Dział
Uboczne użytkowanie lasu
Ilość znalezionych haseł: 167
(uboczne użytkowanie lasu), surowce farmaceutyczne, głównie pochodzenia roślinnego, ale także lecznicze grzyby, które po odpowiedniej obróbce mogą mieć zastosowanie w lecznictwie dzięki obecności ciał czynnych. Pojęcie "ziół " leczniczych różni się od definicji botanicznej, ponieważ wlicza się tu surowce nie tylko otrzymywane z roślin zielnych lecz również części roślin drzewiastych (drzew, krzewów, krzewinek), stanowiące surowiec farmaceutyczny. Surowcem mogą być różne organy roślin, np.: kwiaty, korzenie, liście, owoce, kora, nasiona bądź ziele - czyli całe nadziemne części roślin zielnych lub krzewinek.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Laetiporus sulphureus (Bull.: Fr.) Murr. - grzyb nadrzewny, pasożytniczy, chorobotwórczy, powodujący brunatną zgniliznę drewna. Występuje w lasach, parkach i zadrzewieniach na gatunkach liściastych: najczęściej na dębach, topolach, wierzbach i robiniach, rzadziej klonach, olszach i drzewach owocowych. Pojawiające się od maja do września jednoroczne owocniki mają bardzo charakterystyczny wygląd, praktycznie wykluczający pomyłkę z innymi gatunkami. Są duże (50 – 30 cm), wachlarzowate lub półkoliste, najczęściej zebrane w dużych skupieniach, o jaskrawej siarkowożółtej lub żółtopomarańczowej barwie, z wiekiem jaśniejszej, żółtawej, kredowobiaławej. Brzeg owocników jest zaokrąglony, falisty, powyginany. Rurki są siarkowożółte, o bardzo drobnych porach. Miąższ ma grubość do 3 cm; jest białawy, kremowy; mięsisty i soczysty, o silnym zapachu i nieco cierpkim, kwaskowym smaku. Starsze owocniki (po wyschnięciu) stają się wyblakłe; są lekkie i kruche. Młode, jędrne owocniki tego gatunku są jadalne, ale przed właściwym przyrządzeniem należy je sparzyć lub obgotować przez kilka minut – w przeciwnym wypadku mogą zaszkodzić. Nieprzyjemny zapach zanika po kilku minutach gotowania. Grzyb ciekawy w smaku, chociaż nie każdemu odpowiada; w Polsce wyjątkowo rzadko wykorzystywany kulinarnie. Najlepiej go – po obgotowaniu – panierować i smażyć jak kotlety.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Wewnętrzna warstwa przewodu żywicznego. Są to komórki żywe, wypełnione plazmą, z dużym jądrem, obfitujące w materiały zapasowe. Od strony światła przewodu żywicznego ich ściany są cienkie i elastyczne. Pod wpływem ciśnienia sekrecyjnego, panującego wewnątrz przewodu żywica tam wytwarzana jest filtrowana do wnętrza przewodu. Od strony zewnętrznej komórki te posiadają ściany grubsze, sztywniejsze (granicząc z warstwą komórek martwych - wzmacniających układ). Po całkowitym wypełnieniu światła przewodu żywicą, komórki żywicorodne ulegają spłaszczeniu, ich objętość zmniejsza się, a zawarta w nich woda jest wyciskana w kierunku zewnętrznym. Uszkodzenie (przecięcie) przewodu żywicznego powoduje wyciek żywicy i rozprężenie komórek żywicorodnych, które zamykają światło przewodu.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), zabieg pozyskiwania żywicy z żywych drzew, polegający, w przypadku sosny zwyczajnej, na systematycznym, okresowym wykonywaniu nacięć na spałach żywiczarskich oraz zbieraniu wyciekającej żywicy. Żywicowanie modrzewia polega na wykonywaniu, w pniach drzew stojących otworów, skierowanych pod kątem do osi drzewa i wybieraniu żywicy gromadzącej się w t.zw. kieszeniach żywicznych. Żywicę jodłową można pozyskiwać przez nakłuwanie pęcherzy żywicznych w korze. W Polsce, w okresie od zakończenia II wojny światowej do 1993 r. pozyskiwano średnio 15 tys. ton żywicy rocznie; w latach 60. i 70. średnie pozyskanie żywicy sosnowej wynosiło około 20 tys. ton/rok. Żywicowanie zakończono, głównie ze względów ekonomicznych, w 1993 r.