Dział
Rośliny zielne
Ilość znalezionych haseł: 158
(botanika leśna, rośliny zielne), Oxalis – rodzaj z rodziny szczawikowatych (Oxalidaceae), do którego należy około 500 gatunków, często o kosmopolitycznym rozmieszczeniu geograficznym, w większości występujących w południowej Afryce i Ameryce Południowej. W Polsce jeden gatunek dziko rosnący i trzy obce, trwale zadomowione. Sz.czawik zajęczy (Oxalis acetosella L.) – drobna bylina o cienkich pełzających, łuskowatych kłączach. Liście bardzo charakterystyczne, 3-listkowe, długoogonkowe. Listki odwrotnie sercowate. Kwiaty 5-krotne, pojedyncze, osadzone na długich szypułkach z 2 podkwiatkami, płatki białe z różowymi paskami i żółtymi plamkami u nasady. Częsty gatunek w różnych zbiorowiskach leśnych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Corynephorus – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący 4 gatunki występujące w Europie. W Polsce jeden gatunek. Szczotlicha siwa [Corynephorus canescens (L.) P. Beauv.] – trwała trawa, 10-30 cm wysokości, szarozielona, o budowie kseromorficznej i silnie rozwiniętym systemie korzeniowym, tworząca kuliste zbite kępy, przypominające szczotki. Liście szydlasto zwinięte, sztywne, ostro zakończone, na pędach kwiatowych krótkie. Wiecha ścieśniona, jedynie w czasie kwitnienia rozpierzchła. Pospolita roślina na niżu, pionierska na siedliskach jałowych piasków. Charakterystyczna dla muraw z klasy Koelerio glaucae-Corynephoretea canescentis. Główny komponent zespołu Spergulo-Corynephretum (murawy szczotlichowe).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Mercurialis – rodzaj z rodziny Euphorbiaceae (wilczomleczowate) liczący 8 gatunków rozmieszczonych w obszarze śródziemnomorskim oraz w strefie umiarkowanej Eurazji. W Polsce jeden gatunek. Szczyr trwały (Mercurialis perenis L.) – bylina o pełzającym kłączu, wydającym rozłogi do 30 cm długości. Łodyga pojedyncza, wysoko ulistniona, liście naprzeciwległe, jajowatolancetowate o brzegu karbowano-ząbkowanym. Roślina dwupienna, kwiaty w kłosach, drobne zielone lub żółtawozielone. Kwitnie w kwietniu i maju. Jest gatunkiem charakterystycznym dla rzędu Fagetalia sylvaticae (żyzne i średnio żyzne lasy liściaste – łęgi, grądy, buczyny i żyzne jedliny, zboczowe lasy lipowo-jaworowe) i wyróżniającym zbiorowisko buczyny szczyrowej (Fagus sylvatica-Mercurialis perennis).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Lysimachia – rodzaj z rodziny Primulaceae (pierwiosnkowate) liczący 4 gatunki bylin we florze Polski. Wszystkie występują w lasach, przeważnie w zbiorowiskach łęgowych ze związku Alno-Padion. Tojeść pospolita (Lysimachia vulgaris L.) jest wśród nich rośliną najwyższą (do 120 cm) o prostej, obłej lub 4-bocznej łodydze. Liście osadzone w 2-4 okółkach, krótkoogonkowe lub siedzące, podłużnielancetowate lub podłużnie jajowate, ostre, czasem z czarnymi kropkami, spodem bladozielone, delikatnie omszone. Kwiaty w wiechowatych, szczytowych kwiatostanach, żółte. Tojeść gajowa (Lysimachia nemorum L.) ma wszystkie części nagie, łodygi płożące lub podnoszące się do wysokości 50 cm, liście jajowate lub jajowatosercowate, a złocistożółte kwiaty – wyrastające z kątów liści na bardzo cienkich szypułkach. Występuje głównie na południu kraju, w Karpatach i Sudetach oraz na ich przedpolu, a ponadto często także na Pojezierzu Kaszubski. W pozostałych rejonach jest rzadka. Tojeść rozesłana ( Lysimachia nummularia L.) wyróżnia się płożącą łodygą, prawie kolistymi, czerwono kropkowanymi liśćmi oraz brunatno nakrapianymi wewnętrznymi powierzchniami żółtych płatków korony. Tojeść bukietowa ( Lysimachia thyrsiflora L.) charakteryzuje się lancetowatymi, od spodu owłosionymi liśćmi i drobnymi kwiatami zebranymi w kuliste lub wydłużone, gęste grona wyrastające z kątów liści.