Dział
Elementy mineralogii, petrografii, geologii historycznej, geomorfologii
Ilość znalezionych haseł: 226
(Gleboznawstwo leśne), nauka zajmująca się badaniem minerałów, ich budowy wewnętrznej, morfologii, genezy, występowaniem oraz chemizmem. Jest nauką interdyscyplinarną, pełni istotną rolę w badaniach w zakresie chemii, fizyki, gleboznawstwa, rolnictwa, leśnictwa, ochrony środowiska i krajobrazu, astronomii, medycyny oraz w naukach technicznych. Działalność badawcza mineralogii zmierza do poznania składników skorupy ziemskiej, które mogą być również wykorzystywane w celach praktycznych. W gleboznawstwie mineralogia służy wyjaśnieniu genezy gleb, żyzności, zasobności w składniki biogenne i inne. Stanowi też wstęp do gleboznawstwa w dydaktyce akademickiej.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), minerały powstałe w procesach biochemicznych i chemicznych przebiegających w środowisku osadowym. Głównym procesem jest wietrzenie, przez który rozumie się zmiany na powierzchni ziemi, minerałów i skał, pod wpływem niszczącego działania atmosfery, hydrosfery i biosfery. Wyróżnia się:
→ wietrzenie fizyczne,
→ wietrzenie chemiczne
→ wietrzenie biologiczne.
Do minerałów typowych dla skał osadowych należą:
→ krzemienie,
→ węglany,
→ minerały ilaste,
→ halit,
→ sylwin,
→ gips,
→ fosforyt,
→ piryt,
→ limonit i inne.
Minerały te w środowisku osadowym tworzą nowe skały osadowe klastyczne i chemiczne. W skład tych skał wchodzą także minerały allogeniczne.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), minerały główne skał magmowych to grupa minerałów budująca skały magmowe. Powstają w procesie krystalizacji z magmy. Zalicza się do nich
→ kwarc,
→ ortoklaz,
→ albit,
→ anortyt,
→ muskowit,
→ biotyt,
→ amfibole,
→ piroksen,
→ oliwin.
Podział minerałów magmowych na sialiczne i femiczne, ich twardość, a także podatność na wietrzenie pozwala ocenić przydatność glebotwórczą skał magmowych. Stanowią ważny składnik gleb budując wraz z innymi minerałami wszystkie frakcje granulometryczne gleb. Wietrzejąc, minerały skał magmowych są tworzywem do powstania wielu minerałów skał osadowych. Po rozpadnięciu się skał magmowych na poszczególne mienerały (dezintegracja granularna), stanowią one również minerały allogeniczne skał osadowych.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), minerały ilaste to uwodnione glinokrzemiany Al, Mg i Fe, czasami K, Na, Ca, Mn, o charakterystycznej, warstwowej budowie krystalicznej. Są zbudowane z warstw tetraedrów krzemowo-tlenowych i oktaedrów wodoro-tlenowych. Do minerałów ilastych zaliczane są:
→ kaolinit,
→ montmorillonit, hydromiki, a także
→ illit,
→ glaukonit,
→ wermikulit i inne.
Niektóre tworzą skały np. kaolinit – kaolin, montmorillonit – bentonit. Odznaczają się niewielką twardością (do 2,5 w skali Mohsa). Stanowią główny składnik skał ilastych: iły, iłowce, łupki ilaste, gliny, a także zwietrzelin oraz gleb. Są bardzo rozpowszechnione i mogą także wchodzić w skład takich skał osadowych jak:
→ margle,
→ mułki i mułowce,
→ piaskowce,
→ wapienie.
