(ochrona lasu), uzupełniające kontrole wykonywane w przypadku ujawnienia na podstawie jesiennych poszukiwań szkodników pierwotnych sosny zagrożenia drzewostanów sosnowych. Wykonywane na wniosek Zespołu Ochrony Lasu, których celem jest uścislenie przebiegu granic obszarów zagrożenia oraz ocena zachodzących zmian w liczebności i zdrowotności populacji badanego szkodnika. Wykonywane są dla następujących gatunków: brudnicy mniszki, barczatki sosnówki, boreczników sosonowych, strzygoni choinówki, poprocha cetyniaka, osnui gwiaździstej i czerwonogłowej.
(ochrona lasu), trupojady. Organizmy (niektóre owady, padlinożerne ptaki i ssaki), odżywiające się martwymi zwierzętami.
(ochrona lasu), obumarcia. Objawy będące efektem chorób polegających na naruszaniu procesów łączenia komórek w tkanki, a więc na działaniu dezintegracyjnym, które zaczyna się od zabicia poszczególnych komórek, a następnie przechodzi do niszczenia więzi tkankowej. Objawiają się wyciekiem produktów przemiany materii i rozkładu martwej substancji organicznej, plamami na liściach i pędach, wyciekami na strzałach. Mogą być powodowane przez mróz, promienie słoneczne, substancje chemiczne lub pasożytnicze grzyby, bakterie wirusy.
(ochrona lasu), choroby powodowane przez nicienie i nitkowce. Atakują najczęściej motyle. Są to głównie pasożyty wewnętrzne, mechanicznie uszkadzające owady i wprowadzające do ich ciała swoje bakterie symbiotyczne, które mogą powodować śmierć owadów.
(ochrona lasu), dziedzina wiedzy leśnej oraz działalność gospodarcza, mająca na celu zabezpieczenie lasu przed szkodami wyrządzanymi przez czynniki abiotyczne, biotyczne, a także szkodami antropegenicznymi.
(ochrona lasu), powierzchnie obsadzone głównie gatunkami krzewiastymi, określanymi mianem domieszek biocenotycznych, zakładane we wszystkich uprawach na siedliskach Bs, Bśw, BMśw oraz gruntach porolnych: jedna powierzchnia 15 arowa na 5 ha upraw. Powierzchnie te mają być w przyszłości pierwszym elementem remizy w stosowanej ogniskowo-kompleksowej metodzie ochrony różnorodności biologicznej w lesie.
(ochrona lasu), grupa co najmniej pięciu drzew sąsiadujących, zamarłych z powodu działania patogena, lub luka powstała w wyniku usunięcia tych drzew.
(ochrona lasu), drzewostan o szczególnie korzystnych warunkach dla powstania gradacji danego szkodnika.
(ochrona lasu), wieloelementowy, otwarty i wzbogacony w miarę postępu wiedzy system dzialania, zmierzający do możliwie największego, osiągalnego przyrodniczo i uzasadnionego ekonomicznie podnoszenia zdolności do samoregulacji stosunków ilościowych w biocenozach lasów zagospodarowanych, realizoawny przez organizowanie układów sił oporu środowiska (m.in. protegowanie naturalnych wrogów szkodliwych owadów, np. parazytoidów i drapieżców)
(ochrona lasu), są to zwały śniegu zalegające na koronach drzew. Powstają gdy silny, długotrwały opad śniegu spada wielkimi płatami, przy bezwietrznej pogodzie, w temperaturze wahającej się około 0o C. Wilgotny ciężki śnieg oblepia gałęzie, w nocy obmarza, coraz bardziej zwiększając powierzchnię, na którą spadają nowe masy śniegu. Ciężar masy śniegu powoduje wyginanie i przygniatanie strzał, obłamywanie albo rozłupywanie gałęzi lub wierzchołków, łamanie strzał i wywalanie drzew. Największe szkody powstają w położeniach na wysokości 300-800 m n.p.m. Okiść może powodować duże szkody zwłaszcza w niepielęgnowanych młodnikach.
(ochrona lasu), zgodnie z Ustawą o ochronie roślin - czas, po zastosowaniu środka ochrony roślin, w którym człowiek i zwierzęta nie powinni stykać się, ani przebywać w pobliżu miejsc, także w obiektach, w których zastosowano środek ochrony roślin.
(ochrona lasu), organizmy odżywiające się tylko na kilku gatunkach roślin.
(ochrona lasu), zgorzelina, oparzelina (kory) – zniszczenie (zabitka, martwica) kory i miazgi pod wpływem wysokiej temperatury. Powstaje wskutek pożaru a także silnego nasłonecznienia szczególnie tam, gdzie dokonano częściowego wyrębu pozostawiając bez naturalnej osłony resztę drzew. Zniszczona tkanka ulega wykruszeniu, w powstałych ranach zagnieżdżają się pasożyty. Zgorzelinie najczęściej ulegają drzewa o cienkiej i gładkiej korowinie, silniej na grubych niż na cienkich pniach.
(ochrona lasu), zjawisko obumierania siewek wskutek przegrzania się gleby. Szkody powstają zazwyczaj na glebach ciemnych, próchnicznych lub torfiastych, nie okrytych roślinnością runa. Najczęściej na szkółkach. Najczęściej cierpią gatunki iglaste, a z liściastych buk.
(ochrona lasu), lep nałożony w postaci pierścienia na pień drzewa w celu uniemożliwienia szkodliwym owadom wejście w koronę drzewa.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 » Wszystkich stron: 20