Dział
Rośliny zielne
Ilość znalezionych haseł: 158
(botanika leśna, rośliny zielne), Melampyrum – rodzaj z rodziny Scrophulariaceae (trędownikowate), liczący około 20 półpasożytniczych gatunków, występujących na półkuli północnej. W Polsce 8 gatunków dziko rosnących, z których 2 są częstymi roślinami leśnymi. Pszeniec zwyczajny (Melampyrum pratense L.) jest rośliną roczną wysokości do 30 cm, ze słabo rozwiniętym systemem korzeniowym i pojedynczą lub rozgałęzioną, w górze z rzadka owłosioną łodygą. Liście naprzeciwległe, lancetowate lub prawie równowąskie. Kwiaty w szczytowym jednostronnym gronie, grzbieciste, o rurce białej i żółtej, 2-wargowej koronie. Przysadki podobne do liści, w górze ząbkowane lub wrębne. Gatunek częsty w borach sosnowych i kwaśnych dąbrowach, charakterystyczny dla zbiorowisk z klasy Vaccinio-Piceetea. Pszeniec gajowy (Melampyrum nemorosum L.) jest rośliną wyższą (do 50 cm) o owłosionej, gałęzistej łodydze i z szerszymi, jajowatolencetowatymi liśćmi. Korona kwiatu żółta, a jej rurka – czerwonożółta. Przysadki charakterystycznie fioletowo zabarwione, nieregularnie głęboko ząbkowane. Roślina dość częsta w lasach liściastych, między innymi w grądach i dąbrowach, a także w zbiorowiskach okrajkowych na brzegach lasów.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Drosera – rodzaj z rodziny Droseraceae (rosiczkowate), liczący około 80 mięsożernych gatunków, rozmieszczonych kosmopolitycznie. W Polsce 4 gatunki. Rosiczka okrągłolistna (Drosera rotundifolia L.) jest drobną byliną o liściach kolistych, długoogonkowych, zebranych w różyczkę. Blaszki pokryte włoskami gruczołowymi, wydzielającymi kleistą ciecz, dzięki której są zatrzymywane bardzo drobne zwierzęta, zwykle owady. Kwiaty w pozornych gronach osadzonych na szczycie bezlistnego pędu, 5-krotne, o białych płatkach. Gatunek typowy dla zbiorowisk torfowisk wysokich, charakterystyczny dla klasy Oxycocco-Sphagnetea. Częsty także w borach bagiennych. Trzy pozostałe krajowe rosiczki mają liście o blaszce łopatkowatej lub odwrotniesercowatej, stopniowo zwężające się w okonek i nieco wzniesione. U rosiczki pośredniej (Drosera intermedia Hayne) pęd kwiatowy wyrasta bocznie i w czasie kwitnienia niewiele przewyższa liście, które są klinowato odwrotniejajowate. Rosiczka długolistna (Drosera anglica Huds.) ma kwiatostan szczytowy i liście o wąskich, łopatkowatych blaszkach. Rosiczka owalna (Drosera ×obovata Mert. et W. D. J. Koch) jest mieszańcem o cechach pośrednich między r. długolistną i r. okrągłolistną.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Cardamine – rodzaj z rodziny Brassicaceae (krzyżowe, kapustowate), liczący około 130 gatunków występujących w umiarkowanych strefach klimatycznych całego świata. W Polsce rośnie dziko 10 gatunków, z tego jeden jest częstą rośliną w łęgach olszowych i jesionowo-olszowych. Rzeżucha gorzka (Cardamine amara L.) – bylina wysokości do 30 cm, o pełzających kłączach z rozłogami. Łodyga pełna, kanciasta i bruzdowana, prawie naga, jedynie w dolnej części owłosiona. Liście tylko na łodydze (brak różyczek), skrętoległe, nieparzysto pierzastosieczne o odcinkach kolistojajowatych, zatokowo i ostro ząbkowanych. Kwiaty w szczytowych gronach. Płatki białe, pręciki fioletowe. Gatunek związany z siedliskami o ruchomej wodzie, takimi jak: brzegi strumieni, źródliska itp.