Mają duże znaczenie glebotwórcze, zwłaszcza tworząc kompleks sorpcyjny regulują zawartość większości kationów w glebie. Stanowią surowiec dla przemysłu ceramicznego, a także włókienniczego, cukrowniczego, browarnictwa, budownictwa i wielu innych. Są także używane do filtrowania wody pitnej, do wyrobu kosmetyków, farmaceutyków.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), minerał ilasty skał osadowych zaliczany do grupy montmoryllonitów, zwanych też smektytami. Jest uwodnionym krzemianem lub glinokrzemianem glinu, magnezu i sodu (Al,Mg)2[(OH)2/Si4O10] x Na0.33(H2O)4, posiada twardość 1-2, gęstość 1,9-2,7, rysę białą i doskonałą łupliwość, ale niedostrzegalną makroskopowo. Zwykle jest biały, żółtawy, zielonkawy. W wodzie pęcznieje zwiększając objętość ośmiokrotnie. Powstaje na drodze wietrzenia skał krystalicznych i piroklastycznych jak tufy i tufity. Jest powszechnie spotykany w osadach morskich i jeziornych. Stanowi główny składnik bentonitów. W Polsce występuje we fliszu karpackim, w okolicach Tarnobrzega i Chmielnika, w Górnośląskim Zagłębiu Węglowym, na Dolnym Śląsku i w łupkach miedzionośnych Lubina i Polkowic. Znaczenie glebotwórcze posiada duże. Razem z innymi minerałami ilastymi, takimi jak → wermikulit, → illit, → glaukonit → kaolinit. Tworzy frakację ilastą w glebach o dużym znaczeniu w kształtowaniu pojemności sorpcyjnej gleby i gospodarki pokarmowej. Występuje w wiekszości gleb w Polsce i jest obecny we frakcji ilastej wielu skał macierzystych gleb prezentowanych przez → Atlas gleb leśnych Polski.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), nagromadzenie materiału skalnego składające się z niewysortowanych frakcji różnej wielkości (bloki skalne, głazy, żwiry, piaski, pyły, gliny), transportowanych i osadzanych przez lodowiec. Materiał ten pochodzi głównie z niszczenia podłoża skalnego lodowca, a także nanoszonych na niego z zewnątrz w wyniku wielu procesów. Za morenę uważa się również formę ukształtowania powierzchni Ziemi o charakterze akumulacyjnym czyli wzniesienie utworzone z materiału skalnego osadzonego przez lodowiec lub przemieszczonego pod jego naciskiem. Wyróżnia się moreny: ablacyjne (materiał różnoziarnisty zgromadzony wskutek wytapiania), boczne ( widoczny w formie wału występującego wzdłuż bocznej krawędzi jęzora lodowcowego), denne (materiał transportowany przez lodowiec w jego dolnej części, a po stopnieniu lodowca następuje odsłonięcie moreny dennej w postaci lekko falistych równin), czołowe (powstają wzdłuż czoła lodowca lub lądolodu w czasie stagnacji w okresie jego etapowego zaniku, zbudowane są z utworów niewysortowanych różnoziarnistych, mają ona charakter wału, garbu, wzgórza lub ciągu wzgórz).
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), minerał skał magmowych kwaśnych, z grupy minerałów sialicznych, zwany też miką białą. Jest glinokrzemianem potasu KAl2(OH)AlSi3O10. Posiada twardość 2-2,5, gęstość 2,77- 2,88, rysę białą, jest doskonale łupliwy. Jest najczęściej bezbarwny, srebrzysty, żółtawy. Jest łatwo się kruszący, ale jest trudno wietrzejący chemicznie. Wchodzi w skład skał magmowych i metamorficznych, ale występuje też w klastycznych skałach osadowych.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), młodszy okres ery kenozoicznej trwający od 23,0 do 2,6 mln lat B.P. Dzieli się na: miocen od 23,0 mln do 5, 3 mln lat B.P i pliocen od 5, 3 do 2, 6 mln lat B.P. Klimat neogenu był dość ciepły, podobny do dzisiejszego, ale w końcu okresu nastąpiło jego ochłodzenie, co zapowiadało nadejście okresu zwanego → plejstocen (epoka lodowcowa). W neogenie wystąpiły fałdowania orogenezy alpejskiej, które wydźwignęły wiele łańcuchów górskich (Karpaty, Alpy i inne) oraz spowodowały silną aktywność wulkaniczną.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 »
Wszystkich stron: 16
