysokości do 30 cm i pokładającej się, a w górnej części wzniesionej łodydze z charakterystycznymi dwoma rzędami miękkich włosków. Liście siedzące, koliste lub jajowate, w nasadzie sercowate, na brzegu karbowane lub piłkowane, niekiedy wrębne. Kwiaty w luźnych gronach wyrastających z kątów górnych liści. Korona błękitna. Gatunek powszechny na łąkach śródleśnych, w zaroślach na brzegach lasu, w borach mieszanych i w kwaśnych dąbrowach.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 »
Wszystkich stron: 11