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Pulsatilla – rodzaj z rodziny Ranunculaceae (jaskrowate), liczący około 30 gatunków występujących w umiarkowanej strefie klimatycznej półkuli północnej. W Polsce 6 gatunków. W nizinnej części kraju stosunkowo najczęstsza jest sasanka łąkowa [Pulsatilla pratensis (L.) Mill.]. Bylina ta osiąga wysokość do 25 cm w czasie kwitnienia i do 45 cm w okresie owocowania. W całości jest pokryta białymi, jedwabistymi włoskami. W górnej części łodygi znajduje się okółek 3 głęboko podzielonych na wąskie łatki, siedzących liści, a w dolnej – 2-4-krotnie pierzastych, osadzonych na długich ogonkach. Kwiaty zwisłe, dzwonkowate, z obu stron purpurowofioletowe. Gatunek rosnący zwykle w zbiorowiskach ciepłolubnych muraw z klasy Festuco-Brometea, czasami także w widnych borach sosnowych. W wyższych partiach gór (Karkonoszy, Babiej Góry i Tatr) dość częsta jest sasanka alpejska (Pulsatilla alba Rchb.) o charakterystycznych działkach okwiatu, od wewnątrz białych, a po stronie zewnętrznej – niebieskawofioletowych
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Mycelis – rodzaj z rodziny Asteraceae (złożone, astrowate), reprezentowany w Polsce przez jeden gatunek. Sałatnik leśny [Mycelis muralis (L.) Dumort.] – bylina do 80 cm wysokości o wzniesionej, sinozielonej, wewnątrz pustej łodydze. Liście skrętoległe, przerywano pierzastodzielne, zwężone w oskrzydlony ogonek, w nasadzie strzałkowato obejmujące łodygę. Odcinek szczytowy blaszki większy od pozostałych, trójkątnosercowaty. Koszyczki w luźnych wiechach, 5-kwiatowe, na cienkich gałązkach. Kwiaty jasnożółte, wszystkie języczkowate. Roślina częsta w lasach liściastych – grądach, buczynach, kwaśnych dąbrowach, a także w borach mieszanych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Trientalis – rodzaj z rodziny Primulaceae (pierwiosnkowate) reprezentowany w Polsce przez jeden gatunek. Siódmaczek leśny (Trientalis europaea L.) – delikatna bylina o nitkowatych, białych kłączach, łodydze pojedynczej, prostej i cienkiej, wysokości do 20 cm, w górze z okółkiem, niejednakowej wielkości, przeważnie 7 odwrotniejajowatych lub eliptycznych, krótko zaostrzonych liści, zwężonych u nasady. Kwiaty białe, zwykle po 2 na długich i cienkich szypułkach wyrastających ze szczytu łodygi. Korona zwykle 7-płatkowa, czasami z mniejszą lub większą liczbą płatków. Gatunek pospolity w zbiorowiskach borów sosnowych i świerkowych, charakterystyczny dla klasy Vaccionio-Piceetea oraz regionalnie dla zespołu górnoreglowej świerczyny sudeckiej Calamagrostio villosae-Piceetum.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Equisetum – jedyny rodzaj w rodzinie Equisetaceae (skrzypowate), a jednocześnie całej podgromady (Sphenophytina), liczący około 30 gatunków. W Polsce 10 gatunków. W lasach najczęściej występuje skrzyp leśny (Equisetum sylvaticum L.). Jest to bylina, do 50 cm wysokości, o pędach zarodnionośnych początkowo bezzieleniowych, zwykle jasnobrązowych, które później nie zamierają, lecz po dojrzeniu zarodników zielenieją i rozgałęziają się. Pędy asymilacyjne jasnozielone, wiotkie, z 10-14 żebrami, na których występują dwa szeregi brodawek. Odgałęzienia boczne są wielokrotnie członowane i mocno rozgałęzione, zwisające. Gatunek częsty w żyznych, wilgotnych i cienistych lasach liściastych, głównie łęgowych ze związku Alno-Ulmion oraz w innych zbiorowiskach leśnych, głównie w miejscach wysięku wód lub na glebach o wysokim poziomie ruchomej wody gruntowej. Do rzadszych skrzypów rosnących w lasach należy