Dział
Podstawy klasyfikacji gleb, kryteria i zasady
Ilość znalezionych haseł: 247
(Gleboznawstwo leśne), za oligotroficzne gleby uznaje się jednostki wykazujące właściwości nieco lepsze od tych zdefiniowanych jako → dystroficzna gleba leśna. W porównaniu do gleb dystroficznych, w glebach oligotroficznych występuje wyższa zawartość frakcji o średnicy <0,02 mm, wśród których znajdują się substancje ilaste tworzące kompleks sorpcyjny gleby. Rzadko uziarnienie części ziemistych gleb oligotroficznych tworzą głębokie piaski luźne tak powszechne w podłożu gleb dystroficznych. Częściej w glebach oligotroficznych znajdują się piaski luźne z przewarstwieniami piasku słabo gliniastego lub nawet gliniastego. Te różnice w uziarnieniu odzwierciedlają całkowite zasoby sumy frakcji o średnicy <0,02 mm określone w pedonie o objętości 1,5 m3, które w glebach oligotroficznych bardzo rzadko są mniejsze od 50 kg, co jest regułą w glebach dystroficznych. Wyższa zasobność gleby we frakcje o średnicy <0,02 mm, a zwłaszcza ił idzie w parze z umiarkowanym wzrostem zasobności gleby w kationy zasadowe oraz poprawia się zdolność gleb piaszczystych do zatrzymywania wody. W warunkach świeżych i umiarkowanie wilgotnych są to najczęściej gleby bielicowe właściwe, rdzawe bielicowe, rdzawe właściwe i rdzawe brunatne, a w warunkach wilgotnych i mokrych gleby glejobielicowe właściwe, opadowoglejowe bielicowane, gleby gruntowoglejowe torfowe, gleby stagnoglejowe torfowe. Obiektywnym kluczem do diagnozowania trofizmu gleby jako oligotroficzne jest indeks → SIG, który wynosi w tej grupie od 14 do 23. Prezentuje to załączony rysunek, który pochodzi z publikacji stanowiących źródło definicji i gdzie znajdują się dalsze szczegóły. Są to gleby borów mieszanych. W drzewostanach tych siedlisk panuje sosna wysokiej (I-II) bonitacji, z domieszkami świerka, dębu, buka niskiej jakości, występujących głównie w niższym piętrze drzewostanu. W runie poza gatunkami oligotroficznych siedlisk wystepują wskaźniki siedlisk oligo-mezotroficznych: orlica pospolita (Pteridium aquilinum), konwalijka dwulistna (Maianthemum bifolium) szczawik zajęczy (Oxalis acetosella), nerecznica krótkoostna (Dryopteris carthusiana), konwalia majowa (Convallaria majalis), trzcinnik leśny (Calamagrostis arundinacea). W takich warunkach na glebach świeżych wykształcają się zbiorowiska bogatszych wariantów borów (Leucobryo-Pinetum i Peucedano-Pinetum z Oxalis acetosella) oraz uboższe warianty boru mieszanego z dębem bezszypułkowym (Quercetum petraeae-Pinetum). Na glebach wilgotniejszych wykształca się uboższa forma wilgotnego boru mieszanego (Querco roboris-Pinetum molinietosum).
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), obszary półpustynne występują głównie w strefach brzeżnych pustyń i są do nich w dużym stopniu podobne. Półpustynia cechuje się wybitnie suchym klimatem, występowaniem okresowych, słonych jezior i solnisk, rozrzedzoną pokrywą roślinną z przewagą suchorostów (kserofitów) i sukulentów (roślin gromadzących i przechowujących wodę), a także roślin efemerycznych, pojawiających się epizodycznie po opadach deszczu i szybko ginących. Półpustynia stanowi formację pośrednią pomiędzy strefami znanymi jako → pustynia i → step oraz jego suchą odmianą. Granica pomiędzy strefami półpustyni i suchego stepu jest płynna. Obie formacje wzajemnie się przenikają na dość szerokiej przestrzeni. W Europie południowo-wschodniej półpustynia występuje w otoczeniu Morza Kaspijskiego, głównie w regionie Astrachania i Kałmucji, sięgając do granicy rosyjsko-kazachskiej. Półpustynie zajmują wielkie obszary lądów w Azji Środkowej, w Afryce, w Ameryce oraz w Australii. Obszary półpustyń są pokryte płaszem specyficznych gleb, wykazanych hasłami → gleby Europy, wykaz jednostek głównych oraz → gleby Europy, wykaz jednostek szczegółowych półpustyni.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 »
Wszystkich stron: 17