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Scrophularia – rodzaj z rodziny Scrophulariaceae (trędownikowate), reprezentowany przez w polskiej florze przez 3 gatunki. W lasach najczęściej występuje trędownik bulwiasty ( Scrophulari nodosa L.). Jest to wysoka (do 120 cm) bylina, której kłącza mają bulwkowate zgrubienia (stąd nazwa gatunkowa). Łodyga naga, ostro 4-kanciasta, w nasadzie zgrubiała. Liście naprzeciwległe, podłużniejajowate, u nasady sercowate lub klinowato zwężone w ogonek. Kwiaty o brunatnoczerwonych, beczułkowatych koronach są zebrane w szczytowe wiechy. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Fagetalia sylvaticae (żyzne i średnio żyzne lasy liściaste – łęgi, grądy, buczyny i żyzne jedliny, zboczowe lasy lipowo-jaworowe).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Anthriscus rodzaj z rodziny Apiaceae (baldaszkowate, selerowate) reprezentowany w Polsce przez 2 gatunki dziko rosnące, z których jeden często występuje na terenach leśnych. Trybula leśna [Anthriscus sylvestris (L.) Hoffm.] jest wysoką (do 150 cm) byliną, o nabrzmiałej, w dole owłosionej, łodydze, liściach podwójnie lub potrójnie 3-dzielnych, owłosionych wzdłuż nerwów, i 6-15-szypułowych baldachach. Pokryw brak. Płatki białe o płytkim, sercowatym wycięciu. Gatunek nitrofilny, pospolity na brzegach żyznych lasów liściastych, tworzący zbiorowisko Anthriscetum sylvestris.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Calamgrostis – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący 150-200 gatunków występujących na całym świecie, z wyjątkiem obszarów o klimacie tropikalnym. W Polsce 8 gatunków. Cztery z nich są pospolitymi roślinami występującymi w lasach. Trzcinnik piaskowy [Calamgrostis epigejos (L.) Roth] – wysoka (do 150 cm), tworząca łany, szarozielona trawa z licznymi długimi rozłogami. Liście do 70 cm długości, płaskie (do 1 cm szerokości), obustronnie szorstkie, na brzegach ostre. Języczek do 9 mm długości, tępy, czasami porozrywany. Wiecha początkowo szeroka, a po przekwitnięciu wąska, 20-30 cm długości. Kłoski (jednokwiatowe, jak u wszystkich trzcinników) zielone lub z odcieniem fioletowym. Ość nie wystaje z kłoska. Gatunek o szerokiej skali socjologiczno-ekologicznej, rośnie często bujnie na porębach i nieużytkach, w lasach zwykle w fitocenozach antropogenicznie zniekształconych. Jego masowy pojaw jest świadectwem degeneracji lasu, tzw. cespityzacji. Trzcinnik leśny [Calamgrostis arundinacea (L.) Roth.] – żywozielona trawa kępkowa, dorastająca do 120 cm wysokości o liściach płaskich i szorstkich, po górnej stronie matowych, a od dołu lśniących. Języczek 2-3 mm długości, postrzępiony. Wiecha do 20 cm długości, wąska, po przekwitnieniu ścieśniona. Kłoski żółtawe lub fioletowawe z pędzelkowato owłosionym zakończeniem osadki. Oś mocno zgięta, wyrastająca poniżej połowy plewki, do 7 mm długości, wystaje z kłoska. Roślina częsta w kwaśnych dąbrowach. Trzcinnik lancetowaty [ Calamgrostis canescens (Weber) Roth] – trawa luźnokępkowa (do 120 cm wysokości), o jasnozielonych lub zielonych, płaskich, obustronnie szorstkich liściach, niekiedy rynienkowato zwiniętych. Języczek 2-4 mm długi, niekiedy poprzerywany. Wiecha górą zwisająca, wąska. Kłoski wąskie, lancetowate, zwykle ciemnofioletowe, rzadziej żółtawe. Ość tylko nieznacznie dłuższa od kłoska. