Dział
Uboczne użytkowanie lasu
Ilość znalezionych haseł: 167
(uboczne użytkowanie lasu), Owoc krzewinki (Oxycoccus quadripetalus Gilib., Vaccinium oxycoccus L.) w postaci jagody, początkowo białej potem ciemno-czerwonej, lekko przejrzystej, o kwaśnym smaku (smak ulega poprawie po przemrożeniu). Znajdują zastosowanie w przetwórstwie, na konfitury do mięsa, soki, syropy lub dżemy. Owoce żurawiny są bardzo trwałe dzięki warstewce wosku pokrywającego ich skórkę oraz niewielkiej zawartości kwasu benzoesowego. W ich składzie chemicznym wyróżnia się: kwasy organiczne, cukry, pektyny, antocyjany, garbniki i gorycze, witaminę C, K i PP. Zawierają dużo soli mineralnych (fosforu, żelaza, magnezu, wapnia, a szczególnie miedzi) oraz dużo prowitaminy A. Wykazują działanie przeciwgorączkowe, antyseptyczne, mineralizujące i witaminizujące. Cenione są w leczeniu zapalenia nerek, kamicy nerkowej, chorobach wątroby i przy nadciśnieniu.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Półuprawa (albo uprawa częściowa), to forma uprawy roślin owocodajnych lub leczniczych w ich naturalnym środowisku. Półuprawy mogą być zakładane pod okapem drzewostanu, w lukach, na obrzeżach drzewostanu, wokół zbiorników wodnych, na skraju dróg, pod liniami energetycznymi, itp. Stosowany jest podsiew, podsadzanie, uzupełnianie istniejących stanowisk, ułatwianie rozmnażania wegetatywnego lub generatywnego. Przygotowanie gleby pod półuprawy lub zabiegi pielęgnacyjne znajduje zastosowanie tylko w niewielkim zakresie. Półuprawy pozwalają na wzbogacanie i rozszerzanie naturalnych baz surowcowych roślin użytkowych, szczególnie tych gatunków, które nie nadają się do uprawy plantacyjnej, mogą natomiast rozwijać się tylko w warunkach leśnych, dając możliwość pozyskania wysokiej jakości surowców.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Cantharellus cibarius Fr. - jeden z najchętniej zbieranych grzybów leśnych, znany pod wieloma nazwami: kurka, liszka, łasiczka, lepiecha, kurza nóżka, kurza stopka, stągiewka i in. Występuje od maja do połowy listopada w różnych typach lasów. Grzyb bardzo pospolity; owocniki pojawiają się często gromadnie, najczęściej w towarzystwie sosen, świerków, dębów i grabów. Owocniki mają kształt lejkowaty; górna cześć ma średnicę 1 - 7 cm. Bardzo charakterystyczna jest jaskrawa barwa: od żółtej do pomarańczowej, intensywniejsza w czasie wilgotnej pogody. Kapelusz jest nagi, matowy, brzeg kapelusza podwinięty, u starych okazów nieregularny i często postrzępiony. Hymenofor ma postać dość grubych, żylastych, nieregularnych fałd (listewek), zbiegających na trzon, często rozwidlonych. Trzon tylko trochę jaśniejszy od kapelusza, w górze rozszerzony, pełny, wysokości 3 – 6 cm. Miąższ jest bardzo zwarty i jędrny, białawy. Zapach jest charakterystyczny, jakby owocowy, smak łagodny do ostrawego (stąd nazwa pieprznik). Jest to bardzo smaczny grzyb jadalny, ale dość twardy i ciężko strawny. Nie nadaje sie do suszenia - poza tym, może być przyrządzany i przetwarzany na wszelkie sposoby. Jest dopuszczony do obrotu handlowego i przetwórstwa. Pod względem gospodarczym jest jednym z najważniejszych gatunków grzybów jadalnych w Polsce, pod względem wielkości eksportu – najważniejszym. Wynika to nie tyko z jego walorów smakowych, ale także z faktu, że owocniki są stosunkowo trwałe (a więc dobrze znoszą transport) i prawie w ogóle nie ulegają zaczerwieniu.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Cantharellus tubaeformis Fr.: Fr. - niepozorny grzyb, występujący w lasach iglastych, mieszanych i liściastych, na kwaśnych glebach, zwykle w wilgotniejszych miejscach, najczęściej pod świerkami, również pod jodłami i sosnami. Owocniki pojawiają się niezbyt często, ale gromadnie, niekiedy masowo, od lipca do listopada, częściej jesienią niż latem. Kapelusz ma średnicę 2 - 6 cm, jest żółtobrązowy do szarobrązowego. Cały owocnik ma budowę lejkowatą lub trąbkowatą, z trzonem pustym od góry do samej nasady. Górna powierzchnia jest gładka lub pokryta drobnymi łuseczkami czy też kosmkami. Brzeg kapelusza jest początkowo podgięty, u starszych