Dział
Uboczne użytkowanie lasu
Ilość znalezionych haseł: 167
(uboczne użytkowanie lasu), działania, prowadzące do rozpoznania wielkości, charakteru i lokalizacji baz surowcowych runa leśnego. Wyróżnia się inwentaryzację: 1. statystyczną, opartą na danych ze skupu owoców lub grzybów (którymi dysponuje GUS), 2. ankietową (zbieranie danych drogą rozprowadzania ankiet) oraz 3. bezpośrednią, polegającą na zbieraniu danych bezpośrednio w terenie, np. na zakładanych powierzchniach próbnych. W Polsce dane dotyczące wielkości bazy płodów runa leśnego oparte są na wielkości skupu. Są one znacznie zaniżone, nie obejmują bowiem zbioru dokonywanego na potrzeby własne gospodarstw domowych oraz do sprzedaży na placach targowych i przy drogach. Inwentaryzację bezpośrednią prowadzi się lokalnie, celem rozpoznania zasobów leczniczych gatunków chronionych, mogących stanowić przedmiot pozyskania na podstawie wydawanych zezwoleń.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Podział jagodzisk (miejsc występowania krzewinek borówki czernicy) według kryteriów: typu jagodziska (drobnokępowy, kępowy, płatowy, łanowy), rodzaju zwarcia (słabe, umiarkowane, silne, nierównomierne), klasy wysokości krzewinek (niskie, średnie, wysokie, bardzo wysokie). Klasyfikację stosuje się w ramach inwentaryzacji zasobów borówki czernicy. W przypadku innych gatunków owocodajnych runa leśnego, np. borówki brusznicy konieczna jest korekta przyjętych dla borówki czernicy klas wysokości krzewinek.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), produkt żywiczny, uzyskiwany najczęściej drogą destylacji z żywicy sosnowej. Jest to mieszanina wtórnych kwasów żywicznych, kwasów tłuszczowych i rezenów. Ma ona postać przejrzystej masy o barwie od jasnosłomkowej do ciemnorubinowej. Jest rozpuszczalna w rozpuszczalnikach organicznych. Gęstość kalafonii wynosi 1,07 - 1,09 g/cm3. Wysokiej jakości kalafonia charakteryzuje się jasną barwą, wysoką temperaturą mięknienia i wysoką liczbą kwasową. Do oceny jakości tego produktu stosowane są skale barwne (np. francuska, amerykańska) lub oznaczana jest t.zw. liczba barwy. Kalafonia znajduje zastosowanie w b. wielu gałęziach gospodarki, m. in. w produkcji wysokiej jakości papieru, syntetycznego kauczuku, mas plastycznych, farb i lakierów, płyt pilśniowych, w przemyśle elektrotechnicznym, tekstylnym i kosmetycznym. Zapotrzebowanie na kalafonię oraz jej ceny na rynkach światowych stale rosną.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Gomphidius glutinosus (Schaeff.) Fr. - grzyb występujący w lasach iglastych, pod świerkami, z którymi tworzy mikoryzę; najczęściej można go spotkać w młodych świerczynach, w wilgotnych miejscach, w drzewostanach górskich i podgórskich – na nizinach jest mniej pospolity. Owocniki pojawiają się od lipca do października. Kapelusz o średnicy 5 - 13 cm jest szarobrązowy, czekoladowobrązowy, z charakterystycznym odcieniem fioletowym, z wiekiem blaknący, często z czarnymi plamami. Młode owocniki półkoliste, później staja się płaskie lub wypukłe, z podwiniętym brzegiem, a okazy stare maja kształt rozpostarty do lejkowatego. Skórka jest lepka, śluzowata, dająca się łatwo zdjąć. Młode owocniki pokryte są grubą warstwa śluzu, a blaszki – śluzowatą zasnówką. Blaszki są białawe, z wiekiem szarzejące, dość rzadkie, przy trzonie zbiegające. Trzon jest mocny, pełny, białawy, u nasady intensywnie zabarwiony na kolor cytrynowożółty (ważna cecha rozpoznawcza), lepki, śluzowaty, w górnej części z resztkami śluzowatego pierścienia. Miąższ biały, pod skórką brązowawy, a u nasady trzonu jest cytrynowożółty. Smak i zapach słaby, łagodny, grzybowy. Klejówką jest wyśmienitym, choć niedocenianym grzybem jadalnym, przy tym bardzo łatwym do oznaczenia – jej zbiór można polecić nawet mniej doświadczonym grzybiarzom. Po usunięciu lepiej skórki i śluzu nadaje się do przyrządzania na wszelkie sposoby: ceniona w postaci marynaty w occie, jako doskonały dodatek do sosów, przez niektórych zbieraczy jest nawet suszona.