Dział
Podstawy klasyfikacji gleb, kryteria i zasady
Ilość znalezionych haseł: 247
(Gleboznawstwo leśne), skażenie, nazywane też zanieczyszczeniem gleb, to wszelkie związki chemiczne, a także mikroorganizmy, które występują w glebach w zwiększonych ilościach lub dostały się do niej w wyniku zdarzeń i czynności nienaturalnych (np. składowanie odpadów, nawozów, surowców do produkcji chemicznej, itp.). Pochodzą m.in. ze stałych i ciekłych odpadów przemysłowych i komunalnych, gazów i pyłów emitowanych z zakładów przemysłowych, spalin samochodowych oraz z nawozów sztucznych, środków ochrony roślin. Skażenia wpływają negatywnie na stan chemiczny, fizyczny i biologiczny gleby, powodując obniżenie lub utratę urodzajności, zakłócają przebieg wegetacji roślin lub ją uniemożliwiają, niszczą walory ekologiczne i estetyczne szaty roślinnej, a także mogą powodować uszkodzenia budynków, konstrukcji inżynierskich, np. rurociągów. Skażenie gleb rozprzestrzenia się do wód, generując zanieczyszczenie całego środowiska.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), poziom diagnostyczny o barwie od rdzawej do rdzawo-czarnej, znajdujący się pod poziomem → albic zawierający wypłukane z niego amorficzne związki (materia organiczna, glin, żelazo). Kryteria, które kwalifikują ten poziom jako spodic to pH (H2O; 1:1) <5,9, zawiera powyżej 0,5% węgla organicznego, znajduje się bezpośrednio pod poziomem → albic, barwa od rdzawej do rdzawo-czarnej, jest bardziej spójny (scementowany) niż sąsiednie poziomy, zawartość glinu i żelaza ekstrahowanych w kwaśnym roztworze szczawianowym w proporcji AlO+½FeO jest większa niż 0,50 % i więcej niż dwukrotność zawartości tej formy glinu i żelaza w poziomie albic. Jego miąższość przekracza 2,5 cm. W starszych opracowaniach był nazywany poziomem wmycia. Razem z poziomem albic stanowią poziomy diagnostyczne wymagane w glebach bielicowych w lasach. Na terenach uprawnych do diagnozy typu → gleba bielicowa, wystarczy poziom spodic.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), teren dość suchy, pokryty trawami, pozbawiony naturalnie występujących drzew, którego synonimami na różnych kontynentach są: preria, pampa, puszta, sawanna. Występuje w warunkach klimatu umiarkowanego z gorącym, suchym latem. Ze względu na gatunki traw stepy dzielą się na: łąkowe (Europa Wschodnia, Ameryka Północna, najbogatsze gatunkowo wysokie trawy dorastające do 120 cm, po zaoraniu wykorzystywane rolniczo, ze względu na bardzo dobre gleby), ostnicowe (Azja Środkowa, Mongolia, uboższe gatunkowo, występujące w klimacie suchym, kontynentalnym, wykorzystywane do pasterstwa, ze względu na uboższe gleby), piołunowe (najuboższe gatunkowo, z ubogimi, zasolonymi glebami, rzadko wykorzystywanymi rolniczo). W krajobrazie stepowym dominują obszary płaskie lub pofalowane pokryte trawami i roślinnością zielną. Wśród traw żyje wiele owadów, gryzoni ryjących nory w ziemi, a także dużo roślinożernych ssaków, jak antylopy, gazele, dzikie konie i osły, wilki i stepowe lisy oraz drapieżne ptaki. Drzewa na stepie spotyka się tylko w wąwozach (jarach) i dolinach rzek. W Europie na stepach występują najżyźniejsze gleby, → czarnoziemy o bardzo dobrych właściwościach, przydatnych do wszelkich upraw rolniczych. Na terenach bardziej wilgotnych uprawia się zboża (pszenicę), soję, kukurydzę, buraki cukrowe oraz marchew. Bardziej suche obszary stepów wykorzystywane są jako całoroczne obszary wypasu bydła. Dlatego właśnie stepy nazwane są spichlerzami świata. Stepowienie to przechodzenie obszarów leśnych w step. Obszary stepowe są pokryte płaszczem gleb, wykazanych hasłami → gleby Europy, wykaz jednostek głównych oraz → gleby Europy, wykaz jednostek szczegółowych stepu kontynentalnego.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), strefa korzeniowa to objętość gleby w której występuje → system korzeniowy. Jest ona bardzo zróżnicowana. Są przypadki gleb, gdzie obserowane są bardzo głęboko korzeniące się rośliny, np., w piaskach zalegających na glinie dużo korzeni drzew w poszukiwaniu składników pokarmowych i wody wrasta aż do gliny, która może zalegać głęboko. Innym, przeciwnym przypadkiem są gleby trwale i silnie oglejone, gdzie większość korzeni rozwija się w powierzchniowej kilkunastocentymetrowej warstwie gleby, co jest często obserwowane na wykrotach, jako bardzo płaski → system korzeniowy, podniesiony przez upadające drzewo.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), w Klasyfikacji gleb leśnych Polski [2000], stosuje się symbole do oznaczania poziomów głównych pisanych dużymi literami oraz symbole pisane małymi literami do wyrażania cech i właściwości poziomów, podpoziomów i warstw. Symbole podzielono na dwie grupy: → poziomy główne organiczne: O, P, M i → poziomy główne mineralne: A, E, B, C, G, D, R.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), strefa lasów iglastych na półkuli północnej, leżąca między strefą tundry na północy, a strefą lasów liściastych i lasostepów na południu. Rozpoczyna się pojawianiem najpierw pojedynczych, później grup drzew w obrębie tundry by wreszcie stać się zwartym lasem iglastym. Tajga zajmuje większość obszaru Syberii oraz znaczne obszary Niżu Wschodnioeuropejskiego i Półwyspu Fennoskandzkiego tworząc pas szerokości do 1000km. Tajga w zależności od położenia różni się składem gatunkowym, w części europejskiej dominuje świerk zwyczajny, sosna zwyczajna i brzoza brodawkowa, dalej na wschód rośnie udział jodły syberyjskiej, świerka syberyjskiego, limby syberyjskiej, a następnie modrzewia. Zróżnicowanie warunków życia drzew w zasięgu pasa tajgi pozwoliło na jej podział na tajgę północną, środkową i południową. Gleby tajgi północnej są zdefiniowane hasłem → Gleby Europy, wykaz jednostek szczegółowych tajgi północnej. Gleby tajgi południowej są zdefiniowane hasłem → Gleby Europy, wykaz jednostek szczegółowych tajgi południowej.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 »
Wszystkich stron: 17
