(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), proces technologiczny polegający na odpowiednim zagęszczeniu, w optymalnej wilgotności, kruszywa o właściwie dobranym uziarnieniu.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), (IL) wskaźnikiem, który nie tylko określa, jaką konsystencję ma badany grunt, lecz także odzwierciedla właściwości gruntu w stanie in situ, jest stopień plastyczności. Stopniem plastyczności IL nazywamy stosunek różnicy wilgotności naturalnej danego gruntu i granicy plastyczności do różnicy granicy płynności i granicy plastyczności. IL = (wn - wp)/(wL -wp)
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), (ID) oznaczany dla gruntów gruboziarnistych (piasków i żwirów), stosunek wartości różnicy wskaźnika porowatości odpowiadającego minimalnemu zagęszczeniu gruntu (emax) i stwierdzonemu wskaźnikowi porowatości (e) do różnicy wskaźnika porowatości minimalnej (emax) i wskaźnika porowatości maksymalnej zagęszczeniu (emin) , w warunkach laboratoryjnych. ID =(emax - e)/(emax - emin)
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), wielkość składników gruntu, wzajemny ich układ oraz współdziałanie. Wyróżnia się trzy typowe struktury gruntów: ziarnistą, komórkową i kłaczkową. Casagrande wyróżnia jeszcze strukturę mieszaną (Z. Wiłun. 1987)
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), jest charakterystyczna dla gruntów ilastych, odłożonych w wodzie bez uprzedniego skoagulowania się opadających cząstek. Opadające pojedyncze cząstki pyłowe i iłowe przy zetknięciu się z innymi, wcześniej osadzonymi, są przyciągane przez nie i to z siłą często większą od ciężaru opadających cząstek. Łączące się w ten sposób cząstki tworzą szkielet o strukturze komórkowej. Grunty takie wykazują dużą porowatość, znacznie większą niż 50%.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), powstaje z cząstek prawie wyłącznie iłowych, opadających w wodzie z rozpuszczonymi solami. Roztwory te powodują zmniejszenie potencjału elektrokinetycznego cząstek (różnica potencjałów w warstwie dyfuzyjnej nazywa się potencjałem elektrokinetycznym ξ), które łączą się już podczas opadania między sobą w kłaczki i po opadnięciu tworzą strukturę kłaczkową. Struktura kłaczkowa odznacza się bardzo dużą porowatością.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), jest charakterystyczna dla piasków i żwirów o ziarnach wykazujących znikome wzajemne przyciąganie; cechuje ją porowatość gruntów w granicach 20 ÷ 50 %.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), substancja składająca się z materiału roślinnego oraz zoogenicznego i produkty przetworzenia tych materiałów, np. humus.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), stosunek objętości ziaren do objętości mieszanki zawierającej ziarna i wolne przestrzenie między nimi. Szczelność oblicza się ze stosunku maksymalnej gęstości objętościowej szkieletu mieszanki (ρd wg PN-EN 13286-2 zmodyfikowana metoda Proctora) do gęstości objętościowej ziaren mieszanki (ρp wg PN-EN 1097-6 załącznik A).
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), to czynności wykonywane zgodnie z wymaganą procedurą w celu określenia wielkości służącej do identyfikacji gruntu lub skały, wyprowadzenia wartości parametru geotechnicznego lub poznania zachowania się gruntu. Przykładem jest polowy test penetracji, laboratoryjny test ścinania próbki gruntu, test chemiczny. Wyróżnia się także test geotechniczny in situ wykonywany w warunkach naturalnego występowania gruntu w podłożu. W zakres geotechnicznych testów in situ wchodzą: test presjometryczny (PMT), test dylatometryczny (DMT), test obciążenia płytą (PLT), test polową sondą obrotową (FVT) i test przepuszczalności.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), to modyfikacja gruntów polegająca na poprawie właściwości geotechnicznych gruntów w celu zwiększenia ich przydatności w budownictwie (roboty ziemne, ulepszone podłoże). Modyfikacja ta ma zapewnić osuszanie gruntów, poprawę zagęszczalności, zwiększenie nośności oraz odporności na działanie wody i mozu.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), to wymiary cząstek gruntu i ich rozkład. Według PN-B-02481:1998 to skład granulometryczny gruntu czyli procentowa zawartość frakcji uziarnienia w gruncie.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), strefa podłoża gruntowego, dla której ustala się jednakowe wartości parametrów geotechnicznych.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), wartość parametru geotechnicznego określona na podstawie wyników badań geotechnicznych polowych i laboratoryjnych z uwzględnieniem teorii, korelacji z innymi badaniami lub doświadczeń, stanowiąca podstawę do oszacowania wartości charakterystycznej lub obliczeniowej parametru geotechnicznego stosowanego w projektowaniu geotechnicznym.
(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), warunki występujące w podłożu gruntowym mające wpływ na zachowanie się konstrukcji. Na warunki geotechniczne składają się między innymi: topografia i morfologia terenu, budowa geologiczna i sytuacja hydrogeologiczna, układ warstw geotechnicznych, rodzaje, właściwości gruntów lub skał i ich stan.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 » Wszystkich stron: 71