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk olsów i zarośli łozowych z klasy Alnetea glutinosae. Trzcinnik owłosiony [ Calamgrostis villosa (Chaix) J. F. Gmel.] – trawa z podziemnymi rozłogami (tworzy rozległe łany) i charakterystycznie łukowato wznoszącymi się źdźbłami. Pochwy z wyraźnym pierścieniem włosków u nasady blaszki. Liście szerokie, niekiedy zwinięte u okazów na stanowiskach nasłonecznionych. Gatunek częsty w górach i w innych regionach południowej części kraju. Charakterystyczny dla górnoreglowej świerczyny sudeckiej (Calamagrostio villosae-Piceetum) oraz dla trzcinnikowego boru bagiennego (Calamgrostio villosae-Pinetum) z drzewostanem świerkowo-sosnowym lub sosnowym.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Molinia – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący 2 gatunki we florze Polski. Trzęślica modra [Molinia caerulea (L.) Moench] – wysoka (do 150 cm) trawa z grubymi, sznurowatym korzeniami i krótkimi rozłogami, tworząca zbite kępy. Dolne międzywęźla krótkie i ukryte w pochwie liściowej (charakterystyczne bulwkowate zgrubienie u nasady łodygi). Liście długie i płaskie, twarde, szorstkie, zwężające się ku szczytowi, wiosną jasnozielone (modrawe). W miejscu języczka znajduje się skupienie jedwabistych włosków. Wiecha wąska, ścieśniona, gałązki cienkie, sztywne i szorstkie. Kłoski 2 lub 3-4-kwiatowe, stalowoniebieskie lub fioletowe, czasami zielone. Plewka dolna bez ości. Znamiona ciemnopurpurowe. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk wilgotnych łąk ze związku Molinion caeruleae. Występuje w wilgotnych borach sosnowych (Molino-Pinetum) i niektórych kwaśnych dąbrowach (Molinio caeruleae-Quercetum roboris). Trzęślica trzcinowata (Molinia arundinacea Schrank) jest rośliną wyższą (do 2 m) z dłuższymi rozłogami i bardziej rozłożystą wiechą, której gałązki są nieco zwisające. Kłoski przeważnie zielone lub tylko nieznacznie zabarwione na fioletowo. Gatunek charakterystyczny dla podgórskiej wilgotnej dąbrowy acydofilnej (Molinio arundinaceae-Quercetum roboris).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Carex – rodzaj z rodziny Cyperaceae (botanika leśna, rośliny zielne), turzycowate, ciborowate), jeden najliczniejszych wśród roślin okrytozalążkowych, liczący około 2000 gatunków występujących na całym świecie. W Polsce około 100 gatunków. Należą do niego wieloletnie rośliny zielne, które często wytwarzają rozłogi i występują w formie luźnych darń lub zbitych kęp. Łodyga ma przeważnie kształt trójkątny na przekroju poprzecznym, jest ulistniona u podstawy, albo na całej długości. Pochwiaste liście mają blaszki płaskie i szerokie albo wąskie, niekiedy szczeciniaste. Błony komórkowe zewnętrznych tkanek łodyg i liści są wysycone krzemionką. Kwiaty skupione na wierzchołku łodygi w postaci kłosów. Są wiatropylne, rozdzielnopłciowe i pozbawione okwiatu, a składają się z 3 pręcików oraz 2- lub 3-krotnego, górnego słupka, który jest zamknięty w osobnej osłonce, tzw. pęcherzyku. W żyznych lasach liściastych częstymi gatunkami są: turzyca leśna (Carex sylvatica Huds.), turzyca palczasta (Carex digitata L.), turzyca orzęsiona (Carex pilosa Scop.) i turzyca cienista (Carem umbrosa Host.), natomiast w borach sosnowych – turzyca wrzosowiskowa (Carex ericetorum Pollich.), turzyca pigułkowata (Carex pilulifera L.), niekiedy także turzyca owłosiona (Carex hirta L.). W borach bagiennych występuje turzyca bagienna (Carex limosa L). Gatunkiem charakterystycznym dla olsów i zarośli łozowych z klasy Alnetea glutinosae jest turzyca długowłosa (Carex. elongata L.), a częstymi składnikami tych zbiorowisk są: turzyca błotna (Carex acutiformis L.), turzyca nibyciborowata (Carex pseudocyperus L.) i turzyca prosowa (Carex paniculata L.). Rośliną diagnostyczną dla lasów łęgowych ze związku Alno-Ulmion oraz zespołu podgórskiego łęgu jesionowego Carici remotae-Fraxinetum jest turzyca rzadkokłosa (Carex. remota L.).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Scorzonera – rodzaj z rodziny Asteraceae (złożone, astrowate), liczący około 100 gatunków rosnących w Eurazji i północnej Afryce, reprezentowany w Polsce przez 3 gatunki dziko rosnące. Jeden z nich jest pospolitą rośliną leśną. Wężymord niski (Scorzonera humilis L.) – bylina o grubym korzeniu, początkowo pajęczynowato owłosiona, potem prawie naga. Zawiera sok mleczny. Łodyga u nasady z brunatnymi pochwami obumarłych liści, osiągająca wysokość do 45 cm, wzniesiona. Liście całobrzegie o nerwacji równoległej, odziomkowe zebrane w różyczkę, eliptyczne lub podłużnielancetowate, ogonkowe, a łodygowe (nieliczne, zwykle 2-3) lancetowate lub równowąskie i siedzące. Koszyczki zwykle pojedynczo osadzone na szczycie łodygi. Kwiaty jasnożółte, wszystkie języczkowate, dłuższe od okrywy koszyczka. Gatunek częsty w świeżych i mieszanych borach sosnowych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Eriophorum – rodzaj z rodziny Cyperaceae (turzycowate) z czterema gatunkami we florze Polski. W lasach najczęściej jest spotykana w. pochwowata (Eriophorum vaginatum L.) – roślina tworząca gęste, duże darnie o prostej łodydze, w górze 3-kanciastej. Liście odziomkowe i dolne długie z blaszkami nitkowatymi, z wierzchu rynienkowatymi. Na łodydze występują krótkie liście, a 2 najwyższe, przeważnie bez blaszki, mają silnie rozdęte, często purpurowe pochwy. Kwiaty obupłciowe, z okwiatem składającym się z licznych prostych włosków, są zebrane w szczytowy, pojedynczy kłos długości 1-2 cm. Przysadki błonkowate, lancetowate, srebrzyste i ostro zakończone. Po kwitnieniu włoski okwiatu przekształcają się w długi, śnieżnobiały puch. Roślina częsta na torfowiskach wysokich oraz w sosnowych borach bagiennych (Vaccinio uliginosi-Pinetum). Jest wskaźnikiem wysokiego poziomu wód o zastoiskowym charakterze.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Filipendula – rodzaj z rodziny Rosaceae (różowate), liczący 10 gatunków występujących w umiarkowanej i subarktycznej strefie klimatycznej półkuli północnej. W polskiej florze 2 dziko rosnące gatunki, z których jeden jest pospolitą rośliną na terenach leśnych. Wiązówka błotna [Filipendula ulmaria (L.) Maxim.] – bylina wysokości do 200 cm, o grubych kłączach i wyprostowanej oraz żeberkowanej łodydze, ulistnionej na całej długości. Liście przerywanopierzate, listki duże, nierówno podwójnie ząbkowane, z obu stron zielone, często pod spodem pokryte białym kutnerem, największy z nich – szczytowy – 3-5-klapowy. Kwiaty w gęstych podbaldachach, żółtawobiałe, 5-krotne. Gatunek siedlisk wilgotnych, występuje na bagnistych łąkach, przy brzegach zbiorników wodnych i cieków oraz w olsach i łęgach jesionowo-olszowych, charakterystyczny dla zbiorowisk ziołoroślowych ze związku Filipendulion ulmariae.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Poa – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate), liczący około 500 gatunków występujących w warunkach klimatu umiarkowanego i chłodnego obu półkul oraz w górach strefy tropikalnej. W Polsce 21 gatunków, z których jeden jest częsty w zbiorowiskach leśnych z klasy Querco-Fagetea. Wiechlina gajowa (Poa nemoralis L.) – żywozielona trawa luźnokępkowa o wysokości do 80 cm. Blaszki liściowe wąskie, do 2 mm szerokości, zwężające się ku wierzchołkowi, ostro zakończone, łodygowe poziomo odstające. Języczek niepozorny lub w ogóle nie jest rozwinięty. Wiecha delikatna, najczęściej tylko z trzema gałązkami na dolnym piętrze, w czasie kwitnienia rozpierzchła, później ścieśniona. Kłoski bezostne, 2-5 mm długości, zwykle 1-kwiatowe.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 »
Wszystkich stron: 11