s. olbrzymi (Equisetum telmateia Ehrh.) o głęboko zagłębionym podziemnym kłączu i pędach zróżnicowanych na wiosenne (bezzieleniowe, nierozgałęzione, z kłosem zarodnionośnym na szczycie, zamierające po wysypaniu zarodników) oraz letnie – duże, dorastające nawet do 2 m wysokości, w węzłach z zielonymi, nierozgałęzionymi i członowanymi, 4-żebrowymi odgałęzieniami bocznymi. Roślina częsta na południu Polski, zwłaszcza w Karpatach, poza tym występuje na rozproszonych stanowiskach w północnej i zachodniej części kraju. Rośnie przeważnie w lasach łęgowych ze związku Alno-Ulmion i jest gatunkiem charakterystycznym dla zespołu podgórskiego łęgu jesionowego Carici remotae-Fraxinetum.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Deschampsia – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący około 40 gatunków w Eurazji i w Ameryce Północnej. W Polsce 2 gatunki (ponadto jeden wymarły). Śmiałek pogięty [Deschampsia flexousa (L.) Trin.] – trawa luźnokępkowa o gładkich i prostych źdźbłach, liściach szczeciniastych, podłużnie zrośniętych (na przekroju owalnych), lekko rynienkowatych, barwy szarozielonej lub ciemnozielonej. Języczek dość krótki, owalny. Wiecha z delikatnymi, zwykle falisto pogiętymi, czerwonawo nabiegłymi gałązkami. Kłoski drobne, 2-kwiatowe, jasnobrunatnofiołkowe. Plewka dolna z ością kolankowato przegiętą, znacznie dłuższą od kłoska. Gatunek pospolity na kwaśnych glebach, w borach sosnowych i świerkowych oraz w ubogich buczynach. Śmiałek darniowy [Deschampsia caespitosa (L.) P. Beauv.] jest wysoką (nawet do 2 m) trawą tworzącą zwarte kępy o źdźbłach sztywnych i liściach płaskich (2-5 mm szerokości), na górnej stronie ostro żeberkowanych. Języczek długi, ostry i białawy. Wiecha duża (do 20 cm długości), rozpierzchła z nitkowato cienkimi szorstkimi gałązkami. Kłoski drobne, srebrzyste, 2-3-kwiatowe. Ość plewki dolnej prosta i krótka. Roślina siedlisk wilgotnych o dużej skali ekologiczno-socjologicznej. Charakterystyczna dla zbiorowisk użytków zielonych z rzędu Molinietalia caeruleae. Częsta w olsach, zwłaszcza w fitocenozach tych lasów powstałych przez zalesienie łąk.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Galanthus – rodzaj z rodziny Amaryllidaceae (amarylkowate) liczący około 10 gatunków w Europie, na Kaukazie, w Azji Mniejszej oraz na Wyżynie Irańskiej. W Polsce jest reprezentowany przez jeden gatunek. Śnieżyczka. przebiśnieg (Galanthus nivalis L.) – wczesnowiosenna bylina cebulowa z dwoma, rzadziej trzema liśćmi odziomkowymi o sinozielonych, równowąskich i rynienkowatych blaszkach. Na wierzchołku łodygi jeden zwisający kwiat, którego szypułka znajduje się w kącie zielonej pochewki powstałej przez zrośnięcie się podsadek. Działki okwiatu (3+3) białe, zróżnicowane pod względem długości, wewnętrzne, z zielonymi plamkami na brzegu, krótsze od zewnętrznych, jednolicie zabarwionych. Naturalne miejsca występowania śnieżyczki są skupione głównie w południowej części kraju (bez rejonów wysuniętych najbardziej na zachód). Wiele jej stanowisk ma charakter antropogeniczny. Dziko rośnie zwykle w żyznych lasach liściastych, grądach i buczynach.