Dział
Hodowla lasu
Ilość znalezionych haseł: 667
(Hodowla lasu, Szczegółowa hodowla lasu), Trzebież przerębowa, według której do wieku 50-60 lat należy trzebić drzewostany wszystkich gatunków za pomocą trzebieży dolnej, natomiast po upływie tego okresu należy postepować odwrotnie, wycinając wyłącznie drzewa górujące (I klasy Krafta), one bowiem, zdaniem autora, jako zazwyczaj krzywe i silnie gałęziste, o nadmiernie rozwiniętej koronie, nie przedstawiają większej wartości, a dodatkowo głuszą lepiej ukształtowane sąsiedztwo. Wskutek systematycznie powtarzających się co 10 lat cięć, użytki przedrębne i przyrost drzewostanu miałby się podwajać, a prowadzona bardzo silna trzebież górna w celu odsłonięcia drzewostanu opanowanego, miałaby wykorzystywać utajone w nim zdolności przyrostowe.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), Metoda trzebieży opracowana przez Schaedelina, traktująca trzebieże jako cały system pielęgnacji drzewostanu, prowadzący od nalotu lub uprawy aż po wiek rębności, tak aby podczas każdej fazy rozwojowej przyrost odkładał się na najlepszych zarówno pod względem jakości, jak i potencjału wzrostowego i by do wieku użytkowania rębnego dotrwały drzewa technicznie bezbłędne, o pożądanych wymiarach, stanowiące o najwyższej wartości pozyskiwango surowca. Przygotowaniem do trzebieży jest stosowanie we wczesnych fazach wzrostu drzewostanu selekcji negatywnej tak, by wprowadzić do tyczkowiny i cienkiej drągowiny możliwie dużą liczbę drzew dorodnych, zwanych przez autora "kandydatami". Po wejściu drzewostanu w okres trzebieży przechodzi się do trzebieży o charakterze pozytywnym, wyrażającej się w wyborze i popieraniu drzew najlepszej jakości z górnej warstwy drzewostanu i o dużym przyroście, rozmieszczonych możliwie równomiernie w całym drzewostanie z jednoczesnym popieraniem biogrup drzew tworzących szkielet drzewostanu i majacych szansę przetrwania do wieku rębności. Realizuje się to przez systematyczne usuwanie drzew przeszkadzających prawidłowemu rozwojowi drzew najlepszych wraz z osłoną zapewniającą im stabilność.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), jedna z historycznych metod trzebieży, tzw. trzebież indywidualna. Intensywność cięć ustalana jest w niej na podstawie rzeczywistego przyrostu drzewostanu, a ich nawrót według aktualnych potrzeb, niezależnie od wieku. We wszystkich etapach trzebieży indywidualnej obowiązuje zasada umiarkowanego, sukcesywnego, niezbyt silnego wkraczania z cięciami, aby zbyt nagle nie przerywać zwarcia i nie narazić drzewostanu na śniegołomy i wiatrołomy. By zapobiec nadmiernemu pobieraniu masy w trzebieżach na niekorzyść użytków rębnych, Suchecki podał wzory empiryczne, określające maksymalne normy użytkowania przedrębnego, które zestawił w pomocnicze tabele dla buka, dębu, sosny i jodły.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), Metoda trzebieży zakładająca, że na powierzchni 1 hektara powinno być około 400 drzew równomiernie rozmieszczonych, z których każde będzie miało odpowiednią przestrzeń życiową. Podstawę teoretyczną stanowiło założenie, że przestrzenie wypełnione koronami można zamknąć w sześciobokach (jak w komórkach plastra miodu), a środki tych wieloboków, gdzie powinny znajdować się pnie, połączone ze sobą tworzą trójkątną więźbę rozmieszczenia drzew, które pozostaną w drzewostanie. Wyznaczenie takich drzew taśmą w drzewostanie (młodniku) nosi nazwę triangulacji trzebieżowej; wyznaczone i oznakowane w ten sposób drzewa powinno sie pielęgnować od najwcześniejszej młodości. Inne drzewa traktowane są jak konieczna osłona gleby, którą redukuje się i usuwa w miarę potrzeb drzew wybranych, bez względu na ich przynależność do klas biologicznych.
Zobacz więcej...
(Hodowla lasu, Szczegółowa hodowla lasu), Jedna z historycznych metod trzebieży tzw. trzebież "z wolnej ręki"; realizowana głównie w lasach bukowych i jodłowych, pozbawionych pielęgnacji i w związku z tym reagujących bardzo szybko na zwiększenie przestrzeni życiowej. Opiera się na specyficznej, wprowadzonej przez autora, klasyfikacji drzew: a) drzewa o prostej, długiej, gładkiej strzale (strzała wyborowej jakości, bezsęczna, dłuższa niż 10 m); b) drzewa średniej jakości o krótkiej (poniżej 10 m) strzale dobrej jakości; c) drzewa krzywe i sękate; d) dwójki (także bliźniaki); e) rozpieracze; f) drzewa odroślowe; g) drzewa słabe. Pierwsze dwie klasy to drzewa gospodarczo wartościowe; technika cięć w trzebieży wolnej polega na oswobadzaniu koron najlepszych drzew w zależności od potrzeb aktualnej sytuacji drzewostanowej. Należy zwracać uwagę na cechy morfologiczne i ochronę przed pojawieniem się odrośli. Początek trzebieży uzależniony jest od ukształtowania (oczyszczenia pnia) i stosunków przyrostowych; u gatunków liściastych popieranie szybkiego przyrostu zaczyna się w wieku 40-70 lat, gdy pnie są oczyszczone z gałęzi do wysokości 10-15 m, a u iglastych jeszcze później. Heck proponował wyznaczanie trzebieży wolnej latem i jesienią, a ścinkę zimą, z nawrotem cięć co 3-6 lat, a od 70-80 roku życia drzewostanu co 7-10 lat.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 »
Wszystkich stron: 45