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Hydnum repandum L.: Fr. - grzyb rosnący od lipca do listopada, w lasach iglastych, liściastych i mieszanych; częściej w górach i na pogórzu niż na nizinach, głównie pod świerkami i bukami. Nieregularny w kształcie kapelusz ma średnicę od 6 do 17 cm, jest kruchy, suchy, na powierzchni gładki, bez łusek, czasami delikatnie omszony, o podgiętym brzegu. Kolor kapelusza jest białawy, kremowy, żółtawy lub bladopomarańczowy. Bardzo charakterystyczny jest kolczasty hymenofor, o kolcach długości 2 - 6 mm, gęstych, zbiegających po trzonie, barwą zbliżony do górnej powierzchni kapelusza. Trzon jest stosunkowo krótki, mocny, nieco jaśniejszy od kapelusza. Miąższ jest biały, z wiekiem żółtawy, kruchy, twardy, nie zmienia zabarwienia po przekrojeniu. Kolczak jest grzybem jadalnym średniej jakości, jako grzyb domieszkowy; zbierać należy tylko młode owocniki. Jego zaletą jest przyjemna konsystencja oraz łatwość rozpoznania.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), strefa kory wytwarzana przez miazgę korkotwórczą (fellogen), martwa, zwarta, zbudowana z komórek wypełnionych powietrzem, których ściany są wysycone suberyną (skorkowaciałe) lub ligniną (zdrewniałe). Korek nadaje korze elastyczność oraz właściwości izolacyjne w stosunku do ekstremalnych temperatur, chroni też żywe tkanki przed utratą wody i uszkodzeniami mechanicznymi. Ze względu na właściwości korek stanowi cenny surowiec pozyskiwany specjalnie z drzew stojacych, na plantacjach dębu korkowego, gł. w Portugalii. Służy do produkcji izolacji, płyt, pływaków, zatyczek do butelek oraz galanterii i elementów wyposażenia wnętrz.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum scabrum (Bull.) Gray - pospolity gatunek grzyba występującego od lipca do listopada, pojedynczo lub niewielkimi grupami, w różnych lasach, ale zawsze z udziałem brzozy. Kapelusz w młodości jest półkulisty, u dojrzałych owocników poduszkowaty, o średnicy 3 - 15 cm, barwy od żółtobrązowej do ciemnobrązowej. Skórka kapelusza jest gładka, nie oddziela się od miąższu. Rurki białawe, później szarobrązowe, wolne, nie zmieniają zabarwienia po przekrojeniu. Pory drobne, białoszare, z wiekiem nieco ciemnieją a naciśnięte brązowieją. Trzon smukły, pełny, włóknisty (praktycznie niejadalny), pokryty licznymi ciemnobrązowymi lub czarnymi kosmkami. Miąższ jest białawy, niezmienny w barwie, w owocnikach młodych elastyczny, u starszych zaś miękki i wodnisty. Koźlarz babka jest smacznym, powszechnie znanym i zbieranym grzybem; warto jednak zbierać tylko młode owocniki o jędrnym miąższu. Tworzy wiele form, niekiedy wyróżnianych jako odrębne gatunki – wszystkie one są jadalne.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum aurantiacum (Bulliard ex Saint-Amans) S.F. Gray (L. rufum (Schaeff.) Kreisel) - piękny i okazały grzyb, występujący zawsze pod osikami, w lasach, zaroślach, zadrzewieniach śródpolnych, a także pod drzewami rosnącymi pojedynczo. Owocniki pojawiają się od czerwca do października, pojedynczo lub w małych grupach. Kapelusz o średnicy 6 - 20 cm jest pomarańczowoczerwony lub ciemnoczerwony, początkowo kulisty, potem półkulisty, w starszym wieku wypukły lub poduszkowaty; jędrny, mięsisty, o powierzchni