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Senecio – rodzaj z rodziny Asteraceae (złożone, astrowate), jeden z najliczniejszych wśród okrytozalążkowych, liczący około 2000-3000 gatunków występujących na całym świecie. W Polsce 23 gatunki dziko rosnące (w tym jeden wymarły). W dolnoreglowych żyznych lasach górskich częstym przedstawicielem tego rodzaju jest starzec jajowaty [Senecio ovatus (P. Gertn. , B. Mey. et Sherb.) Willd.; syn. Senecio fuchsii C. C. Gmel. i Seecio nemorensis L. subsp. fuchsii (C. C. Gmel.) Čelak.], o dawnej nazwie polskiej – starzec Fuchsa lub starzec gajowy podgatunek Fuchsa. Roślina ta ma pionowe kłącza i łodygę do 150 cm wysokości, przeważnie nagą i czerwonobrunatnie zabarwioną. Liście są szeroko- lub wąskolancetowate, brzegiem piłkowane, środkowe i górne zwężające się w nasadzie i zbiegające w wąsko oskrzydlony ogonek. Koszyczki zebrane w luźnych podbaldachach. Kwiaty żółte, brzeżne języczkowate, płonne lub żeńskie, a środkowe – rurkowate i obupłciowe. W całym kraju pospolitymi roślinami siedlisk piaszczystych i miejsc otwartych (zręby, brzegi lasów, nieużytki itp.) są: s. leśny (Senecio sylvaticus L.), starzec wiosenny (Senecio vernalis Waldst. et Kit.) i starzec Jakubek (Senecio jacobea L.).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Bromus – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) reprezentowany przez 6 gatunków dziko rosnących. Rośliną leśną jest przede wszystkim stokłosa Benekena [Bromus benekenii (Lange.) Trimen.] – roślina gęstokępkowa, wysokości do 150 cm, szarozielona o dobrze wykształconych ostrogach, blaszkach lancetowatych, krótko owłosionych oraz charakterystycznie jednostronnie zwisających wiechach. Kłoski 6-8-kwiatowe, plewki dolne z prostą ością 2-9 mm długości. Gatunek występujący w rozproszeniu prawie na całym niżu, a w górach po regiel dolny. Jest składnikiem runa w żyznych lasach liściastych, głównie w buczynach i grądach.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Chaerophyllum – rodzaj z rodziny Apiaceae (baldaszkowate, selerowate) reprezentowany w Polsce przez 4 dziko rosnące gatunki w tym 3 leśne. Świerząbek gajowy ( Chaerophyllum temulum L.) – roślina roczna lub dwuletnia o łodydze do 120 cm, kanciastej u nasady, szorstko owłosionej i ciemnoczerwono plamistej, zgrubiałej pod węzłami. Liście szarozielone podwójne pierzaste; listki jajowate, pierzastowrębne o łatkach szerokojajowatych, z krótkim ostrzem na szczycie. Baldachy 6-12-szypułowe, przed zakwitaniem zwisłe. Pokryw brak. Płatki białe, głęboko i sercowato wycięte. Gatunek pospolity na brzegach lasów liściastych, charakterystyczny dla zespołu okrajkowego Alliario-Chaerophylletum temuli i wyróżniający grąd środkowoeuropejski (Galio sylvatici-Carpinetum). Świerząbek orzęsiony (Chaerophyllum hirsutum L.) ma łodygę obłą, szorstko owłosioną, niezgrubianą pod węzłami oraz liście 2-3-krotnie pierzastodzielne o odcinkach ostatniego rzędu zaostrzonych i ostro ząbkowanych. Kwiaty białe, różowawe lub różowe. Roślina częsta na południu kraju, zwłaszcza w górach, rzadsza na północy. Nie występuje w centralnej Polsce. Rośnie zwykle w lasach łęgowych w dolinach górskich potoków i rzek. Świerząbek korzenny (Chaerophyllum aromaticum L.) jest okazałą byliną (do 200 cm wysokości) o łodydze w dole szczeciniasto owłosionej, dużych liściach, 2-3-krotnie złożonych, z eliptycznymi lub odwrotniejajowatymi odcinkami ostatniego rzędu. Kwiaty białe. Gatunek częsty w południowych i północno-wschodnich regionach kraju. Występuje w lasach łęgowych ze związku Alno-Padion, zwykle na ich obrzeżach, a także w zbiorowiskach nitrofilnych bylin, często na peryferiach osiedli, przydrożach i wzdłuż rowów.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 »
Wszystkich stron: 11
