(ochrona lasu), proces rozpuszczania i przemieszczania przez wodę mineralnych i organicznych składników gleby oraz skał glebotwórczych.
(ochrona lasu), szkody powodowane przez wysuszający wiatr przy zamarzniętej glebie; wiatr powoduje znaczną transpirację przy utrudnionym pobieraniu wody; powstająca susza ma charakter suszy fizjologicznej.
(ochrona lasu), krytyczna granica przy której dochodzi do śmierci rośliny wynosi 54o C. Ponieważ najwyższa temperatura powietrza w naszej szerokości geograficznej nie przekracza 40o C, to przekroczenie wartości krytycznej możilwe jest tylko przez bezpośrednie działanie promieni słonecznych na roślinę. Jednym z częściej obserwowanych objawów upałów jest więdnięcie, brunatnienie i usychaie listowia, czerwienienie i opadanie igieł oraz usychanie kwiatów lub niedojrzałych owoców. Poważniejszymi jednak szkodami są zakłócenia właściwego stosunku pomiędzy pobieraną przez drzewo, a wyparowywaną ilością wody. Są to więc objawy usychania, a nie śmiertelnego oparzenia.
(ochrona lasu), pierwotne lub wtórne zawilgocenie gleby w wyniku nagromadzenia się wód powierzchniowych lub podtapiania wodą gruntową. Zabagnienie połączone jest zwykle ze stałymi lub okresowymi warunkami beztlenowymi, wywołującymi procesy glejowe, torfienie lub murszenie
(ochrona lasu), wykonywany w drzewostanach zagrożonych od huby korzeni. Wśród drzew wyznaczonych do zabiegu trzebieży zaznacza się 25% tych drzew i zaszczepia się preparatem Pg, z 2-3 krotnie zwiększoną dawką. Pniaki te będą tzw. pniakami matecznymi. Właściwy zabieg trzebieży wykonuje się w rok po powstaniu pniaków matecznych.
(ochrona lasu), działania związane ze zwalczaniem chorób oraz ograniczaniem liczebności szkodników, przy użyciu biologicznych, fizykomechanicznych, chemicznych bądź zintegrowanych metod ochrony lasu.
(ochrona lasu), jedna z dwóch najczęściej stosowanych metod oprysków stosowanych przy zabiegach agrolotniczych. Polega na obróbce obwodowej pasów obszaru poddanego zabiegowi.
(ochrona lasu), duże prawdopodobieństwo zaniku lub rozpadu normalnej struktury drzewostanu w wyniku czynników szkodotwórczych.
(ochrona lasu), obniżenie pH gleby poniżej 4,5. Przyczyna zakwaszenie gleby może wynikać z warunków naturalnych jak i z działalności człowieka. Ponad 90% gleb w Polsce wytworzonych jest na kwaśnych skałach naniesionych przez lodowce. Na terenach tych następuje intensywne wymywanie składników zasadowych. Szczególnie narażone są na to zjawisko obszary o większej rocznej sumie opadów. Ponadto w niskich temperaturach, na skutek oddychania organicznego gleb następuje koncentracja dwutlenku węgla, co wpływa na wzrost zakwaszenia. Zakwaszeniu sprzyjają również niektóre naturalne procesy przemian związków organicznych i związków azotu. Z kolei do przyczyn antropogenicznych zaliczyć można: odprowadzanie składników zasadowych wraz z plonami roślin, stosowanie nawozów azotowych, kwaśne deszcze powstające w wyniku emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu do atmosfery na skutek spalania paliw. Zakwaszenie powoduje zmniejszenie przyswajalności składników pokarmowych roślin, zwłaszcza fosforu, magnezu i molibdenu. Ponadto następuje ich wymywanie do głębszych warstw gleb. Dotyczy to przede wszystkim związków zasadowych. Zakwaszenie gleb powoduje również zmniejszenie zawartości próchnicy w glebie. To z kolei wiąże się ze zniszczeniem zdolności buforowych gleby. W ten sposób zwiększa się ruchliwość składników, które stają się niebezpieczne w większych ilościach.
(ochrona lasu), występowanie w glebie pędraków chrabąszczowatych w ilościach powodujących szkody gospodarcze.
(ochrona lasu), celowe, nielegalne składowanie odpadów bytowych człowieka na terenach leśnych. Są to działania zabronione Art. 30 Ustawy o lasach. Zaśmiecanie lasu związane jest ze wzrostem rozwoju cywilizacji. Jest to jeden z objawów antropopresji.
(ochrona lasu), mechaniczne uszkodzenie strzały najczęściej na skutek gradobicia. Zdarcie następuje najczęściej z łykiem, a czasami również z bielem, może sięgać od wierzchołka do ziemi. W przypadku silnego uszkodzenia drzewo ginie. Uszkodzone drzewa staja się podatne na ataki ze strony grzybów lub owadów.
(ochrona lasu), żer niektórych chrząszczy następujący po zniesieniu jaj (samice) lub po kopulacji (samce) w celu wzmocnienia organizmu przed powtórnym przystąpieniem do rójki. Larwy cetyńca drążą chodniki pod korą i uszkadzają tkanki drzew sosnowych. Wpływają przez to negatywnie na stan fizjologiczny drzewa.
(ochrona lasu), specjalistyczna komórka terenowa, funkcjonująca w strukturze organizacyjnej Dyrekcji Genealnej LP, której zadaniem jest bieżąca ocena stanu zagrożenia środowiska leśnego przez czynniki abiotyczne, biotyczne i antropogeniczne, doradztwo dla nadleśnictw i RDLP z zakresu ochrony lasu, środowiska, przyrody krajobrazu, w tym również przeprowadzanie szkoleń.
(ochrona lasu), nieostro odgraniczone brunantnienie o rozluźnionej strukturze przeważnie większych zespołów tkanki roślinnej przez rozkład zarówno plazmy komórowej, jak i blaszki środkowej oraz błon komórkowych przez bakterie albo grzyby.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 » Wszystkich stron: 20