(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), to rozpoznanie i opisanie gruntu wykonane bez wykorzystania specjalnych urządzeń (np. proctora, sit, aparatu Casagrande'a czy trójosiowego ścinania) na podstawie obserwacji (dotykania, oglądania, wąchania, rozcierania itp.). Pierwsze podstawy klasyfikacji makroskopowej gruntów opracowano i przyjęto w 1956 roku na Konferencji Mechaniki Gruntów i Fundamentowania w Gdańsku. Według PN-88/B-04481 metoda makroskopowa jest uproszczonym badaniem rodzaju i stanu gruntów — wyniki mają charakter przybliżony w stosunku do ustaleń wg PN-86/B-02480.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), zdolność gruntów do odkształceń objętościowych i postaciowych w wyniku oddziaływań czynników wewnętrznych i zewnętrznych, zwłaszcza obciążeń konstrukcją, które zmieniają stan naprężenia w podłożu gruntowym.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), zwiększenie objętości gruntu wywołane zmniejszeniem zewnętrznego obciążenia.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), utrata stateczności zbocza (naturalnie ukształtowana pochyła powierzchnia terenu) lub skarpy i niekontrolowane przemieszczenie się gruntu lub skał pod wpływem sił ciężkości i ewentualnie ciśnienia spływowego wody, wstrząsów i innych przyczyn, połączone ze ścięciem podłoża wzdłuż powierzchni poślizgu.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), określenie nazwy gruntu i opis na podstawie uziarnienia, rodzaju materiału właściwości składników mineralnych lub organicznych oraz plastyczności. Oznaczenie gruntu w PN-B-02481:1998 zdefiniowano jako "nazwa gruntu" i oznacz to: wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające rodzaj gruntu zgodnie z obowiązującą klasyfikacją, przy czym nazwa gruntu niespoistego zależy od procentowej zawartości frakcji o danych wymiarach, natomiast gruntu spoistego - od zawartości frakcji iłowej, pyłowej i piaskowej.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), wielkość wyrażająca ilościowo właściwość gruntu lub skały, stosowana w obliczeniach projektowych i badaniach kontrolnych
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), zdolność gruntu do zwiększania objętości tylko w wyniku wzrostu jego wilgotności.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), grupa gruntów gruboziarnistych składających się z ziaren o wymiarach od 0,063 do 2,0 mm.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), cecha gruntów spoistych określająca ich podatność na zmianę właściwości mechanicznych przy zmianach wilgotności.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), część kruszywa przechodząca przez mniejsze z granicznych sit, używanych w opisywaniu wymiaru kruszywa.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), grunt rodzimy, antropogeniczny lub skała, istniejące na miejscu budowy przed wykonaniem prac budowlanych w strefie, której właściwości mają wpływ na projektowanie, wykonanie i eksploatację budowli
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), podłoże gruntowe, w którym do głębokości mającej wpływ na zachowanie się konstrukcji występuje jedna warstwa geotechniczna.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), podłoże gruntowe, w którym do głębokości mającej wpływ na zachowanie się konstrukcji występuje więcej niż jedna warstwa geotechniczna.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), drobny proszek powstały w wyniku spalania w elektrowniach energetycznych pyłu węglowego lub lignitu, uzyskany w trakcie mechanicznego lub elektrostatycznego procesu wytrącania.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), jest to stosunek objętości porów w danej próbce gruntów do objętości gruntu n = Vp/V
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 » Wszystkich stron: 71