(geomatyka), kartodiagram, na którym każdy diagram ma indywidualny wymiar, zgodny z rzeczywistym natężeniem reprezentowanego przezeń zjawiska (lub z wielkością obiektu).
(geomatyka), odmiana kartodiagramu, w której określa się ilościową charakterystykę obiektów liniowych; podstawowym parametrem jest szerokość linii-diagramu.
(geomatyka), odmiana kartodiagramu, w której określa się ilościową charakterystykę powierzchniowych jednostek odniesienia.
(geomatyka), odmiana kartodiagramu, w której za pomocą diagramów przedstawione są ilościowe charakterystyki punktów.
(geomatyka), Odmiana kartodiagramu polegająca na zgrupowaniu zbioru wartości, które przyjmuje dane zjawisko w przedziały klasowe. Dla każdej klasy buduje się jeden rodzaj diagramu o stałych wymiarach. W ten sposób na mapie znajdzie się tyle rodzajów różniących się wielkością diagramów, na ile klas podzielony został badany zbiór wartości.
(geomatyka), nauka o mapach, teorii map, metodach ich sporządzania i użytkowania, zastosowaniu map, przekazywaniu informacji odniesionych do przestrzeni oraz dziedzina działalności organizacyjnej i usługowej związanej z opracowywaniem, reprodukcją i rozpowszechnianiem map, a także ich badanie jako dokumentów naukowych oraz dzieł sztuki.
(geomatyka), kartografia stosująca metody i techniki informatyczne przy opracowywaniu i wizualizacji danych kartograficznych.
(geomatyka), mapa tematyczna, na której prezentacja danych ilościowych, odniesionych do powierzchni i podzielonych na klasy, jest przedstawiana za pomocą logicznie uporządkowanych barw, deseni lub stopni szarości.
(geomatyka), kartogram, w którym układ podstawowych jednostek zależy od zmienności natężenia badanego zjawiska. Często wykonywany na bazie mapy kropkowej.
(geomatyka), dział kartografii zajmujący się pomiarami na mapach, np. odległości, powierzchni, kątów, a zwłaszcza dokładności rozmieszczenia obiektów na mapie oraz sposobami przeprowadzania takich pomiarów.
(geomatyka), cecha mapy oznaczająca, że obraz mapy może być wykorzystywany do przeprowadzania pomiarów, w celu określenia cech ilościowych prezentowanych zjawisk i obiektów (liczebność, rozmiar, odległość, powierzchnia); kartometryczność mapy uzyskuje się poprzez zastosowanie ścisłych formuł matematycznych odzwierciedlających nieregularną bryłę Ziemi na płaszczyźnie mapy; odróżnia to mapę od planów, które w ogólności nie posiadają tej właściwości.
(geomatyka), metoda badań geograficznych polegająca na nanoszeniu na podkład mapy nowych szczegółów lub jakiegoś zjawiska, na podstawie obserwacji terenowej lub informacji pozyskanej z innych źródeł.
(geomatyka), zapis jakiegoś zjawiska w postaci mapy na podstawie dostępnych danych i informacji oraz wiedzy eksperckiej.
(geomatyka), wyznaczanie na mapie granic wydzieleń siedliskowych, uwzględniające zwłaszcza: klasyfikację gleb i siedlisk oraz dane geologiczne, hydrologiczne, drzewostanowe itd.
(geodezja), szereg wodospadów ułożonych w ciągu koryta rzeki, które płynąca woda pokonuje spadając z kolejnych progów.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 » Wszystkich stron: 46