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), W odróżnieniu od żywicowania sosny zwyczajnej (zakładanie spał żywiczarskich), w przypadku modrzewia wykorzystuje się t. zw. kieszenie (pęcherze) żywiczne, zlokalizowanie w części odziomkowej pni drzew, w których gromadzi się żywica. Zabieg polega na wierceniu w pniu otworów, z których, po natrafieniu na kieszeń wydobywa się żywicę. Znane są dwie metody żywicowania modrzewia: styryjski (otwory są skierowane pod kątem do osi drzew, ku górze) oraz tyrolski (otwory, zlokalizowane w szyi korzeniowej drzew, skierowane są pod kątem 45 - 50 stopni do osi drzewa, ku dołowi). W Polsce stosowano zmodyfikowany sposób tyrolski. Zalecenia i wskazówki techniczne podano w załączniku instrukcji żywicowania sosny. W handlu dla żywicy modrzewiowej podaje się nazwę terpentyna wenecka.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Element anatomiczny drewna wielu gatunków iglastych. Mogą występować również w korze lub w igliwiu. Powstają w wyniku procesów naturalnych, w efekcie działania kambium i służą do wytwarzania, przewodzenia i magazynowania żywicy w drewnie żywych drzew. Dzielą się na podłużne, przebiegające w kierunku osiowym pnia oraz poprzeczne, o mniejszej średnicy, zlokalizowane wewnątrz promieni rdzeniowych. Oba typy przewodów łączą się ze sobą tworząc w drewnie sieć połączonych kanalików, w których trwa ruch żywicy. Na przekroju poprzecznym światło przewodu wypełnione żywicą jest otoczone strefą komórek żywicorodnych (wyścielających, epitelialnych), na zewnątrz których znajduje się pierścień komórek matrwych, grubościennych - wzmacniających, otoczonych kolejną, najbardziej zewnętrzną warstwą komórek miękiszowych, zaopatrujących komórki żywicorodne w substancje odżywcze.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Kuehneromyces mutabilis (Schaeff.) Singer & A.H. Sm. - grzyb saprotroficzny, nadrzewny, rozkładający drewno liściaste, bardzo rzadko także iglaste. Gatunek jest pospolity; owocniki pojawiają się gromadnie, od maja do listopada, ale najobficiej jesienią. Kapelusz o średnicy 3 - 6 cm jest zmienny w kolorze w zależności od wilgotności (higrofaniczny): od piaskowożółtego do rdzawobrązowego, przy czym ponieważ wysycha od wierzchołka, na obwodzie jest zawsze ciemniejszy. Powierzchnia kapelusza jest gładka (bez łuseczek); kształt początkowo półkulisty, potem płaski, czasem z tępym garbkiem. Blaszki są bladobrązowawe, gliniastożółte, cynamonowe, przyrośnięte do trzonu lub lekko zbiegające. Trzon o wysokości 5 - 7 cm jest cienki, smukły, cylindryczny, wewnątrz pusty, łykowaty, z drobnym, ale wyraźnym pierścieniem, poniżej którego pokryty jest brunatnymi łuseczkami (ważna cecha). Miąższ kapelusza jest białawy; cienki, miękki i wodnisty, w trzonie twardy (trzony są niejadalne). Zapach miąższu jest przyjemny, przypominający woń świeżego drewna, ale także typowo grzybowy. Smak łagodny. Jest to grzyb jadalny, przez smakoszy wysoko ceniony, zwłaszcza nadaje się do smażenia, duszenia i do sosów. Nadaje się do uprawy. W Polsce jest prawie zupełnie nieznany. Uwaga: ze względu na podobieństwo do innych, silnie trujących grzybów, zbiór tego gatunku można polecić tylko bardzo doświadczonym grzybiarzom.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 »
Wszystkich stron: 12