suchej, aksamitnej, z wiekiem gładkiej. Rurki długie, białawe, później szarooliwkowe, po zgnieceniu przebarwiają się na brązowofioletowo. Pory drobne, koliste, podobnie zabarwione jak rurki, po uszkodzeniu barwią się na winnoczerwonawo. Trzon jest białawy, z kosmkami początkowo jasnymi, potem pomarańczowymi do brązowoczerwonych; cylindryczny lub nieco maczugowaty. Miąższ jest białawy, po przekrojeniu szaroróżowy, fioletowawy, brązowawoczerwony, z czasem niebieskawoszarawy do prawie czerniawego, o słabym, ale przyjemnym zapachu. Koźlarz czerwony nie ma szczególnych walorów smakowych i aromatycznych, mimo to jest chętnie zbierany, z powodu jędrnej konsystencji, wydajności, rzadkich przypadków zaczerwienia, ale przede wszystkim – przyjemności zbioru pięknych owocników. Nadaje się zwłaszcza na zupę i do marynowania w occie, poza tym – jako grzyb domieszkowy.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum versipelle (Fr. & Hoek) Snell - pospolity gatunek grzyba, występujący w różnych lasach, ale zawsze pobliżu brzóz, z którymi tworzy mikoryzę. Owocniki pojawiają się od lipca do września, pojedynczo lub w małych grupach. Kapelusz w młodości jest prawie kulisty, potem półkulisty, wypukły, spłaszczony, na powierzchni szorstki, matowy, tylko w czasie deszczowej pogody trochę lepki, o średnicy 5 - 15 cm. Powierzchnia kapelusza jest pomarańczowożółtawa, żółtobrązowa, ceglastopomarańczowa, pomarańczowobrązowawa. Rurki długości do 30 mm są jasnoszare, po uszkodzeniu ciemnieją. Pory drobne, szarawe, z odcieniem oliwkowym, po naciśnięciu, a także u starszych egzemplarzy stają się brudnobrązowawe. Trzon jest mocny, pełny, smukły, długi, maczugowaty lub prawie cylindryczny, białawy lub szarawy, już u młodych owocników pokryty drobnymi, włóknistymi brązowoczarnymi lub prawie czarnymi łuseczkami, kosmkami. Miąższ jest prawie biały, po przekrojeniu zmienia barwę na różowoszarą, z odcieniem fioletowym, u podstawy trzonu zielonawoniebieskawy, o słabym, przyjemnym zapachu. Jest to znany i chętnie zbierany gatunek, o wartości użytkowej zbliżonej do koźlarza czerwonego (por.), do którego jest bardzo podobny – różni się od niego miejscem występowania (pod brzozami) i ciemniejszymi kosmkami na trzonie.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Paxillus involutus (Fr.) Fr. - bardzo pospolity grzyb, rosnący nieraz masowo w lasach liściastych i iglastych, na glebach kwaśnych, od lipca do listopada. Kapelusz o średnicy 5 – 15 cm ma kolor bladoochrowobrązowy, czasem żółtoczerwony, oliwkowobrązowy; młody jest płaski z bardzo silnie podwiniętym brzegiem, później rozpostarty, często z wgłębieniem; o powierzchni początkowo aksamitnej, z czasem prawie nagiej. Blaszki są kremowe, bladożółtawe; potem rdzawobrązowe, gęste, rozwidlone, zbiegające; po uszkodzeniu wyraźnie ciemnieją. Trzon o wysokości 3 – 6 cm jest brudnożółty, brązowożółty, mocny, krępy, pełny, także ciemniejący po dotknięciu. Miąższ jest żółtawy, na powietrzu brązowiejący; jędrny, gruby, o kwaskowym smaku i zapachu. Krowiak podwinięty jest powszechnie znany pod nazwą „olszówka” – i dawniej był traktowany jako warunkowo jadalny. Jest on jednak w ścisłej czołówce wśród gatunków grzybów, które są przyczynami notowanych zatruć. Powoduje zatrucia o skomplikowanym i zróżnicowanym przebiegu; najcięższe (na szczęście stosunkowo rzadkie) przypadki wynikają z silnej i gwałtownej reakcji alergicznej. Wstępne obgotowanie tych grzybów nie jest pewnym i skutecznym sposobem na uniknięcie zatrucia - należy stanowczo wykluczyć olszówkę z grzybów jadalnych.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 »
Wszystkich stron: 12
