Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej

Dział

Rośliny zielne

Ilość znalezionych haseł: 158

Rośliny zielne

tojeść

(botanika leśna, rośliny zielne), Lysimachia – rodzaj z rodziny Primulaceae (pierwiosnkowate) liczący 4 gatunki bylin we florze Polski. Wszystkie występują w lasach, przeważnie w zbiorowiskach łęgowych ze związku Alno-Padion. Tojeść pospolita (Lysimachia  vulgaris L.) jest wśród nich rośliną najwyższą (do 120 cm) o prostej, obłej lub 4-bocznej łodydze. Liście osadzone w 2-4 okółkach, krótkoogonkowe lub siedzące, podłużnielancetowate lub podłużnie jajowate, ostre, czasem z czarnymi kropkami, spodem bladozielone, delikatnie omszone. Kwiaty w wiechowatych, szczytowych kwiatostanach, żółte. Tojeść gajowa (Lysimachia nemorum L.) ma wszystkie części nagie, łodygi płożące lub podnoszące się do wysokości 50 cm, liście jajowate lub jajowatosercowate,  a złocistożółte kwiaty – wyrastające z kątów liści na bardzo cienkich szypułkach. Występuje głównie na południu kraju, w Karpatach i Sudetach oraz na ich przedpolu, a ponadto często także na Pojezierzu Kaszubski. W pozostałych rejonach jest rzadka. Tojeść rozesłana ( Lysimachia nummularia L.) wyróżnia się płożącą łodygą, prawie kolistymi, czerwono kropkowanymi liśćmi oraz brunatno nakrapianymi wewnętrznymi powierzchniami żółtych płatków korony. Tojeść bukietowa ( Lysimachia  thyrsiflora L.) charakteryzuje się lancetowatymi, od spodu owłosionymi liśćmi i drobnymi kwiatami zebranymi w kuliste lub wydłużone, gęste grona wyrastające z kątów liści.

Zobacz więcej...

Rośliny zielne

trzcinnik

(botanika leśna, rośliny zielne), Calamgrostis – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący 150-200 gatunków występujących na całym świecie, z wyjątkiem obszarów o klimacie tropikalnym. W Polsce 8 gatunków. Cztery z nich są pospolitymi roślinami występującymi w lasach. Trzcinnik piaskowy [Calamgrostis  epigejos (L.) Roth] – wysoka (do 150 cm), tworząca łany, szarozielona trawa z licznymi długimi rozłogami. Liście do 70 cm długości, płaskie (do 1 cm szerokości), obustronnie szorstkie, na brzegach ostre. Języczek do 9 mm długości, tępy, czasami porozrywany. Wiecha początkowo szeroka, a po przekwitnięciu wąska, 20-30 cm długości. Kłoski (jednokwiatowe, jak u wszystkich trzcinników) zielone lub z odcieniem fioletowym. Ość nie wystaje z kłoska. Gatunek o szerokiej skali socjologiczno-ekologicznej, rośnie często bujnie na porębach i nieużytkach, w lasach zwykle w fitocenozach antropogenicznie zniekształconych. Jego masowy pojaw jest świadectwem degeneracji lasu, tzw. cespityzacji. Trzcinnik leśny [Calamgrostis  arundinacea (L.) Roth.] – żywozielona trawa kępkowa, dorastająca do 120 cm wysokości o liściach płaskich i szorstkich, po górnej stronie matowych, a od dołu lśniących. Języczek 2-3 mm długości, postrzępiony. Wiecha do 20 cm długości, wąska, po przekwitnieniu ścieśniona. Kłoski żółtawe lub fioletowawe z pędzelkowato owłosionym zakończeniem osadki. Oś mocno zgięta, wyrastająca poniżej połowy plewki, do 7 mm długości, wystaje z kłoska. Roślina częsta w kwaśnych dąbrowach.        Trzcinnik lancetowaty [ Calamgrostis  canescens (Weber) Roth] – trawa luźnokępkowa (do 120 cm wysokości), o jasnozielonych lub zielonych, płaskich, obustronnie szorstkich liściach, niekiedy rynienkowato zwiniętych. Języczek 2-4 mm długi, niekiedy poprzerywany. Wiecha górą zwisająca, wąska. Kłoski wąskie, lancetowate, zwykle ciemnofioletowe, rzadziej żółtawe. Ość tylko nieznacznie dłuższa od kłoska. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk olsów i zarośli łozowych z klasy Alnetea glutinosae. Trzcinnik owłosiony [ Calamgrostis villosa (Chaix) J. F. Gmel.] – trawa z podziemnymi rozłogami (tworzy rozległe łany) i charakterystycznie łukowato wznoszącymi się źdźbłami. Pochwy z wyraźnym pierścieniem włosków u nasady blaszki. Liście szerokie, niekiedy zwinięte u okazów na stanowiskach nasłonecznionych. Gatunek częsty w górach i w innych regionach południowej części kraju. Charakterystyczny dla górnoreglowej świerczyny sudeckiej (Calamagrostio villosae-Piceetum) oraz dla trzcinnikowego boru bagiennego (Calamgrostio villosae-Pinetum) z drzewostanem świerkowo-sosnowym lub sosnowym.   

Zobacz więcej...

Rośliny zielne

turzyca

(botanika leśna, rośliny zielne), Carex – rodzaj z rodziny Cyperaceae (botanika leśna, rośliny zielne), turzycowate, ciborowate), jeden  najliczniejszych wśród roślin okrytozalążkowych, liczący około 2000 gatunków występujących na całym świecie. W Polsce około 100 gatunków. Należą do niego wieloletnie rośliny zielne, które często wytwarzają rozłogi i występują w formie luźnych darń lub zbitych kęp. Łodyga ma przeważnie kształt trójkątny na przekroju poprzecznym, jest ulistniona u podstawy, albo na całej długości. Pochwiaste liście mają blaszki płaskie i szerokie albo wąskie, niekiedy szczeciniaste. Błony komórkowe zewnętrznych tkanek łodyg i liści są wysycone krzemionką. Kwiaty skupione na wierzchołku łodygi w postaci kłosów. Są wiatropylne, rozdzielnopłciowe i pozbawione okwiatu, a składają się z 3 pręcików oraz 2- lub 3-krotnego, górnego słupka, który jest zamknięty w osobnej osłonce, tzw. pęcherzyku. W żyznych lasach liściastych częstymi gatunkami są: turzyca leśna (Carex sylvatica Huds.), turzyca palczasta (Carex  digitata L.), turzyca orzęsiona (Carex  pilosa Scop.) i turzyca cienista (Carem  umbrosa Host.), natomiast w borach sosnowych – turzyca wrzosowiskowa (Carex  ericetorum Pollich.),  turzyca pigułkowata (Carex  pilulifera L.), niekiedy także turzyca owłosiona (Carex  hirta L.). W borach bagiennych występuje turzyca bagienna (Carex  limosa L). Gatunkiem charakterystycznym dla olsów i zarośli łozowych z klasy Alnetea glutinosae jest turzyca długowłosa (Carex. elongata L.), a częstymi składnikami tych zbiorowisk są: turzyca błotna (Carex  acutiformis L.), turzyca nibyciborowata (Carex pseudocyperus L.) i turzyca prosowa (Carex  paniculata L.). Rośliną diagnostyczną dla lasów łęgowych ze związku Alno-Ulmion oraz zespołu podgórskiego łęgu jesionowego Carici remotae-Fraxinetum jest turzyca rzadkokłosa (Carex. remota L.).

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt