Dział
Hodowla lasu
Ilość znalezionych haseł: 667
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), trzebież przerębowa, według której do wieku 50-60 lat należy trzebić drzewostany wszystkich gatunków trzebieżą dolną, od tego jednak okresu począwszy należy postępować wręcz odwrotnie; wycinając wyłącznie drzewa górujące (I klasa Krafta), one bowiem zdaniem autora, jako zazwyczaj krzywe i silnie gałęziste, o nadmiernie dużej koronie, nie przedstawiają większej wartości, a do tego głuszą lepiej ukształtowane sąsiedztwo. Wskutek systematycznie powtarzanych cięć co 10 lat, użytki przedrębne i przyrost drzewostanu, zdaniem Borggrevego, miałyby się podwajać a prowadzona bardzo silna trzebież górna w celu odsłonięcia drzewostanu opanowanego miała wykorzystywać utajone w nim zdolności przyrostowe.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), Jedna z historycznych metod trzebieży, polegająca na szybkim likwidowaniu w młodości drzewostanu podrzędnego, by w wieku 30 lat, na dobrych siedliskach, pozostało 2000-2500/ha drzew z drzewostanu głównego. Silne rozluźnienie zwarcia ma na celu zregenerowanie koron drzew (głównie świerków). Dalsze trzebieże prowadzi się sukcesywnie, w miarę przechodzenia drzew do drzewostanu podrzędnego i z czasem wkracza się coraz silniej do warstw górnych, gdy drzewa zaczynają sobie przeszkadzać. Równocześnie prowadzi sie selekcję przez eliminowanie drzew krzywych, gałęzistych i uszkodzonych. zasadą w trzebieży czeskiej jest, aby zwarcie wracało do stanu wujściowego 3 lata po zabiegu. Przy tej metodzie skracano produkcje grubego, wartościowego drewna; ponadto ustalono zasadę, że w pierwszej połowie kolei rębu należy popierać przyrost miąższości drzew, a dopiero w drugiej dbać o poprawę jakości i stopień wypełnienie pnia oraz, że zróżnicowanie wieku rębności drzewostanów świerkowych w mniejszym stopniu zależy od bonitacji siedliska niż od sposobu pielęgnowania.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), jedna z historycznych metod trzebieży górnej, stanowiąca etap jednolitego systemu pielęgnacyjnego w okresie całego życia drzewostanu. Pierwszy zabieg trzebieżowy wykonywany jest w wieku 20 lat, gdy drzewostan osiąga około 7 m wysokości, powtarzany jest co 3 lata do wieku drzewostanu 40 lat. Następnie, do 60 lat, nawrót cięć wydłuża się do 5-7 lat, a dalej do 7-10 lat. Według innego wariantu tej trzebieży odstęp między poszczególnymi zabiegami wynosi tyle lat, ile dziesięcioleci liczy sobie drzewostan. Po przekroczeniu wieku 60 lat wybierane jest w nim 200-300 tzw. drzew elitarnych, które oznacza się farbą i otacza opieką. W tym czasie następuje podział drzew na główne (elitarne) i podrzędne pożyteczne oraz podrzędne szkodliwe. Te ostatnie w pierwszej kolejności są usuwane z drzewostanu.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), opracowany w 1934 roku sposób cięć, którego celem jest dążenie do wytworzenia w drzewostanie zwarcia pionowego i zapewnienie odpowiedniego dostępu światła do wszystkich pięter drzewiastych. Cięcia w tej trzebieży mają charakter trzebieży górnej, usuwała się bowiem z drzewostanu głównego drzewa gorszej jakości, których nie oznaczała się jednak na stałe, lecz przy każdym nawrocie ponownie oceniana i wybiera. Wykonywany zabieg o nasileniu umiarkowanym powinien na tyle przerywać sklepienie leśne, by do następnego zabiegu korony drzew zwarły się ponownie. Jednorazowo w tej metodzie trzebienia pobierane jest ok. 10-20% zapasu, zależnie od składu i zasobności drzewostanu. Nawrót cięć zalecił Ejtingen częsty, co 5 lat, a pierwsze wkroczenie powinno mieć miejsce w wieku 20 lat i do 70 roku życia drzewostanu miało być 10 razy powtórzone. Oprócz podziału drzew według ich znaczenia Ejtingen wyróżnił w drzewostanie tzw. biogrupy, czyli skupienia kilku drzew, w których wzajemne odległości w grupie są wyraźnie mniejsze niż poza grupą. Autor zalecał ostrożne ingerowanie w biogrupy i stopniowe ich rozluźnianie.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), jedna z historycznych metod trzebieży tzw. trzebież „z wolnej ręki”. Realizowana głównie w lasach bukowych i jodłowych, pozbawionych pielęgnacji i reagujących wskutek tego bardzo żywo na zwiększenie przestrzeni życiowej. Opiera się na specyficznej, wprowadzonej przez autora klasyfikacji drzew: a) drzewa o prostej, długiej i gładkiej strzale (strzała wyborowej jakości, bezsęczna i dłuższa niż 10 m),b) drzewa średniej jakości o krótkiej (krótszej niż 10 m) strzale dobrej jakości,c) drzewa krzywe i sękated) dwójki (także bliźniaki)e) rozpieraczef) odroślag) drzewa słabePierwsze dwie klasy to drzewa gospodarczo wartościowe. Technika cięć w trzebieży wolnej polega na oswobadzaniu koron najlepszych drzew zależności od potrzeb aktualnej sytuacji drzewostanowej. Należy przy tym zważać na cechy morfologiczne drzew i ochronę pni przed pojawieniem się odrośli. Początek trzebieży uzależniony jest od ukształtowania (oczyszczenia) pnia i stosunków przyrostowych. U gatunków liściastych popieranie szybkiego przyrostu zaczyna się w wieku 40-70 lat, gdy pnie wykazują oczyszczenie z gałęzi do wysokości 10-15 m, a u iglastych jeszcze później. Wyznaczanie trzebieży wolnej miało być prowadzone latem i jesienią, a ścinka zimą. Heck proponował nawroty cięć najpierw co 3-6 lat, natomiast od 70-80 roku życia drzewostanu co 7-10 lat.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 »
Wszystkich stron: 45