osobników wywinięty do góry, silnie pofałdowany, kędzierzawy. Hymenofor ma postać rzadkich, szerokich, nieregularnych, rozwidlających się i zbiegających po trzonie listewek koloru w młodości szarożółtego, z czasem szarobrązowego. Listewki są barwą wyraźnie odgraniczone od trzonu. Trzon ma długość 4 - 6 cm; jest gładki, dość wysmukły, szarożółty, ku podstawie bardziej żółtawy, często spłaszczony. Miąższ jest cienki, włóknisty, bez wyraźnego zapachu, o łagodnym smaku. Grzyb ten, choć jest spokrewniony z kurką i również smaczny, z powodu niepozornego wyglądu jest wyjątkowo rzadko zbierany. Warto go polecić, ponieważ czasami występuje masowo, jest łatwy do oznaczenia (listewki, trąbkowaty kształt) i nigdy nie ulega zaczerwieniu. Jest dobrym grzybem domieszkowym, można go dusić, smażyć, marynować, a nawet – w przeciwieństwie do kurki – nadaje się do suszenia.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Gyromitra esculenta (Pers.) Fr. - częsty grzyb, wyrastający wiosną (!) – od marca do maja, pojedynczo lub w grupach, w borach sosnowych: zwykle w młodnikach, na uprawach, gniazdach, przy drogach. Piestrzenica nie jest typowym grzybem kapeluszowym: owocnik (o szerokości 3 – 8 cm, wysokości 5 – 10 cm) składa się z kasztanowobrązowej lub czerwonobrązowej nieregularnej, silnie pofałdowanej główki (kojarzącej się z fakturą zwojów mózgowych) oraz z nieregularnego, krótkiego, białawego trzonu. Cały owocnik ma w środku puste przestrzenie. Miąższ jest kruchy, białawokremowy; o przyjemnym zapachu i łagodnym smaku. Gatunek ten dawniej był traktowany jako warunkowo jadalny, w istocie jest to niebezpieczny grzyb, mogący powodować nawet śmiertelne zatrucia; zabiegi polegające na kilkukrotnym obgotowaniu tych grzybów i odlaniu wywaru nie zawsze są skuteczne! Stanowczo nie należy ich zbierać.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Xerocomus badius (Fr.: Fr.) Kuehner ex Gilbert - bardzo pospolity i chętnie zbierany gatunek grzyba; występuje od czerwca do listopada, częściej w starszych drzewostanach, na siedliskach borowych, zwykle pod sosnami i świerkami. Owocniki mają kapelusz półkulisty lub wypukły, o średnicy 6 - 16 cm, barwy kasztanowatej do czekoladowobrązowej. Rurki w młodości są żółtawe, żółtozielonkawe, później oliwkowe, zielonkawe; po przekrojeniu barwią się na niebieskawo, sinieją. Trzon jest baryłkowaty lub cylindryczny, pełny, jasnobrązowy, podłużnie pręgowany, bez siateczki (!), wysokości 4 - 12 cm. Miąższ jest jędrny, twardy, białawy, kremowy lub żółtawy, lekko siniejący; o łagodnym smaku i przyjemnym, niezbyt intensywnym zapachu. Jakkolwiek podgrzybek nie dorównuje aromatem i smakiem prawdziwkowi, jest aktualnie najliczniej skupowanym i przetwarzanym grzybem leśnym w Polsce. Nadaje się do różnego rodzaju potraw, do suszenia (susz jest ciemny i mniej aromatyczny od borowika szlachetnego) i marynowania. Uwaga: nie należy go spożywać na surowo.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Xerocomus subtomentosus (Fries) Quelet - gatunek grzyba występujący w lasach iglastych, częściej w mieszanych i liściastych, np. pod dębami; dość pospolity, chociaż (w przeciwieństwie do podgrzybka brunatnego) owocniki pojawiają się zwykle pojedynczo; od lipca do października. Półkulisty, z czasem poduszkowaty kapelusz o średnicy 3 - 10 cm jest wyraźnie jaśniejszy niż u podgrzybka brunatnego: żółtawy, ochrowy, oliwkowy. Powierzchnia kapelusza jest matowa, zamszowa, aksamitna, z czasem popękana na poletka. Rurki są żółte (z wiekiem nieco ciemnieją), o dość dużych, kanciastych i nieregularnych porach. Trzon jest pełny, smukły, cylindryczny, wysokości 6 - 10 cm, bladożółty. Miąższ jest mięsisty ale dość miękki; biały lub kremowy, nie zmieniający zabarwienia, o słabym zapachu i łagodnym smaku. Jest to dość dobry grzyb jadalny, z racji pojedynczego występowania zwykle traktowany jako gatunek domieszkowy. Dopuszczony do obrotu i przetwórstwa, ale rzadko spotykany na rynku. Przed przyrządzeniem dobrze jest usunąć grubą skórkę, ponieważ jest gorzkawa (nie daje się ona tak łatwo zdjąć jak np. u maślaka zwyczajnego).
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Rozites caperatus (Pers.) P. Karst - pospolity gatunek grzyba, występujący niekiedy masowo w borach iglastych lub mieszanych, najczęściej na siedliskach uboższych, na kwaśnych piaszczystych glebach; bardzo często wśród mchów lub łanów borówki czernicy. Występuje od lipca do października, najobficiej w sierpniu i we wrześniu. Owocniki mają kapelusz o średnicy 5 - 12 cm, początkowo jajowaty, białawożółty, beżowożółty, ochrowy, pokryty jedwabistą skórką z drobnymi łuseczkami (młody kapelusz robi wrażenie oszronionego), później półkulisty, wypukły, rozpłaszczony, często z garbkiem, w starszym wieku na obwodzie często popękany i postrzępiony. U bardzo młodych owocników na brzegu kapelusza widać resztki białej, błoniastej osłony (charakterystyczna cecha). Blaszki są gliniastożółte, później rdzawobrązowe, gęste, zatokowato wycięte przy trzonie. Trzon jest białawy, żółtawy, cylindryczny, u podstawy nieco zgrubiały, wysokości 5 - 12 cm. Powierzchnia trzonu jest podłużnie prążkowana. Pierścień na trzonie jest błoniasty, biały, żółtawy, gładki; w starszym wieku zanikający i osadzony dość nisko. Białawy, kremowy lub beżowy miąższ jest bardzo delikatny i łamliwy; o nieznacznym zapachu i smaku; bardzo często opanowany przez czerwie. Ten bardzo smaczny i lokalnie znany grzyb znany jest pod wieloma nazwami, m.in.: niemka, turek, kołpak, kołpaczek, chochółka, czubatka, bydlarka. Jest dopuszczony do obrotu handlowego i przetwórstwa, chociaż jego wartość handlową obniża mała trwałość i delikatność owocników. Nadaje się do smażenia, duszenia; świetny na zupę, można go także suszyć (susz ma jasny kolor, zbliżony do barwy prawdziwka), a młode owocniki – marynować w occie.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Flammulina velutipes (Curtis) Singer - ciekawy gatunek grzyba nadrzewnego, pojawiający się od października do grudnia, a podczas łagodnej zimy – aż do wczesnej wiosny. Występuje na martwym drewnie, czasem na żywych, ale osłabionych drzewach: najczęściej topolach, wierzbach i lipach, także klonach, olszach, brzozach i innych gatunkach, ale wyłącznie liściastych. Owocniki wyrastają na drewnie gromadnie, w kępkach; pojawiają się nie tylko w lasach, ale także w miastach, w parkach i zadrzewieniach. Kapelusz o średnicy 2 - 5 cm (czasem nawet do 10 cm), jest miodowożółty, żółtopomarańczowy lub żółtobrunatny. Powierzchnia kapelusza jest gładka, lśniąca, a podczas wilgotnej pogody śliska, lepka. Blaszki są białawe, kremowe, później żółtawe, rzadkie, różnej długości, przy trzonie zaokrąglone. Trzon jest cienki, ale twardy i łykowaty; w górnej części żółtawy, w dolnej – ciemnobrązowy, prawie czarny (ważna cecha rozpoznawcza), aksamitny, wysokości 5 - 10 cm. Miąższ jest cienki, kremowy, niezmienny w barwie, o łagodnym smaku i słabym zapachu. Jest to wartościowy gatunek jadalny, tym bardziej cenny, że występuje zimą. W wielu krajach uprawiany; w Polsce prawie zupełnie nieznany i nie zbierany, choć przez nielicznych smakoszy bardzo ceniony. Dobry zwłaszcza do smażenia, duszenia lub na zupę. Z uwagi na specyficzną porę i miejsce występowania, a także charakterystyczny trzon, praktycznie jest niemożliwy do pomylenia z innymi gatunkami.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 »
Wszystkich stron: 12
