(ochrona lasu), zjawisko masowego, często wielkopowierzchniowego, przybierajacego rozmiar klęski, wystepowania szkodliwych owadów, odznaczającego się stopniowym wzrostem liczebności (progradacja), a po osiągnięciu pewnego poziomu również stopniowym jej spadkiem (retrogradacja). Gradacja jest procesem rozwijającym się stopniowo, zwykle w ciągu kilku lub kilkunastu lat.
(ochrona lasu), groźna choroba wiązów powodowana przez czynniki grzybowe, a rozprzestrzeniana przez ogłodki. Zwana również holenderską chorobą wiązów.
(ochrona lasu), jedna z najczęściej stosowanych metod mechanicznej ochrony upraw leśnych przed szkodami powodowanymi przez roślinożerne ssaki. Dawniej grodzenia wykonywano za pomocą żerdzi. Aktualnie za pomocą siatek leśnych, co pozwala na ich kilkukrotne wykorzystanie
(ochrona lasu), całokształt działań zmierzających do utrzymania korzystnego stanu zdrowotnego lasu przez stworzenie warunków umożliwiajacych jego prawidłowy rozwój. Praktyczne wskazania higieny lasu realizowane są m.in. przez: dobór gatunków lasotwórczych dostosowanych do określonych warunków siedliskowych, używanie wysokowartościowego materiału sadzeniowego, usuwanie podczas czyszczeń i trzebieży drzew chorych i zasiedlonych przez szkodniki wtórne, stosowanie bezpiecznych technologii w ochronie, hodowli i użytkowaniu lasu.
(ochrona lasu), podejście całościowe, pochodzące od holizmu - teorii filozoficznej głoszącej , że determinującymi czynnikami w naturze są "całości", których nie da się sprowadzić do sumy ich części.
(ochrona lasu), zdolność do utrzymania równowagi struktury i powiązań funkcjonalnych biocenozy i biotopu oparta na samoregulacji i kompensacji.
(ochrona lasu), grzyby niszczące drewno. Zakażenie drzew lub drewna przez huby odbywa się za pośrednictwem wytwarzanych przez nie w owocnikach zarodników, a w wypadku zgnilizn korzeni - także przez kontakt korzeni chorych ze zdrowymi. Zakażenie drzew żyjących przez zarodniki bywa zwykle uwarunkowane obecnością na pniu, gałęziach zranień odsłaniajacych przede wszystkim drewno twardzielowe.
(ochrona lasu), nauka zajmująca się badaniem przyczyn chorób lasu (etiologią leśną), opracowywaniem sposobów likwidacji potencjalnych źródeł chorób lasu, zapobieganiem i leczeniem chorób lasu (terapią) oraz ich zwalczaniem. Częścią hylopatologi jest ochrona lasu.
(ochrona lasu), opracowana na podstawie częstotliwości gradacji i rozmieszczenia objętych nimi powierzchni drzewostanów hylopatologiczna rejonizacja szkodliwych owadów leśnych Polski. Uwzględniająca również czynniki antropogeniczne stymulujące masowe pojawy owadów. Pierwszej rejonizacji w 1948 roku dokonał Marian Nunberg, następnej w 1971 roku W. Koehler
(ochrona lasu), normalne czynnosci gospodarcze, stwarzające drzewom i drzewostanom optymalne warunki rozwoju, przy jednoczesnym pogorszeniu warunków dla masowego występowania szkodników. Mające na celu zwiększenie odporności drzew i drzewostanów na choroby i szkodniki.
(ochrona lasu), doskonała postać owada, będąca końcowym ogniwem cyklu rozwojowego.
(ochrona lasu), ilość zanieczyszczeń pyłowych lub gazowych odbierana przez środowisko. Jest miarą stopnia jego zanieczyszczenia definiowaną jako stężenie zanieczyszczeń w powietrzu (wyrażane w jednostkach masy danego zanieczyszczenia, np. ditlenku siarki, na jednostkę objętości powietrza lub w ppm, ppb) oraz jako depozycja zanieczyszczeń — ilość danego zanieczyszczenia osiadającego na powierzchni ziemi.
(ochrona lasu), zabezpieczanie drzew leśnych przed zgryzaniem, spałowaniem i osmykiwaniem z wykorzystaniem osłonek, palików, tub, pakuł i innych indywidulanych sposobów zabezpieczeń stosowanych na pojedyńczych roślinach. Ochronie podlegają głównie młode pędy, pączki szczytowe oraz pień drzewa pomiędzy okółkami. W wielu przypadkach stosuje się również ochronę całego drzewka.
(ochrona lasu), zakażenie. Wniknięcie patogenu do organizmu gospodarza i nawiązanie z nim trwałego współżycia, dla którego potrzebny jest określony czas nazywany okresem infekcyjnym.
(ochrona lasu), związki benzoilomocznikowe, które – w odróżnieniu od preparatów o działaniu kontaktowym, porażających z reguły układ nerwowy wszystkich stadiów owadów – działają tylko na roślinożerne stadia larwalne: zjedzone wraz z pokarmem uniemożliwiają wylinkę, hamując wytwarzanie nowego oskórka. Z tych względów związki takowe oceniane są jako insektycydy względnie bezpieczne dla środowiska leśnego i należą do najczęściej stosowanych w zabiegach ochrony lasu przed szkodliwymi foliofagami.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 » Wszystkich stron: 20