Lasy Państwowe
Logo Encyklopedii Leśnej

Dział

Uboczne użytkowanie lasu

Ilość znalezionych haseł: 167

Uboczne użytkowanie lasu

żółciak siarkowy

(uboczne użytkowanie lasu), Laetiporus sulphureus (Bull.: Fr.) Murr. - grzyb nadrzewny, pasożytniczy, chorobotwórczy, powodujący brunatną zgniliznę drewna. Występuje w lasach, parkach i zadrzewieniach na gatunkach liściastych: najczęściej na dębach, topolach, wierzbach i robiniach, rzadziej klonach, olszach i drzewach owocowych. Pojawiające się od maja do września jednoroczne owocniki mają bardzo charakterystyczny wygląd, praktycznie wykluczający pomyłkę z innymi gatunkami. Są duże (50 – 30 cm), wachlarzowate lub półkoliste, najczęściej zebrane w dużych skupieniach, o jaskrawej siarkowożółtej lub żółtopomarańczowej barwie, z wiekiem jaśniejszej, żółtawej, kredowobiaławej. Brzeg owocników jest zaokrąglony, falisty, powyginany. Rurki są siarkowożółte, o bardzo drobnych porach. Miąższ ma grubość do 3 cm; jest białawy, kremowy; mięsisty i soczysty, o silnym zapachu i nieco cierpkim, kwaskowym smaku. Starsze owocniki (po wyschnięciu) stają się wyblakłe; są lekkie i kruche. Młode, jędrne owocniki tego gatunku są jadalne, ale przed właściwym przyrządzeniem należy je sparzyć lub obgotować przez kilka minut – w przeciwnym wypadku mogą zaszkodzić. Nieprzyjemny zapach zanika po kilku minutach gotowania. Grzyb ciekawy w smaku, chociaż nie każdemu odpowiada; w Polsce wyjątkowo rzadko wykorzystywany kulinarnie. Najlepiej go – po obgotowaniu – panierować i smażyć jak kotlety.

Zobacz więcej...

Uboczne użytkowanie lasu

łuszczak zmienny

(uboczne użytkowanie lasu), Kuehneromyces mutabilis (Schaeff.) Singer & A.H. Sm. - grzyb saprotroficzny, nadrzewny, rozkładający drewno liściaste, bardzo rzadko także iglaste. Gatunek jest pospolity; owocniki pojawiają się gromadnie, od maja do listopada, ale najobficiej jesienią. Kapelusz o średnicy 3 - 6 cm jest zmienny w kolorze w zależności od wilgotności (higrofaniczny): od piaskowożółtego do rdzawobrązowego, przy czym ponieważ wysycha od wierzchołka, na obwodzie jest zawsze ciemniejszy. Powierzchnia kapelusza jest gładka (bez łuseczek); kształt początkowo półkulisty, potem płaski, czasem z tępym garbkiem. Blaszki są bladobrązowawe, gliniastożółte, cynamonowe, przyrośnięte do trzonu lub lekko zbiegające. Trzon o wysokości 5 - 7 cm jest cienki, smukły, cylindryczny, wewnątrz pusty, łykowaty, z drobnym, ale wyraźnym pierścieniem, poniżej którego pokryty jest brunatnymi łuseczkami (ważna cecha). Miąższ kapelusza jest białawy; cienki, miękki i wodnisty, w trzonie twardy (trzony są niejadalne). Zapach miąższu jest przyjemny, przypominający woń świeżego drewna, ale także typowo grzybowy. Smak łagodny. Jest to grzyb jadalny, przez smakoszy wysoko ceniony, zwłaszcza nadaje się do smażenia, duszenia i do sosów. Nadaje się do uprawy. W Polsce jest prawie zupełnie nieznany. Uwaga: ze względu na podobieństwo do innych, silnie trujących grzybów, zbiór tego gatunku można polecić tylko bardzo doświadczonym grzybiarzom.

Zobacz więcej...
Kontakt

Szybki kontakt