Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej

Dział

Uboczne użytkowanie lasu

Ilość znalezionych haseł: 167

Uboczne użytkowanie lasu

borowik ceglastopory

(uboczne użytkowanie lasu), Boletus erythropus (Fr.) Krombh. - gatunek grzyba występujący w różnych lasach iglastych i liściastych, ale najczęściej pod świerkami, na kwaśnych glebach. Jest pospolity w górach i na pogórzu, rzadszy w centralnej Polsce. Owocniki zaczynają się pojawiać stosunkowo wcześnie, bo już w maju, aż do listopada. Jest to jeden z najpiękniejszych i najbardziej okazałych naszych grzybów. Kapelusz o średnicy 5 – 15 cm jest ciemnobrązowy, kasztanowobrązowy, za młodu półkulisty, o matowej, lekko zamszowej powierzchni; potem poduszkowaty lub rozpostarty, gładki. Pory rurek tylko u bardzo młodych owocników są  żółte, szybko stają cię ceglastopomarańczowe do krwistoczerwonych, po uszkodzeniu momentalnie sinieją. Trzon jest pełny, mocny, równogruby lub maczugowaty, wysokości 4 – 15 cm, żółty z czerwonymi kosmkami lub ziarenkami (bez siateczki!), przy uciśnięciu przebarwia się ciemnogranatowo. Miąższ jest jędrny, twardy i zwarty, barwy żywożółtej, ale w kontakcie z powietrzem natychmiast przebarwia się na kolor sinoniebieski, z czasem szaroniebieskawy, czarnobłękitny, o smaku łagodnym, zapachu słabym, przyjemnym. Borowik ceglastopory jest bardzo dobrym grzybem jadalnym, choć wielu grzybiarzy odstrasza jego jaskrawa barwa. Szkodliwy na surowo, po ugotowaniu lub uduszeniu jest całkiem bezpieczny. Jest bardzo wydajny, a owocniki rzadko bywają zaczerwiałe.

Zobacz więcej...

Uboczne użytkowanie lasu

czubajka kania

(uboczne użytkowanie lasu), Macrolepiota procera (Scop. ex Fr.) Sing. - okazały grzyb, występujący wśród traw, w prześwietlonych lasach, zrębach, polanach, w parkach, na łąkach i pastwiskach. Pojawia się od lipca do listopada, pojedynczo lub po kilka sztuk. Jest grzybem saprotroficznym, rozkładającym ściółkę. Kapelusz młodych owocników jest jajowaty, brązowawy, z wiekiem płasko rozpostarty z garbkiem na szczycie, średnicy 10 - 30 cm. Powierzchnia kapelusza jest sucha, popękana, pokryta dachówkowato brązowymi, grubymi, odstającymi łuskami. Garbek na szczycie owocnika jest gładki i ciemnobrązowy. Blaszki są gęste, białe, kremowe; wolne. Trzon jest bardzo długi (15-40 cm) i smukły, u podstawy bulwiasty, początkowo wewnątrz gąbczasty, później pusty. Trzon ma barwę jasnobrunatną z deseniem w postaci ciemniejszych, poprzecznych lub zygzakowatych prążków. Pierścień na trzonie jest wolny (dający się przesuwać – ważna cecha rozpoznawcza; por. muchomor plamisty). Miąższ jest biały, w kapeluszu miękki, gąbczasty, a w trzonie włóknisty i zdrewniały (trzony są praktycznie niejadalne), o intensywnym, bardzo przyjemnym zapachu i smaku. Kania jest doskonałym grzybem jadalnym, powszechnie znanym i zbieranym, dopuszczonym do obrotu handlowego i przetwórstwa. W praktyce jednak, ze względu na bardzo niewielką trwałość, jest w handlu rzadko spotykany. Nadaje się przede wszystkim do smażenia (np. w panierce), ale także jako grzyb domieszkowy, a nawet do suszenia. Od innych, zdecydowanie mniej wartościowych czubajek, różni się niezmiennym w kolorze miąższem oraz zygzakowatym wzorkiem na trzonie.

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt